سپهرغرب با نگاهی به حال‌وهوای این روزهای شهر جهانی سفال مطرح کرد:

دست شکسته «بسته‌بندی» وبال گردن شهر جهانی سفال!

مدیرعامل شرکت تعاونی نقش‌آفرینان حوا: عنوان شهر جهانی منجر به خارج شدن سفال چینی از بازار سفالگران لالجین شد

سپهرغرب، گروه خبر - سمیرا گمار: یکی از مسائلی که سفالگران و فعالان این عرصه همواره با آن مواجه هستند، مشکل بسته‌بندی کالا است که اگرچه گاهی دلایل صورت نگرفتن این کار منطقی است، اما باید دست به خلاقیت زد تا این هنر خاکی با قدمت از دیار و استان همدان سلب نشود.به گزارش سپهرغرب، لالجین که به شهر گل و سفال معروف است، بیش از 900 واحد خرد، کوچک و متوسط در حوزه تولید، تکمیل و فروش سفال و سرامیک را در خود جای داده است؛ به‌طوری که بیش از 60 درصد مردم شهر در این حوزه فعال هستند. پیشینه این شهر در سفال‌سازی بیش از 700 سال بوده و در حال حاضر سفال‌گری مردم این دیار نه‌تنها به‌عنوان یکی از مهم‌ترین رشته‌های صنایع‌دستی استان همدان، که شهرتی جهانی دارد.

با بازدید داوران شورای جهانی صنایع‌دستی از شهر لالجین در سال 95 و اعلام نظر رؤسای چهار منطقه اروپا، آمریکای لاتین، آمریکای شمالی و آفریقا، این شهر به‌عنوان «شهر جهانی سفال» انتخاب شد که با تلاش‌های مسئولان، هنرمندان لالجینی و رسانه‌های استان تحقق یافت و به ثبت سازمان جهانی یونسکو رسید.

با این مقدمه، آنچه از دریچه این خبر مورد بررسی و واکاوی قرار می‌گیرد، نگاهی به وضعیت سفالگران و فعالان عرصه سفال در شهر لالجین است؛ در پی یافتن پاسخ این پرسش «عنوان جهانی شدن چه آثاری داشته و چه الزاماتی باید مورد توجه قرار گیرد؟» میزبان داریوش رضایی، مدیرعامل شرکت تعاونی نقش‌آفرینان حوا شدیم؛ وی از سنین کودکی در کنار پدر خود با سفال و سفالگری آشنا شده و در حال حاضر قریب به 9 سال است که در این عرصه به‌طور حرفه‌ای فعالیت می‌کند؛ او علاوه بر آموزش ساخت سفال و میناکاری به کودکان بهزیستی، سابقه حضور در بیش از 15 نمایشگاه داخلی و خارجی را نیز در کارنامه کاری خود دارد، در ادامه مشروح مصاحبه با وی را خواهید خواند:

رضایی با بیان اینکه شرکت تعاونی نقش‌آفرینان حوا زیر نظر پارک علم و فناوری استان همدان بوده و در بخش تولید و فروش سفال فعالیت می‌کند، گفت: 35 نفر نیروی کار به‌صورت مستقیم و غیر مستقیم در اینجا مشغول کار بوده و تولید ما سفال خام و رنگ‌آمیزی (میناکاری) را در برمی‌گیرد.

وی خاطرنشان کرد: تولیدات کارگاه ما که سابقه‌ای 70 ساله دارد، شامل 220 مدل تزئینی و مصرفی بوده و سبک کار ما بیشتر سنتی است، چراکه این سبک مورد استقبال بیشتری قرار می‌گیرد؛ البته تولیداتی نیز با طرح‌های هخامنشی و قاجار عرضه می‌کنیم.

مدیرعامل شرکت تعاونی نقش‌آفرینان حوا با تأکید بر اینکه کار این شرکت صادرات و واردات صنایع‌دستی است، افزود: صادرات محصولات ما عموماً به‌صورت غیر مستقیم بوده و به این صورت است که خریداران از کشورهای خارجی به اینجا آمده و محصولات را خریداری می‌کنند.

