یاد امام زمان (عج) چگونه در زندگی روزمره‌مان همیشگی می‌شود؟

بیاتانی‌

امروزه که ما غرق در دنیای ماشینی هستیم و رسانه‌های سمعی و بصری گوناگون و دلبستگی‌های نو به نو و شلوغی‌های سرسام آور مجال چشیدن خنکای یاد امام زمانمان را از ما ربوده اند، نیازمند تکنیک‌هایی هستیم که آهسته و پیوسته این یاد مقدس را آنچنان بر لوح دلمان حک کند که هیچ طوفانی نتواند تکانش دهد.

آنچه می‌خوانید گفتگوی ما با ‌حجت الاسلام بیاتانی‌ در خصوص توجه به امام عصر (عج) در زندگی است.

***دوران غیبت دوران بلا تکلیفی نیست!

هر کس در غیبت قائم ما بر دوستی و عقیده به امامت ما ثابت قدم باشد،خدای متعال اجر هزار شهید از شهدای بدر و احد به او عطا می‌کند.«کمال الدین،ج 1،ص 439» هر چند همین فرمایش امام سجاد علیه السلام به خوبی حکایت می‌کند سختی ثبات قدم در دوران غیبت را، اما قطعا دوران غیبت دوران بلاتکلیفی نیست و عدم ظهور امام هم به معنای عدم حضور امام نیست.

حجت الاسلام بیاتانی در این خصوص می‌گوید:«طبق روایتی از امام رضا علیه السلام که (إنّ الإمامةَ زِمامُ الدِّینِ، ونِظامُ المُسلِمینَ، وصَلاحُ الدُّنیا، وعِزُّالمُؤمِنینَ) ما برای دین و دنیا و عزتمان و بلکه طبق روایات دیگری برای حیاتمان لحظه به لحظه محتاج فیوضات ربانی امام هستیم. البته نور وجود امام به همه می‌تابد و امام فیضش را از کسی دریغ نمی‌کند همان گونه که اباعبدالله الحسین علیه السلام حتی در گودال قتلگاه هم به دنبال نجات قاتلینش بود که به فرموده امام کاظم (ع):امامت نور است و نوری که در آیه شریفه مامور شده‌ایم در کنار ایمان به خدا و رسول به آن ایمان بیاوریم وجود مقدس امام است. اما نکته اینجاست که این ماییم که گاهی گیرنده دلمان خاموش است یا اساسا پشت به امام ایستاده‌ایم. وظیفه‌ اصلی ما در دوران غیبت این است که خودمان را هرچه بیشتر در معرض تابش نور هدایت امام قرار دهیم که این جز با روی کردن به امام و باز کردن دریچه‌های قلبمان ممکن نیست.»

***در عمل و در سبک زندگی عملی ما، روی کردن به امام چگونه محقق می‌شود؟

اما اینکه روی کردن به امام در عمل به چه معناست و در زندگی‌های ماشینی پر دغدغه‌ امروزی‌مان چگونه محقق می‌شود را در ادامه حجت الاسلام بیاتانی به خوبی روشن می‌کند:«روی کردن به امام کنایه است از توجه به ایشان و حضورشان در فضای یاد و ذهن انسان. بنده در این فرصت، آنچه را در این سال‌ها از بزرگان در این رابطه شنیده یا دیده‌ام را با مخاطبین محترم در میان می‌گذارم. دقت کنید امروزه که ما غرق در دنیای ماشینی هستیم و رسانه‌های سمعی و بصری گوناگون و دلبستگی‌های نو به نو و شلوغی‌های سرسام آور و شیطنت‌های شیاطین سرکش و بدقلق آخرالزمانی مجال چشیدن خنکای یاد امام‌مان را از ما ربوده‌اند نیازمند تکنیک‌هایی هستیم که آهسته و پیوسته این یاد را آنچنان بر لوح دلمان حک کنند که هیچ طوفانی نتواند تکانش دهد. تاکید می‌کنم آهسته و پیوسته! همه‌ ما کارهای ثابت و مشترکی در شبانه روز داریم که گره زدن زلفشان به این یاد مقدس، تا حد زیادی می‌تواند به جریان یافتن این یاد زلال در بیابان تشنه‌ زندگی ماشینی ما کمک کند.مثل نماز خواندن، خواب و بیدار شدن، دعا کردن، صدقه دادن، مهمانی گرفتن و مهمانی رفتن و...باقی مثال‌ها برای کارهای روزمره زندگی‌تان با خودتان..»

