مرگ‌های اتوبوسی و دیگر هیچ!

حادثه واژگونی اتوبوس خبرنگاران حوزه محیط زیست در ارومیه و به دنبال آن حادثه واژگونی اتوبوس حامل سربازان در محور زاهدان به آباده، به قدری تلخ بودند که همه را در بهت و حیرت فرو برده است.

به دنبال این دو حادثه، بار دیگر شاهد واکنش‌های مسئولان و مقامات دستگاه‌های مختلف به این دو حادثه هستیم و اینکه خواستار پیگیری شده‌اند که جای تقدیر دارد. اما، نکته‌ای که نباید از آن غافل شد، تکرار این قبیل حوادث آن هم از نوع اتوبوسی است.

به راستی چرا حوادث ترافیکی در کشور ما که یک طرف قضیه اتوبوس قرار دارد، اینقدر زیاد است. مگر می‌توان در فاصله 24 ساعت شاهد دو رخداد حادثه‌ای بود که 7 نفر در این دو حادثه جان خود را از دست دادند.

چرا باید این دست حوادث جاده‌ای مدام تکرار شود و ما فقط به اظهار تأسف بسنده کنیم و نهایتاً پیگیری و برخورد با مقصر که اغلب راننده اتوبوس خواهد بود به شرطی که خود راننده هم زنده مانده باشد.

متأسفانه این نوع حادثه‌ها هر روز در گوشه و کنار کشور و در جاده‌های اصلی و فرعی این مرز و بوم مدام در حال تکرار است و ما نمی‌خواهیم یکبار برای همیشه پرونده «مرگ‌های اتوبوسی» را ببندیم.

بررسی‌ها نشان می‌دهد که در بیشتر موارد از حوادث اتوبوسی، موضوع نقص فنی اتوبوس مطرح شده است. همان طور که در حادثه واژگونی اتوبوس خبرنگاران حوزه محیط زیست نیز این موضوع تأیید شده است. لذا، باید به این نکته توجه کنیم که چرا اجازه می‌دهیم این دست اتوبوس‌ها با جان مردم بازی کنند. یعنی، کسب درآمد ارزش بیشتری از جان مردم دارد.

این سوالی است که مسئولان امر باید پاسخگو باشند. به واقع چرا اجازه می‌دهند چنین اتوبوس‌های مستهلک و فرسوده‌ای در جاده‌های کشور تردد کنند. اگر قوانینی برای برخورد با این قبیل اتوبوس‌ها وجود ندارد، قوانین وضع شود و اگر قانون هست، چرا اعمال نمی‌شود.

یکبار برای همیشه جلوی مرگ‌های اتوبوسی را بگیریم.