دل مردم را شاد کردن ارزش است

حجت‌الاسلام مجتبی عرب در یادداشتی درباره برنامه معلی نوشت:
امسال بهتر از سال پیش نشان دادید که می‌توان فرم را مسحور و مسخَّر محتوا کرد، می‌شود از استودیو حسینیه واقعی ساخت، می‌شود خلاقیت را به خدمت کهنه‌ترین دستگاه رازآلود و تکراری‌ترین روضه‌های همیشه غیرتکراری درآورد. روایات شیعه پر است از ارزش سرور آفرینی در دل شیعیان، محبین اهل بیت (ع) و حتی محرومین جامعه.
ارزش است دل مردم را شاد کردن، لبخند به آنها هدیه کردن. معارف به ما چنین یاد دادند، مؤمن سرورش در وجه و حزنش در دل است.
یک کلام؛ اگر کمی مأنوس با روایات باشیم، مطمئن می‌شویم سبک زندگی مؤمن هرچه با رنج برای رشد و خدمت به مردم توأم است، پر از نشاط حقیقی و پاک از گناه است.
 زندگی مؤمنانه زیر باران موشک در خرمشهر و غزه هم مسرور است و غم مقدس او با سرور مظلومانه او که از ارتباط زلال با خدا سرچشمه گرفته توأم است.
 همانطور که تصویر باطنی آن در آخرت چنین است: {فَسَوۡفَ یُحَاسَبُ حِسَابࣰا یَسِیرࣰا (8) وَیَنقَلِبُ إِلَیٰۤ أَهۡلِهِۦ مَسۡرُورࣰا (9)} و مردم ما از همه بهتر می‌دانند که این سرورِ به‌جا، چگونه با گریه‌ها و بکاء به جا در خشیت از مقام رب، در تضرع به درگاه حق و در عزای اهل بیت سازگار است.
خلاف زندگی غیر مؤمنانه که هرچند ظاهر مستانه‌ای از غرق شدن در مستی نعمت‌های مادی دارد، ویترین‌های قشنگ ظاهرسازانه دارد، قهقهه‌های مستانه از خوشی دارد، باطنی سیاه و در تنگنا دارد.
آری آنها مؤمنین را کلی مسخره می‌کنند، برایشان جوک می‌سازند، از ایشان گیف درست می‌کنند و دستشان می‌اندازند اما باطن زندگیشان همان آتشی است که در آخرت می‌چشند: المطففین إِنَّ الَّذِینَ أَجْرَمُوا کَانُوا مِنَ الَّذِینَ آمَنُوا یَضْحَکُونَ بدکاران همواره [در دنیا از روی ریشخند و استهزا] به مؤمنان می‌خندیدند. وَإِذَا مَرُّوا بِهِمْ یَتَغَامَزُونَ و هنگامی که بر آنان می‌گذشتند آنان را با اشاره چشم وابرو به مسخره می‌گرفتند، وَإِذَا انقَلَبُوا إِلَیٰ أَهْلِهِمُ انقَلَبُوا فَکِهِینَ و چون به خانواده خود بازمی گشتند [به سبب تمسخر مؤمنان] خوشحال و شادمان باز می‌گشتند، یا در وصف کفار چنین می‌شود: الإنشقاق وَیَصْلَیٰ سَعِیرًا و در آتش افروخته در آید. إِنَّهُ کَانَ فِی أَهْلِهِ مَسْرُورًا او همواره در میان خانواده اش [به ثروت و مال و مقام] خوشحال و شادمان بود.
چقدر هنر و خلاقیت را به کار گرفته‌ایم برای بروز این نشاط و سرور حقیقی زندگی مؤمنانه؟ چقدر توانسته‌ایم مناسک و فرم‌های نوآورانه خلق کنیم برای رسیدن به ظهور عیان این زیست جذاب مؤمنانه؟ چقدر توانسته‌ایم این نیمه پنهان زیست مومنانه مردم انقلابی ایران را به خوبی برای خودش و برای مرددین در مورد او به صورت‌گری بکشیم؟
قبول کنیم شاید سال‌ها و دهه‌ها در خلاقیت برای این امر عقبیم. پس برای طلبه‌ای مثل من هر کوشش جسورانه ای که بکوشد صورت‌گری و فرم‌سازی دقیقی برای این بروز مناسکی زیست مؤمنانه کند، بسیار بسیار ارزشمند و شایسته تحسین است -هر چند در این مسیر عاری از خطا و گهگاه زیاده‌روی هم نباشد.
بعید می‌دانم بزرگان آئینی ما این نیمه مهم ماجرا به چشمشان نیاید و احیاناً اندک خطاهای یک مسیر نو و تجربه نشده را عیار ارزیابی قرار دهند.