***در دنیای پر دغدغه و ماشینی امروزی، نیازمند تکنیک‌هایی هستیم که آهسته و پیوسته یاد امام زمانمان را بر لوح دلمان حک کند.

ارتباط قلبی‌اش با امام زمان (عج) خیلی قوی بود و می‌گفت، یک قدم به طرفشان برداری صد قدم به طرفت برمی‌دارند. این شهید عاشق امام زمان بود و هنگامی که نام مبارک آن حضرت را می‌شنید به عنوان احترام بلند می‌شد و ارادت خاصی به آن حضرت داشت. همیشه توصیه می‌کرد در قنوت نماز بخوانید: «اللهم اجعلنی من المحبین المهدی و المنتظرین المهدی(عج)». اینها را درباره شهید دوران دفاع مقدس، شهید عبدالحمید حسینی خوانده بودم.

از همین رهگذر و در راستای تقویت ارتباط قلبی با امام زمان در زندگی‌های روزمره‌مان، پیشنهادات حجت الاسلام بیاتانی به صورت مصداقی و روشن خواندنیست:«طبق شنیده‌ها و دیده‌ها از بزرگان، پیشنهاد این حقیر برای گره زدن برخی کارهای روزمره به یاد مقدس امام عصرمان این است که اول؛ قبل از خواب یا بعد از بیداری دست بر سینه بگذاریم و با ادب به محضر مبارک حضرت بقیة الله یک سلام بدهیم با یک (السلام علیک یا صاحب الزمان) یا با هر عبارت دیگر مورد پسندتان. دوم؛ قبل از نماز یک توسل مختصر به محضر مبارکشان داشته باشیم و بگوییم (یا صاحب الزمان ادرکنی) که از بزرگانی شنیده‌ام که راهکار کسب حضور قلب در نماز نیز همین است. سوم؛هروقت و برای هر چیزی که می‌خواهیم دعا کنیم دعایمان را با یک (اللهم عجل لولیک الفرج) همراه کنیم و زینت ببخشیم.

چهارم؛ در مهمانی‌ها در حدی که فضای مهمانی بطلبد یادی از امام زمان‌مان کنیم. مثلا همیشه در بین پذیرایی هایمان، پذیرایی مخصوصی هم به نیت نذر سلامتی و خشنودی قلب نازنین مولای‌مان داشته باشیم، یا حتی غذای مهمانی مان را با نیت نذر سلامتی امام‌مان بپزیم، یا اگر فضا ی مهمانی می‌طلبد به صورت دسته جمعی زیارت آل یاسین بخوانیم، یا حداقل تمنای صلواتی کنیم.خلاصه به نوعی هنرمندانه و ظریف و دل پسند، با یاد امام زمان‌مان در مهمانی‌ها، هم حیات بگیریم و هم حیات بخش شویم. پنجم؛ صدقاتمان را به نیت سلامتی ایشان بدهیم.»

***قطعاً دوران غیبت دوران بلاتکلیفی نیست و عدم ظهور امام هم به معنای عدم حضور امام نیست

می‌دانیم که دام‌های شیطان برای افراد مختلف بر اساس روحیات و عقایدشان، متفاوت است اما به هر حال همیشه هست. حجت الاسلام بیاتانی در این خصوص می‌گوید:« اگر اوایل گاهی فراموش کردید دلسرد و نگران نشوید و بدانید که شیاطین انس و جن در کمین شما نشسته‌اند تا مبادا به این گوهر قیمتی که یاد مقدس حجت خداست دست یابید؛ لذا توقع نداشته باشید همان روزهای اول آنچه گفته شد برایتان ملکه و سیره شود که به قول شاعر در ره منزل لیلی که خطرهاست در آن/شرط اول قدم آن است که مجنون باشی.بعد از رو کردن به امام و احیاء یاد مقدسشان در بستر کارهای روزمره‌مان، باید دریچه‌های قلب‌مان را به روی آن نور عالم‌تاب بگشاییم تا بدون هیچ مانعی ظلمت‌های درونمان را بزداید. باز کردن دریچه‌های قلب کنایه است از زمینه سازی برای رسوخ فرهنگ و سیره‌ مهدوی به زندگی‌مان که فراتر از یاد کردن ایشان و گام بعد از آن است.»

