یک پرسش سیاسی که باعث بخشش گناه می‌شود...

آیت‌الله جوادی آملی، از مراجع عظام تقلید و مفسّر برجسته قرآن کریم، طی سخنانی در سلسله مباحث شرح نهج البلاغه حضرت امیر علیه السلام گفت:

«بعضی از گناهان‌اند که کفاره مشخصی دارند، اما بعضی از گناهان هستند که هیچ چیزی کفاره آن نیست مگر یک اصل و آن اصل این است که "إِنَّ مِنَ الذُّنُوبِ ذُنُوباً لَا یکَفِّرُهَا صَلَاهٌ وَ لَا صَوْمٌ قِیلَ یا رَسُولَ اللَّهِ فَمَا یکَفِّرُهَا قَالَ الْهُمُومُ فِی طَلَبِ الْمَعِیشَه"، فرمود هر گناهی را که با نماز و روزه حل نمی‌کنند، بعضی از گناهان هستند که کفاره آنها فقط به فکر مردم بودن است؛ کوشش و تلاش، فکر و فهم، که من چگونه این مشکل مملکت را حل کنم، با اینکه همه چیز در این مملکت هست چه کنم که عده‌ای ندزدند؟ چه کنم که عده‌ای اختلاس نکنند؟ راه را چگونه بر غارتگران ببندم؟ چقدر این کلام مبارک است.»[4]

*این حدیث زیبا و تفسیر شیوای استاد جوادی آملی بر آن البته بایستی در کنار توجه به این حقیقت مهم باشد که فساد از آنجا که امری نفسانی است؛ در حکومت امام معصوم هم وجود داشت و حتی در منصوبان شماره یک برخی ائمه اطهار(س) نیز شاهد وقوع فساد بوده‌ایم.

فلذا اگرچه یک حکومت اسلامی موظف به انسداد بسترهای فساد و مبارزه با آن است اما ملاک قضاوت کارنامه یک حکومت در بحث فساد نه وقوع فساد که عزم و نحوه برخورد با فساد و مفسدین است.

در این باره باید دانست که گزاره «فساد زیاد» نیز یک گزاره غلط است و تنها زمانی می‌توان مدعی شیوع فساد در یک کشور بود که دادگاه‌های مبارزه با مفاسد از سوی حاکمیت تعطیل شوند!

گفتنی است، نهادهای بین‌المللی که در امر رتبه بندی کشورها بر اساس فساد فعالیت دارند نیز صراحتا تأکید می‌کنند که آمارهای آنها «شاخص ادراک فساد» است نه میزان فساد زیرا فساد مثل دروغ و سایر گناهان نفسانی، قابل اندازه‌گیری نیست.