اسمی که از شناسنامه خط می‌خورد، غمی که می‌ماند

سپهرغرب، گروه ریحانه ‌آفرینش: بالا رفتن آمار طلاق بحرانی است که باید ریشه‌ آن را از بیخ و بن بررسی کرد تا بتوان نقطه‌ای را سر خط آسیب‌های بی پایانی که برجای می‌گذارد گذاشت.

شاید بتوان گفت دفاتر ثبت ازدواج و طلاق یا به اصطلاح محضرخانه‌ها متناقض‌ترین مکان جهان هستند، چراکه گاهی صدای هلهله و شادی در راهروی آن‌ها می‌پیچد و گاهی هم صدای جرّ و بحث‌هایی که گویی تمامی ندارد.

عده‌ای را می‌بینی که از خوشحالی، خنده از روی لب‌هایشان نمی‌رود و عروس و داماد جوانی که روی پای خود بند نیستند را همراهی می‌کنند تا فصل جدید زندگی خود را آغاز کنند. چند نفر دیگر، اما گوشه‌ای کز کرده‌اند که شاهد طلاق زوجی باشند که روزگاری در همین محضرخانه‌ها ذوق جشن عقدشان را داشتند، اما حالا به خط پایان رسیده‌اند.

طلاق قصه پرغصه‌ای است که می‌توان یک کتاب صد جلدی درباره آن نوشت و منتشر کرد تا مانند کتاب‌هایی که در تاریخ ماندگار شدند بماند و همه از آسیب‌هایی که جدایی، به روح و روان زوجین وارد می‌کند و تجربه‌های غم‌انگیز بچه‌های طلاق درس بگیرند.

فرزندان طلاق بعد از جدایی بین زمین و هوا می‌مانند بعضی از آن‌ها تمام روز‌های زندگی خود را با یکی از والدین می‌گذارنند و تنها یک روز محدود به دیدار یکی دیگر از والدین می‌روند و بعضی دیگر به دلایلی از دیدار خشک و خالی والدین خود هم محروم می‌شوند.

محروم شدن از دیدار والدین، فرصت ناکافی برای تربیت فرزندان، تنهایی، کمبود، اضطراب و افسردگی تنها گوشه‌ای از آسیب‌هایی است که طلاق به دنبال دارد.

بهترین راه این است که مشاوره‌های اجباری قبل از مراسم ازدواج و سنجیدن میزان تفاهم زوجین که سرسری از آن می‌گذرند با دقت و سخت‌گیری انجام شود تا در وهله اول افراد مناسب هم در کنار هم راه جدیدی را آغاز کنند.

آموزش‌های کافی در خانواده و نظام آموزشی کشور راه دیگری است که جوانان را برای ازدواج و حفظ شالوده خانواده خود و احساس مسئولیت در قبال کار‌ی که انجام می‌دهند آماده می‌کند.

جامعه شناس و استاد دانشگاه خوارزمی با تاکید بر تغییر نگرش خانواده‌ها در سبک تربیت فرزندان بیان کرد: در قدم اول باید گفت خطا‌های زیادی در الگو‌های فرزندپروری خانواده‌های امروزی وجود دارد، اکثر آن‌ها فقط به مسائل تحصیلی و شغلی فرزندانشان می‌پردازند و آن‌ها را برای زندگی مشترک و تشکیل خانواده تربیت نمی‌کنند.

تاجیک اسماعیلی افزود: دختران و پسران ما باید برای ایفای نقش همسری، مسئولیت‌پذیری، صبوری و تحمل فشار‌های احتمالی زندگی مشترک در خانواده آماده شوند.

این جامعه شناس با تاکید بر اهمیت رشد شخصیتی برای تشکیل خانواده تصریح کرد: در قدم بعد باید دید جوانان ما تا چه اندازه با نقش همسری آشنایی دارند؟ چه میزان صبوری برای تحمل مشکلات دارند؟ آیا توانایی پذیرفتن مسئولیت‌های زندگی مشترک را دارند؟ همه‌ این‌ها نکاتی هستند که والدین باید در مسیر فرزندپروری به آن بپردازند.

این استاد دانشگاه خورازمی ادامه داد: متاسفانه خانواده‌ها تصویر روشنی از روند تعلیم و تربیت درست فرزندان در همه‌ زمینه‌ها ندارند و این امر باعث عدم مسئولیت‌پذیری جوانان امروزی و صبور نبودن آن‌ها شده است.

او با تاکید بر لزوم تغییر سبک فرزندپروری والدین گفت: تربیت فرزندان باید به‌گونه‌ای باشد که آن‌ها وابستگی شدیدی به پدرو مادر نداشته باشند و در سن مناسب بتوانند زندگی مستقلی را آغاز کنند. خانواده‌های امروزی فرزندانی با توان علمی بالا تربیت می‌کنند، اما ازدواج یک پدیده عاطفی، اجتماعی و اقتصادی است پس بیش از هرچیزی نیازمند بلوغ عاطفی، اجتماعی خانوادگی است.

اسماعیلی تصریح کرد: برای مقابله با نگرش منفی برای تشکیل خانواده راهکار‌های کلان مثل تغییر سیاست‌های کلی کشور وجود دارد و باید بحران‌های فرهنگی و اجتماعی جامعه حل شود تا زمانی که این بحران‌ها وجود دارند باید منتظر بحران در خانواده هم باشیم.

این جامعه شناس گفت: افراد جامعه باید قبل از تشکیل خانواده مهارت‌های زندگی را در نظام آموزشی و تعلیم و تربیت و همچین از طریق رسانه‌های ملی برای داشتن خانواده سالم یاد بگیرند.

طلاق اتفاقی نیست که با یک ناسازگاری کوچک پدید بیاید بلکه ریشه‌های بلندی در نحوه تربیت فرزندان، مهارت‌هایی که در نظام آموزشی به آن‌ها داده می‌شود و هزار و یک دلیل دیگر دارد.