آیا لس‌آنجلس می‌تواند از خاکسترهای آتش‌سوزی‌ها دوباره برخیزد و به شکلی نوین و پایدار بازسازی شود؟
آتش‌سوزی‌های اخیر در لس‌آنجلس آسیب‌های گسترده‌ای از جمله تخریب بیش از 1600 ساختمان، ویرانی خانه‌ها و زیرساخت‌های شهری و تخلیه 295 هزار نفر از ساکنان را به همراه داشته است. این آتش‌سوزی‌ها علاوه بر خسارات مالی، تأثیرات روانی عمیقی بر ساکنان گذاشته و احساس ناامنی و اضطراب، نگرانی درباره تأمین آب و منابع را در میان مردم گسترش داده است. تغییرات اقلیمی نیز بر پیچیدگی‌های بازسازی پس از آتش‌سوزی افزوده است. ویرانی‌ها و پاکسازی‌های بعدی آن به‌ویژه زدودن سموم ناشی از سوختن موادی مانند باتری‌های لیتیومی چالش‌های جدی را برای ساکنان و مسئولان شهر ایجاد کرده است.
تأمین مصالح ساختمانی مقاوم به آتش‌سوزی همچنان در این شهر با کمبود مواجه است و تأمین بیشتر آن‌ها ممکن است با چالش‌هایی مواجه شود زیرا دولت ترامپ به برنامه‌های خود برای وضع تعرفه‌های جدید بر چین و کانادا که تأمین‌کنندگان اصلی مصالح ساختمانی کلیدی هستند، ادامه دهد. انتظار می‌رود که صنعت ساخت و ساز به حدود 439 هزار کارگر در سال 2025 و 500 هزار کارگر در سال بعد نیاز داشته باشد.
این شهر در مسیر یک دوراهی برای بازسازی قرار دارد؛ آیا لس‌آنجلس مشابه قبل از آتش‌سوزی بازسازی می‌شود یا مسیری جسورانه را برای تبدیل شدن به یک کلان‌شهر جدید انتخاب می‌کند. تاریخ نشان داده است که آتش‌سوزی‌ها اغلب محرک تغییرات شهری بوده‌اند. لندن پس از آتش‌سوزی بزرگ 1666 قوانین ایمنی خود را اصلاح کرد، خیابان‌ها را عریض‌تر ساخت و ساختمان‌های عمومی جدیدی همچون کلیسای جامع سنت‌پل را بنا نهاد.
شیکاگو پس از آتش‌سوزی بزرگ 1871 که مرکز شهر را ویران کرد، مفهوم کلان‌شهر مدرن آمریکایی را با آسمان‌خراش‌های فولادی خلق کرد. آن آتش‌سوزی فرصتی برای تحول شهری فراهم آورد و مسئولان شهر به اصلاح قوانین ساختمانی و توسعه سیستم‌های آتش‌نشانی پرداختند که منجر به ایجاد ساختارهای مقاوم‌تر و ایمن‌تر در برابر آتش شد. به این ترتیب شیکاگو به یکی از نمونه‌های موفق بازسازی شهری تبدیل شد که تأثیرات آن هنوز هم در طراحی و برنامه‌ریزی شهری معاصر مشاهده می‌شود، اما آتش‌سوزی‌های اخیر لس‌آنجلس احتمالاً چنین تغییرات چشمگیری به همراه نخواهد داشت.
لس‌آنجلس برخلاف لندن یا شیکاگو، ساختار شهری متمرکزی ندارد. آتش‌سوزی‌ها در مناطق مسکونی تپه‌ای همچون پاسیفیک پالیسیدز و آلتادنا رخ داد که با مشکل اساسی مکان‌یابی روبه‌رو بودند. در حال حاضر، بحث درباره جابه‌جایی مردم از مناطق خطرناک چندان مطرح نیست و تمرکز اصلی بر بازگرداندن ساکنان بی‌خانمان به جوامع‌شان است. بسیاری از کسانی که خانه‌های خود را از دست داده‌اند، همچنان خواهان بازگشت هستند، حتی اگر بازسازی خانه‌هایشان دشوار و پرهزینه باشد.
تاریخ این شهر همواره با آتش‌سوزی، رانش زمین، سیلاب و زلزله همراه بوده است، اما شدت بادهای سانتا آنای اخیر و خشکسالی مناطق وسیعی را به ویرانه تبدیل کرد و ذرات آتش را به مناطقی کشاند که پیش‌تر آسیب‌پذیر محسوب نمی‌شدند. افراد بیشتر درباره خانه‌هایی که از دست داده‌اند صحبت می‌کنند تا جوامعی که باید بازسازی شوند.
