سپهرغرب، گروه خبر: پاوه می‌توانست به جایگاهی همانند یزد دست یابد و با ثبت جهانی منظر شهری خود، تبدیل به قطب گردشگری منطقه شود؛ ولی حال با از دست دادن اصالت‌های معماری بومی خویش، دلخوش به توفیق‌های اجباری مانند شهر بدون پارکینگ و بدون چراغ قرمز مانده است.

وضعیت کنونی شهر پاوه یک تراژدی ابدی برای دوستداران معماری زیبای پلکانی است؛ شهر هزار ماسوله با آن منظر زیبا و دل‌انگیز و کارت‌پستالی‌اش دیگر به تاریخ پیوسته، چهره شهر به دلیل سر برآوردن ساختمان و سازه‌های بدقواره و دُمل‌گونه، کریه و بدمنظر شده است.

«پاوه» تنها شهری بود که می‌توانست همچون یزد از شانس ثبت جهانی منظر طبیعی برخوردار باشد؛ ولی متأسفانه آنچه از آن معماری ماندگار بومی و پلکانی باقی‌ مانده، تنها کاریکاتوری بیش از باغشهر پلکانی و رؤیایی «پاوه» نیست.

اگر مدیریت شهری با همین روند پیش برود، باید رد آثار باغات دره زیبای پاوه و معماری بومی آن را در افسانه‌ها و اشعار فولکلور جستجو کرد.

از همه نگران‌کننده‌تر اینکه شهر گسترش قلمرو می‌دهد و کم‌کم روستاهای معروف گردشگری اطراف مانند نسمه، دوریسان، خانقاه و شمشیر را هم می‌بلعد.

پاوه می‌توانست به جایگاهی همانند یزد دست یابد و با ثبت جهانی منظر شهری خود، تبدیل به قطب گردشگری منطقه شود؛ ولی حال با از دست دادن اصالت‌های معماری بومی خویش، دلخوش به توفیق‌های اجباری مانند شهر بدون پارکینگ و بدون چراغ قرمز مانده است.

شهر هزار «ماسوله» قربانی بزرگ گام برداشتن در مسیر شانه خاکی توسعه است؛ شهری که می‌توانست یزد باشد، ولی پاوه هم نماند. شاید نتوان به شرایط قبل بازگشت، ولی حداقل می‌توان از گسترش قلمرو برنامه‌های غلط و ویرانگر به روستاهای گردشگری اطراف جلوگیری کرد.

صنعت گردشگری در روستاهایی مانند دوریسان، نسمه، خانقاه و شمشیر به‌نوعی توانمندی و پویایی رسیده است و برخی از آن‌ها مانند نسمه تبدیل به برندهای موفق گردشگری در سطح کشور شده‌اند.

نباید اجازه داد رویکردهای غلط مدیریت شهری تراژدی جدیدی را در این روستاها (که بخشی از آن‌ها جدیداً به شهر الحاق شده‌اند) رقم بزند.