معلولیت ‌زیرساخت‌های ورزشی در بهره‌مندی توانیابان همدانی

بانوی والیبالیست ‌کم‌توان همدانی بدون سالن تمرین، قهرمان پاره‌المپیک شد

سپهرغرب، گروه خبر- طاهره ترابی مهوش : امروزه ورزش به‌عنوان تأثیرگذارترین عامل اجتماعی برای ایجاد غرور ملی و افزایش سلامت و شادابی جامعه از سوی تمامی کشورها پذیرفته شده و دولتمردان دنیا سعی دارند جدای از توجه به ابعاد شادی‌بخش، اقتصادی، فرهنگی و سیاسی آن از حضور اقشار مختلف مردم به‌ویژه معلولان در ورزش برای افزایش سلامت روحی روانی جامعه بهره ببرند.

بازی‌های پارالمپیک یکی از مهم‌ترین سطوح ورزشی در عرصه‌های بین‌المللی است که ورزشکاران کم‌توان می‌توانند با کسب سهمیه و دستیابی به نشان‌های رنگارنگ علاوه بر افتخارآفرینی برای خود غرور ملی را برای شهر و دیار و کشور خود به ارمغان بیاورند. حال آنکه ورزشکاران همدانی در رشته‌های مختلف به لحاظ عده و عُده همواره یکی از ارکان تیم کلی اعزامی به این مسابقات هستند به طوری که در چهارمین دوره بازی‌های پاراآسیایی در حالی در روزهای 22 تا 28 اکتبر سال 2023 (30 مهر تا 6 آبان سال 1402) در شهر هانگژو برگزار شد که همدانی‌ها در این رویداد مهم بین‌المللی حضور پرشمار داشتند که زهرا نجاتی‌عارف بانوی ملی‌پوش والیبالیست همدانی توانست نشان نقره این مسابقات را ازآن خود کند.

بر این اساس با توجه به اهمیت موضوع برآن شدیم تا با وی گفت‌وگویی ترتیب دهیم که در ادامه می‌خوانید:

این والیبالیست همدانی که به‌صوررت مادرزادی از ناحیه پا دچار کم‌توانی است گفت: بالغ بر 12 سال است که ملی‌پوش والیبال نشسته کشورمان هستم یعنی از سال 90 وارد تیم ملی شده و این امر تا امروز ماندگار بوده است.

زهرا نجاتی‌عارف با تأکید بر اینکه طی این سال‌ها در مسابقات و رویدادهای ورزشی بی‌شماری شرکت داشتیم که ازجمله آن می‌توان به شرکت در سه دوره از مسابقات پاراآسیایی، حضور در پارالمپیک ریو در سال2016 و مسابقات جهانی، مسابقات قهرمانی بین‌قاره‌ای، قهرمانی آسیا اشاره کرد، گفت: در تمامی رویداد‌هایی که تاکنون در آن حاضر شدم همواره تیم ایران بنا به حضور پرقدرت کشور چین مقام دومی را کسب کرده زیرا ما به‌مراتب کمتر از کشور چین مسابقه و تمرین تدارکاتی داریم.

وی ادامه داد: البته این توانمندی را داریم که تیم چین را مغلوب کنیم اما نیازمند یک‌سری زیرساخت، برنامه‌ریزی، حمایت و تمرین مداوم هستیم که متأسفانه برای ما فراهم نیست؛ مثلاً اردوهای تدارکاتی ما برای حضور در مسابقات بین‌المللی بدین شکل است که در هر ماه یک هفته تا 10 روز تمرین کرده و به شهرهایمان بازمی‌گردیم اما در سایر کشورها این بستر فراهم می‌شود تا اعضای‌ تیم ملی در یک شهر جمع شده و تمرینات خود را به‌صورت روزانه صبح و عصر درست مثل یک شغل ادامه دهند.

این والیبالیست همدانی‌ عنوان کرد: متأسفانه در همدان حتی یک سالن اختصاصی وجود ندارد و تمرین کردن با دشواری فراوانی همراه است؛ معلوم نیست آیا سالنی از سوی اداره کل ورزش و جوانان برای یک سانس تمرین در اختیار ما قرار گیرد یا خیر یا اصلاً سالن خالی داشته باشند که در اختیار ما بگذارند.

نجاتی‌عارف با اشاره به اینکه شرایط زیرساختی در شهر همدان به گونه‌ای است که تیم والیبال نشسته همدان نزدیک به یک سال است تمرینی نداشته زیرا سالنی در اختیار نداریم عنوان کرد: این کمبود در شرایطی رقم می‌خورد که ورزش جانبازان و توانیابان همدان همواره جز نشان‌آوران بین‌المللی بوده و هست.

وی با بیان اینکه در هر رشته‌ای رسیدن به عضویت در تیم ملی با سختی زیادی همراه است، تصریح کرد: در این راستا از بسیاری از خواسته‌ها باید گذشت و پشتکار داشت زیرا ممکن است به اردو دعوت شده اما بنا به دلایل مختلف از عضویت در تیم ملی باز مانده و نامش خط بخورد.

