شکست هیمنه استعمار با پیروزی‌های به‌دست‌آمده این سؤال را مطرح می‌کند که آیا تهدید وقوع یک جنگ نظامی توسط دولت‌های یاغی و وابسته در منطقه ممکن است؟ تکلیف و سیر روند مقاومت به کدامین سو خواهد بود؟ اگرچه در حوزه نظامی تکلیف به درنظر گرفتن آمادگی در برابر حمله نظامی در هر لحظه است، اما شکست‌ها در ایران، افغانستان، یمن، عراق، سوریه، لبنان با افزایش قدرت فزاینده مقاومت در ابعاد متقارن و غیر متقارن و ایجاد موازنه‌ای جدید، ازجمله موارد مثال‌زدنی است که با اوضاع و شرایط بحران‌های داخلی فرانسه و آمریکای جنایتکار، ترامپ تصمیم به خروج نیروها از سوریه گرفته و تلاش برای خروج از عراق به تصویب پارلمان عراق دارد، بنابراین احتمال وقوع درگیری نظامی در منطقه را منتفی و تضعیف می‌کند.

پس چه سناریوهایی محتمل بر پیشروی مقاومت وجود دارد؟ طبیعی است در چنین شرایطی جریان دشمنی برگرفته از حامی غربی، عبری و وهابی شیوه مقابله با مقاومت را غیر علنی‌تر و متفاوت‌تر اعمال کند. این تفاوت عملیات پنهانی و مهار قدرت مقاومت به روش‌های غیر مستقیم است که تشدید تحریم‌های اقتصادی و ایجاد تفرقه‌افکنی سیاسی در بین دولت‌ها و ملت‌های حامی مقاومت با صدها ترفند نفوذ و تحریف، راهبرد اصلی دشمنان در یک دشمنی زیرپوستی است.

تحولات اخیر لبنان که تاکنون شبهات اساسی بر تروریستی بودن انفجار بندر بیروت وارد می‌کند، بیشترین خسارت اقتصادی را بر لبنان تحمیل کرده است. فارغ از آنکه این حمله تروریستی بوده یا یک حادثه، که نشانه‌های متعددی بر یک عملیات و سناریوی طرح‌ریزی شده است، بیش از هرچیز این موضوع را مطرح می‌کند که از شرایط مذکور چه جریان یا گروهی بهره‌مند خواهد شد؟ حمله گرگ‌صفتانه به لبنان با سفر رئیس‌جمهور فرانسه و دادن وعده‌های مالی بالا توسط جریان حامی عبری وهابی البته مشروط به تغییرات سیاسی مدنظرشان، تأییدی بر نحوه مقابله این دشمنان است.

البته آگاهی مردم لبنان و هوشیاری نسبت به دستان روشده استعمار و رنگ باختن این قبیل توطئه‌ها، حکایت از همان وعده الهی دارد که اضمحلال فاسدان و ظالمان در شرایط کنونی نشانه‌های آن هستند. در ضعف قرار گرفتن چنین دشمنانی و البته ساده نگرفتن حرکت‌های آنان لزوم وحدت بیش‌ازپیش در بین جریان‌های مقاومت توأم با آگاهی‌بخشی را می‌طلبد، اِن‌شاءالله.

* بهزاد دانشفر