چگونه به معماری پایدار می‌رسیم؟

حسن سجادزاده اظهار کرد: در معماری سنتی شهرها با این که فناوری‌های نوین سرمایشی و گرمایشی وجود نداشت، اما فرم معماری به نحوی بود که هوای درون بنا در زمستان گرم و در تابستان خنک بود.

وی افزود: استفاده از پوسته‌ها در معماری سنتی گذشته و نوع پوسته‌سازی‌ها به‌خصوص در شهرهای مناطق خشک و کویری بی‌نظیر بود.

این دکترای طراحی شهری خاطرنشان کرد: در این شهرها همچنین از فرم منحنی در طراحی بنا استفاده می‌شد زیرا بیشترین سطح را در برابر بیشترین فضا ارائه می‌دهد و بیشترین جذب نور خورشید را دارد.

سجادزاده تصریح کرد: امروزه نیز باید سعی شود تا جای ممکن از فرم‌های مدور و پوسته‌ای مثل گنبد، استوانه و مخروط در طراحی نما و معماری ساختمان‌ها در شهرهای خشک و کویری استفاده شود زیرا بیشترین جذب نور و انرژی را دارند و می‌توانند همراهی بهتری با طبیعت داشته باشند.

وی ادامه داد: این نوع طراحی حتی بنا را در برابر بحران‌های شهری ازجمله زلزله و بادهای شدید محافظت می‌کند و تاب‌آوری شهر را افزایش می‌دهد.

وی گفت: همان‌طور که فرم معماری در گذشته موجب پایداری و تاب‌آوری بیشتر بناهای شهری بود، امروزه نیز این مسئله برای ساختمان‌های بلندمرتبه و آسمان‌خراش‌ها مطرح است، نوع طراحی، معماری و فرمی که بتواند این ساختمان‌های بلندمرتبه را در برابر حوادث طبیعی مقاوم کند و به‌صورت هوشمندانه نیز با طبیعت سازگاری داشته باشد، از اهمیت زیادی برخوردار است.

این کارشناس طراحی شهری تأکید کرد: استفاده از وسایل هوشمند به تنهایی نمی‌تواند پایداری بناها را افزایش دهد و انتخاب فرم معماری، مکان‌یابی صحیح بنا و تعامل بنا با بافت اطراف نیز از فاکتورهای بسیار مهم و تأثیرگذار است.

سجادزاده افزود: در کنار این شاخصه‌ها امروزه در شهرهای کشورهای توسعه‌یافته از فناوری‌های نوین و هوشمند در جداره‌ها و فرم‌های ساختمانی به‌خصوص در بناهای بلندمرتبه استفاده می‌شود.