بازسازی جامعه‌ای همچون آلتادنا چالش‌های زیادی دارد. یکی از معماران پروژه‌های بزرگ لس‌آنجلس معتقد است بازسازی ممکن است سال‌ها طول بکشد و شامل قوانین ساختمانی جدید شود که هزینه‌های ساخت را افزایش می‌دهد و محله‌ها را تغییر می‌دهد. سرمایه‌گذاران خصوصی نیز ممکن است وارد عمل شوند و املاک سوخته را خریداری کنند؛ اقدامی که می‌تواند محله‌هایی همچون آلتادنا را متفاوت کند تا جایی که سرمایه‌گذاری در آن توجیه اقتصادی نداشته باشد. مسئولان محلی وعده داده‌اند که جلوی چنین اقداماتی را بگیرند، اما نتیجه مشخص نیست.
تجربه تاریخی نشان می‌دهد بازسازی شهرها فرایندی طولانی است؛ شیکاگو دهه‌ها طول کشید تا پس از آتش‌سوزی بزرگ خود دوباره شکل بگیرد. نیویورک هنوز در حال بازسازی پارکی است که در جریان طوفان سندی 13 سال پیش آسیب دید.
بحث‌هایی درباره طراحی لس‌آنجلس با مصالح ساختمانی جدید و اشکال نوین مسکن در جریان است. پیش از این نیز کالیفرنیا تلاش کرده بود با صدور مجوزهایی برای واحدهای مسکونی کوچک‌تر، بحران کمبود مسکن را کاهش دهد، اما در حال حاضر چالش اصلی این است که ساکنان محله‌هایی همچون آلتادنا نتیجه بازسازی را چگونه ارزیابی خواهند کرد.
در دشت‌های لس‌آنجلس، فضای کافی برای ساخت مسکن بیشتر وجود دارد که می‌تواند به بهبود وضعیت مسکن در این منطقه کمک کند بدون آنکه به ساختار محله‌های موجود آسیب برساند. یک قرن پیش، این شهر به‌عنوان الگویی برای معماری ساختمان‌های چندخانواری با ارتفاع کم و تراکم بالا شناخته می‌شد که با ایجاد حیاط‌های مشترک امکان دسترسی به فضای باز را به ساکنان می‌داد. این ویژگی‌ها یکی از دلایل اصلی مهاجرت بسیاری از افراد به کالیفرنیای جنوبی بود، اما اینکه لس‌آنجلس می‌تواند به این الگو بازگردد سوالی است که اذهان را درگیر کرده است.
در حال حاضر تصورات نادرست درباره تأمین آب، گفت‌وگوهای مربوط به بازسازی را تحت تأثیر قرار داده است. با توجه به اینکه لس‌آنجلس سال آینده میزبان جام جهانی فوتبال و سال 2028 میزبان المپیک تابستانی خواهد بود، توجه عمومی به این شهر بیشتر و وقایع گذشته فراموش خواهد شد؛ همانطور که کسی امروز آتش‌سوزی بل‌ایر در سال 1961 را به یاد نمی‌آورد. واقعه‌ای که مشابه آتش‌سوزی‌های اخیر در پاسیفیک پالیسیدز و ایتون، تحت تأثیر بادهای سانتا آنا رخ داد و منجر به تصویب قوانین جدیدی از جمله ممنوعیت سقف‌های چوبی برای ساختمان‌های جدید، نصب سیستم‌های پیشرفته اطفای حریق و بهبود طراحی شهری شد تا از بروز حوادث مشابه در آینده جلوگیری شود. آن زمان نیز با وجود ابهامات و سوالات فراوان درباره قابل سکونت بودن دامنه‌ها، ساکنان دوباره به بل‌ایر بازگشتند و این فاجعه به تدریج فراموش شد.
آتش‌سوزی وولزی که سال 2018 در این ایالت رخ داد، مساحتی نزدیک به 97 هزار هکتار را سوزاند و بیش از 1600 ساختمان را ویران کرد. آن رخداد نیز منجر به تخلیه بیش از 100 هزار نفر از ساکنان مناطق اطراف شد و خسارت اقتصادی آن به میلیاردها دلار تخمین زده شد. این وقایع نشان‌دهنده چالش‌های جدی پیش روی لس‌آنجلس در زمینه مسکن و مدیریت بحران‌های طبیعی است که نیازمند توجه بیشتری هستند.
آتش‌سوزی اخیر نه‌تنها آزمونی برای تاب‌آوری زیرساخت‌ها و سیاست‌های شهری لس‌آنجلس، بلکه بازتابی از چالش‌های جهانی همچون تغییرات اقلیمی و مدیریت منابع طبیعی بود. شاید این بحران فرصتی باشد تا لس‌آنجلس علاوه بر بازسازی خانه‌ها، به بازسازی اعتماد، انسجام اجتماعی و رویکردهای نوین در طراحی شهری بپردازد. لس‌آنجلس شهری است که همواره از دل بحران‌ها برخاسته است؛ اما اینکه این بار بتواند خسارات وارده را جبران کند و آینده‌ای پایدارتر و امن‌تر برای ساکنانش خلق کند، به تصمیماتی بستگی دارد که امروز گرفته می‌شود.