سپهرغرب، گروه خبر: امام خمینی (ره) علاقه‌ای فراوان به استاد خویش آیت‌الله شاه‌آبادی داشت. ایشان معتقد بود استاد با کسی قابل قیاس نیست و همواره چیزی برای آموختن دارد.
رهبر کبیر انقلاب، حضرت امام خمینی (ره) در طول حیات علمی خود از اساتید بزرگ حوزۀ علمیه بهره برد. یکی از اساتید به‌نام امام خمینی (ره) آیت‌الله شاه‌آبادی است که امام (ره) کتاب‌های عرفانی را نزد وی فراگرفت. استاد مرتضی مطهری درباره رابطه امام خمینی (ره) و آیت‌الله شاه‌آبادی می‌گوید: من هرگز از حضرت امام نشنیدم که اسم مرحوم شاه‌آبادی را بیاورند و دنباله‌اش «روحی فداه» را نگویند.
حضرت امام خمینی (ره) نحوه آشنایی خود با استادش آیت‌الله شاه‌آبادی را چنین توضیح میدهد:
«من پس از آنکه توسط یکی از منسوبین مرحوم شاه‌آبادی با ایشان آشنا شدم، در مدرسه فیضیه ایشان را ملاقات کردم و یک مسئله عرفانی از ایشان پرسیدم. شروع کردند به گفتن: فهمیدم اهل کار است. به دنبال ایشان آمدم و اصرار میکردم که با ایشان یک درس داشته باشم و ایشان در ابتدا قبول نمیکردند تا به گذر «عابدین»، یکی از محلات قم رسیدیم و بالاخره ایشان که فکر می‌کرد من فلسفه میخواهم قبول کردند.
ولی من به ایشان گفتم که فلسفه خواندهام و عرفان میخواهم و ایشان دوباره بنا را گذاشتند بر قبول نکردن و من بازهم اصرار کردم تا بالاخره ایشان قبول کردند و من حدود هفت سال نزد ایشان فصوص و مفتاحالغیب خواندم.»
علاقه امام خمینی (ره) به درس استاد خویش تا آنجا بود که می‌فرمودند: «اگر آیت‌الله شاه‌آبادی هفتاد سال تدریس می‌کرد، من در محضرش حاضر می‌شدم، چون هر روز حرف تازه‌ای داشت.»
فرزند آیت‌الله شاه‌آبادی نیز در جایی نقل می‌کنند: علاقه امام (ره) به مرحوم پدرم علاقه‌ای قلبی و عمیق بود. در نجف روزی در خدمت امام در مورد مطلبی بحث شد که طی آن اسم یکی از آقایان آمد.
امام تصور کردند که من آن آقا را با پدرم مقایسه می‌کنم. برای همین بسیار ناراحت شدند و بهتندی به من فرمودند: «تو پدرت را نشناخته‌ای، اصلا! قابل قیاس نیستند. پدرت را با این فرد و امثال او نمی‌توان مقایسه کرد.»
امام خمینی فرمودند: «من در عمر خود روحی لطیف‌تر از روح مرحوم شاه‌آبادی ندیدم.» و سپس ادامه دادند که: « ایشان، صرف نظر از چنین فقاهت، فلسفه، عرفان که کمنظیر بودند در سیاست نیز کمنظیر بودند.»
در برابر این لطف و ارادت امام (ره) به استاد، آیت‌الله شاه‌آبادی نیز علاقه‌ای وافر به ایشان داشت؛ او هرگاه میخواست امام (ره) را صدا کند بدون آوردن پسوند یا پیشوندی همانگونه که پدران فرزندان خود را صدا می‌کنند میفرمود: روحالله!
شناسه خبر 6001