رضایی در ادامه با اشاره به اینکه متأسفانه در حوزه بسته‌بندی سفال ضعف داریم، تصریح کرد: یکی از دلایل این است که تولیدی و بسته‌بندی سفال دو مورد جدا بوده و مراکز بسته‌بندی زیر هزار عدد را بسته‌بندی نمی‌کنند؛ همه محصولات را هم نمی‌توان به یک شکل بسته‌بندی کرد، مگر کارهای معمول که فروش بالا باشد. ضمن اینکه محل نگهداری این تعداد را هم نداریم.

وی در ادامه سخنان خود با اشاره به‌ عنوان شهر جهانی سفال، گفت: تبلیغات در این راستا کم بوده و معرفی این شهر متناسب با ظرفیت‌های موجود در آن نبود؛ به‌طور مثال در ورودی شهر لالجین (میدان نیایش) تابلویی با عنوان به سمت غار علیصدر یا بهار به چشم می‌خورد، اما خبری از شهر جهانی سفال نیست! در داخل شهر نیز این عنوان به چشم نمی‌خورد، کما اینکه بسیاری از مردم شهرهای دیگر نیز با این پتانسیل و عنوانی که به لالجین تعلق دارد، آشنا نیستند.

مدیرعامل شرکت تعاونی نقش‌آفرینان حوا اذعان کرد: ضعف اطلاعات سفالگران از الزامات و استاندارد‌های شهر جهانی سفال نیز یکی از مسائلی است که با آن مواجه هستیم، اگرچه سفالگران جوان از فناوری‌های روز و فضاهای مجازی استفاده می‌کنند، اما به نظر من یک گروه خاص باید روی لالجین تمرکز کنند تا از ضعف تبلیغات کاسته شود.

رضایی در پایان با ابراز خرسندی از کوتاه شدن دست‌ چینی‌ها از بازار سفال لالجین، یادآوری کرد: یکی از اتفاقات مثبتی که با عنوان شهر جهانی افتاد، این بود که اجناس چینی از بازار سفال جمع و رغبت مردم به خرید سفال زیاد شده است، البته می‌توانست بهتر از این هم باشد.

در خاتمه باید گفت؛ هنر سفال و سفالگری در لالجین به‌گونه‌ای است که می‌تواند مسافران و گردشگران داخلی و خارجی بسیاری را برای خرید و بازدید از این شهر و سفالینه‌های تولیدی جذب ‌کند و تنوع رنگ و طرح سفالینه‌های لالجین به‌گونه‌ای است که چشم هم بیننده‌ای را به خود خیره می‌کند؛ اتفاقی که با کسب عنوان جهانی شدن باید بیش‌ازپیش رونق می‌گرفت که البته در بخش‌هایی نیز این اتفاق افتاد، اما کافی نبود. بیش از کسب این عنوان استمرار و حیات آن است که اهمیت دارد و باید برای آن تلاش کرد، حالا که همدان 2018 به پایان رسیده، نباید بگذاریم گرد فراموشی بر سفال لالجین بنشیند.

یکی از مسائلی که سفالگران و فعالان این عرصه همواره با آن مواجه هستند، مشکل بسته‌بندی کالا است که اگرچه گاهی دلایل صورت نگرفتن این کار منطقی است، اما باید دست به خلاقیت زد تا این هنر خاکی با قدمت از دیار و استان همدان سلب نشود.

شایسته است زیرساخت‌هایی را فراهم کرد که عنوان شهر جهانی بدون انقضاء بوده و همچنان در همه ایام سال سفر به لالجین، گشت‌وگذار در کارگاه‌های سفالگری و خرید از فروشگاه‌های سفال و سرامیک این شهر به یکی از مهم‌ترین قسمت‌های سفر گردشگران به همدان تبدیل شود.