این قهرمان پارالمپیک با اشاره به اینکه طی این سال‌ها خانواده به‌ویژه پدرم جزو اصلی‌ترین مشوق‌های من برای رسیدن به این مرحله از موفقیت بودند اذعان کرد: البته از سال گذشته با سکانداری آقای رحیمی بر هیئت جانبازان و معلولان، شرایط بهبود یافته زیرا با تمام توان از هیچ تلاشی برای بهبود و ارتقای جایگاه ورزش جانبازان و توانیابان فروگذار نکرده اما مسئله این است که فراهم کردن زیرساخت نیازمند بودجه است که متأسفانه اغلب هیئت‌ها از آن بی‌بهره‌اند.

نجاتی‌عارف با تأکید بر اینکه متأسفانه‌ کمترین حمایت مالی و معنوی از ورزش جانبازان و توانیابان دریغ می‌شود، اذعان کرد: خوشبختانه در این راه من از حمایت کامل خانواده برخوردار بوده و با تمرین و پیگیری مداوم توانستم طی این سال‌ها همواره در تیم ملی عضویت داشته باشم.

وی، ادامه داد: حضور در عرصه‌های ورزشی به نوعی سلامت جسمی و روحی مرا تضمین کرده زیرا اگر امروز من به این باور رسیدم که اگر ورزش نمی‌کردم شاید بنا به شرایط جسمانی و ضعف در پاهایم اصلاً در خارج از محیط خانه و خانواده حاضر نمی‌شدم اما امروز با تمرینات ورزشی مستمر توانسته‌ام بر این ضعف فائق آیم.

وی که دانش‌آموخته کارشناسی تربیت بدنی است؛ در پاسخ به این سؤال که فارغ از نداشتن سالن تمرین سایر حمایت‌های صورت گرفته از سوی استان را چگونه ارزیابی می‌کنید؟ اذعان کرد: یقیناً به‌صورت مطلق نمی‌توان گفت حمایتی وجود ندارد اما در حال حاضر اصلی‌ترین حامی ما آن هم در حد توان، اداره کل ورزش و جوانان و هیئت جانبازان و توانیابان است اما در مقابل مسئولانی نیز در استان داریم که یا از سر ناآگاهی و یا ناخواسته حمایتی از ما نمی‌کنند.

این قهرمان همدانی با تأکید بر اینکه بخشی از این حمایت‌ها یقیناً معنوی بوده و جزو بدیهی‌ترین حمایت‌ها است که این عزیزان می‌توانند از ورزشکاران داشته باشند اما آن هم دریغ می‌شود گفت: گرچه بنده برای افتخارآفرینی کشور و بالا بردن پرچم ایران در مسابقات جهانی و بین‌المللی تلاش کرده و انتظار از کسی ندارم اما در نظر بگیرید روز بازگشت از مسابقات پارالمپیک علیرغم مدال‌آوری به‌جز مدیر کل ورزش و جوانان استان و اعضای هیئت، هیچ‌یک از مسئولان استانی و شهرستانی و حتی فردی از بهزیستی برای استقبال بنده نیامده بودند.

نجاتی‌عارف در پاسخ به سؤالی در خصوص حضور تیم والیبال نشسته در لیگ کشور، گفت: علاوه بر نداشتن سالن که مسئله و معضل پیشروی تمرین ماست یقیناً شکل‌گیری یک تیم مستلزم هزینه مضاعفی است برای مثال در تیم‌های مختلف مطرح کشور در سایر استان‌ها حضور داشته و از نزدیک دیده‌ام که برای خرید یک بازیکن ملی برای یک فصل مبالغی همچون 100 میلیون تومان پرداخت می‌شود حال آنکه این عدد برای هیئت ما عددی رؤیایی است با این وجود امیدوارم سال جاری در لیگ بتوانیم تیم داشته باشیم.

مع‌الوصف با توجه به آنچه گفته شد طبق ماده دو قانون حمایت از حقوق معلولان و جانبازان مصوب سال 96 کلیه وزارتخانه‌ها، سازمان‌ها، مؤسسات و شرکت‌های دولتی و نهادهای عمومی و انقلابی موظف‌اند در طراحی، تولید و احداث ساختمان‌ها، اماکن عمومی، معابر و وسایل خدماتی به نحوی عمل کنند که امکان دسترسی و بهره‌مندی از آن‌ها برای افراد دارای معلولیت همچون سایر افراد فراهم شود.

با این تفاسیر یقیناً این قانون را می‌توان به بخش‌های دیگری همچون برخورداری از ورزش نیز تسری داد بنابراین در حوزه ورزش جانبازان و توانیابان استان بدیهی‌ترین سؤال این است که جایگاه سازمان بهزیستی کجاست؟ مگر نه اینکه این سازمان نهادی است که ماهیت و ذات تشکیل آن بهره‌مند کردن اقشار کم‌توان و آسیب‌پذیر جامعه از کلیه زیرساخت‌های رفاهی و خدماتی است پس چرا هیچ‌گاه پای کار نیست؟