***به بچه‌ها در اعیاد و جشن‌ها و روز تولدشان از طرف امام عصر ارواحنا فداه به صورت مستمر هدیه دهیم

طبیعی‌است که یاد محبوب و زندگی بر مدار محبوب، باید همراه باشد با تلاش برای اینکه ریز به ریز زندگی‌مان هم بشود به گونه ای و در جهتی که محبوب می‌پسندد. حجت الاسلام بیاتانی ادامه می‌دهد:«برای اینکه زندگی‌مان رنگ و بوی مهدوی بگیرد این حقیر به فراخور مطالعات و تجربه‌های شخصی و آنچه از اهلش دیده و شنیده پیشنهاداتی دارم که عبارتند از:اول مطالعه مستمر به منظور افزایش معرفت به ساحت حضرت بقیة الله (طوری که ملول و خسته نشویم که در حکمت 436 نهج البلاغه فرمود قَلِیلٌ مَدُومٌ عَلَیْهِ خَیْرٌ مِنْ کَثِیرٍ مَمْلُولٍ مِنْهُ) برخی کتاب‌های پیشنهادی عبارتند از: منتظریم(بیانات مقام معظم رهبری)؛پیام امام زمان(بیانات آیت الله العظمی وحید خراسانی)؛حضرت حجت(بیانات آیت الله العظمی بهجت)؛قیام و انقلاب مهدی(آیت الله شهید مطهری)؛فصل سوم از جلد پنجم مدینة المعاجز.

دوم؛ تلاش برای تربیت نسل مهدوی که فردا روزی جگرگوشه‌هایمان بلایی که عبدالله بن زبیر بر سر پدرش زبیر آورد را بر سرمان نیاورند و سرمایه‌ اندوخته‌مان را به باد ندهند که در حکمت 453 نهج البلاغه فرمود؛ از کارهای کوچک شروع کنیم.

مثلا به بچه‌ها در اعیاد و جشن‌ها و روز تولدشان از طرف امام عصر ارواحنافداه به صورت مستمر هدیه دهیم؛ شعرها و سرودهای مهدوی با مضامین صحیح را به کودکان آموزش دهیم. از مهربانی امام با آنها زیاد حرف بزنیم و به آنها این واقعیت را القاء کنیم که امام چقدر دوستشان دارد.از دنیای زیبا و بدون نقص دنیای بعد از ظهور برای بچه‌ها بگوییم و به آنها بفهمانیم که همه کم و کاستی‌ها از غیبت امام است تا عطش ظهور در آنها به تدریج شکل بگیرد. همین طور که به تدریج شهد محبت ولی عصر را در کام کودکان می‌ریزیم به آنها یاد دهیم برای ایشان نامه بنویسند و اگر مدرسه نمی‌روند از آنها بخواهیم احساسشان را بگویند که ابراز کلامی و نوشتاری عواطف به عواطف عمق و استحکام می‌بخشد.

سوم؛ هر روز در یک زمان مشخص (مثلا بعد از یک نماز خاص یا قبل از خواب) چند دقیقه با زبان ساده و صمیمی و مثل گفتگوی فرزند با پدرش با امام سخن بگوییم و از خودشان برای شکل گیری و تداوم حیات مهدوی‌مان و برای باز شدن دریچه‌های قلب خودمان و عزیزانمان به روی انوار هدایتش یاری بخواهیم و بدانیم که او اُذُنُ الله الواعیة است و تک‌تک کلماتمان را می‌شنود.»