گشایش و ظهور از منظر آیت‌الله بهجت(ره)؛

چرا امام زمان (عج) از مؤمنان گلایه دارد؟

سپهرغرب، گروه اندیشه: ما مثل گروهی هستیم که رئیس خود را حبس نموده و خود تصمیم جنگ یا صلح اتخاذ می‌کند. می‌دانیم اگر بیاید مشکلات را حل می‌کند ولی باز او را محبوس کرده‌ایم.

پیامبر(ص) در حدیثی که در منابع معتبر و مستند شیعه و سنی آمده، فرموده است: «أفضل الأعمال أمتی إنتظار الفرج؛ برترین اعمال امت من، انتظار فرج است.» با این وجود هنوز هم گاهی در حل مشکلات فردی، خانوادگی و اجتماعی دست به دامن ابزارها و روش‌هایی غیر از توجه به ضرورت فرج و ظهور امام زمان علیه السلام هستیم. این بی‌توجهی ما به اندازه‌ای است که علما و دانشمندان دینی و اهل دل که از قلب مبارک آن امام معصوم و صاحب زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف باخبر می‌شوند، ضمن هشدارها و یادآوری توجه به آن حضرت، از ما بابت این غفلت گلایه دارند. چنانکه در سخنان و گفتارهای آیت‌الله العظمی بهجت رحمه‌الله علیه، نمونه‌های زیادی از این هشدارها و گلایه‌ها مشاهده می‌شود.

 آیا ما منتظریم؟

ائمه ما علیهم السلام هزار سال پیش خبر داده‌اند که گرفتاری و ابتلائات برای اهل ایمان به حدی خواهد بود که عده کثیری از آنان از ایمان خارج می‌گردند. آیا خروج از ایمان، خروج از ابتلائات را هم به دنبال دارد؟! آیا ما از منتظرین امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف هستیم؟! آیا ما می‌خواهیم امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف ظهور کند؟! آیا ما به ظهورش راضی هستیم؟ آیا آن حضرت از کارهای ما راضی است؟ آیا آن حضرت راضی است که مالش را در مواردی مصرف کنیم که گویا مال آن حضرت نیست؟ آیا آن حضرت راضی است که در ترویج مذاق او و پدرانش علیهم السلام، تقصیر و کوتاهی نماییم و یا آن را ترک کنیم؟

 برای من دعا کنید!

حضرت غائب عجل الله تعالی فرجه الشریف دارای بالاترین علوم است و اسم اعظم بیش از همه در نزد خود آن حضرت است. با این همه، به هر کس که در خواب یا بیداری به حضورش مشرف شده، فرموده است: برای من دعا کنید!

در حالی که مرده را زنده می‌کند، خود در زندان وسیع به سر می‌برد، اما در مورد حق ندارد، هرچند برای دیگران مخصوصاً در امور فردیه عنایت خاصی دارد؛ اما امور اجتماعیه که مربوط به خود آن حضرت است، خیر!

خدا کند ارتباط شیعه و اهل ایمان با امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف قوت بگیرد تا در جای صبر، صبر و تحمل کنند. این حدیث از طرق عامه نیز وارد شده است که حضرت رسول صلی‌الله علیه و آله فرمود: «أفضل الأعمال أمتی إنتظار الفرج؛ برترین اعمال امت من، انتظار فرج است.»

 ما رئیس خود را زندانی کرده‌ایم

ما مثل طایفه و گروهی هستیم که رییس خود را حبس نموده است و در بلایا، خود تصمیم جنگ و یا صلح را اتخاذ می‌کند. خودمان کرده‌ایم و اجازه نمی‌دهیم بیاید قضایا را حل کند، با اینکه می‌دانیم اگر بیاید می‌تواند مشکلات را حل کند، ولی باز او را محبوس کرده‌ایم.

بنابراین اگر میلیون‌ها نفر هم با او موافق باشند، او مثل شخص وحید و تنها است که هیچ ناصر و معین و یار و یاوری ندارد. زیرا ما در بیداری درست به وظیفه خود عمل نمی‌کنیم، با این حال منتظر هستیم که بیدار شویم و تهجد به‌جا آوریم. اگر توفیق شامل حال انسان گردد، از خواب بیدار می‌شود و مشغول تهجد می‌گردد. ولی اگر توفیق نباشد، چنانچه بیدار هم بشود از آن‌ها بهره نمی‌برد.

 دوستان ما ناراحت نیستند!

هر دقیقه‌ای که می‌گذرد جایگزین و عوض ندارد، از دست رفته و گذشته است و دیگر برنمی‌گردد. ای کاش اگر خانه و درِ خانه را نمی‌دانیم، کوچه را می‌دانستیم.

حاج محمدعلی فشندی رحمه‌الله هنگام تشرف به محضر حضرت صاحب امام عجل الله تعالی فرجه الشریف عرض می‌کند: مردم دعای توسل می‌خوانند و در انتظار شما هستند و شما را می‌خواهند و دوستان شما ناراحت‌اند. حضرت می‌فرماید: دوستان ما ناراحت نیستند!

ای کاش می‌نشستیم و درباره اینکه حضرت غائب علیه السلام چه وقت ظهور می‌کند، با هم گفت‌وگو می‌کردیم، تا حداقل از منتظرین فرج باشیم. اشخاصی را می‌خواهند که تنها برای آن حضرت باشند. کسانی منتظر فرج هستند که برای خدا و در راه خدا منتظر آن حضرت باشند، نه برای برآوردن حاجات شخصی خود. چرا ما حداقل مانند نصاری که در مواقع تحیر با انجیل ارتباط دارند، با آن حضرت ارتباط برقرار نمی‌کنیم؟!