سپهرغرب، گروه اندیشه: مرحوم آیتالله آقا مجتبی تهرانی، در یکی از سخنرانیهایش میگوید: وقتی خداوند بنده را در دنیا عقوبت کند، در آخرت به خاطر همان گناه عقوبتش نمیکند. انسان باید آرزو کند که اگر مبتلا به گناهی شد، خدا در همین دنیا عقوبتش کند و عقوبت او را به قیامت نکشاند؛ چون ابتلائات دنیویه با ابتلائات اُخرویه قابل قیاس نیست.
هرچه تصویر کنیم، باز نتوانستهایم قیامت و شداید آن را که مربوط به قبل از حساب است، درست تصویر کنیم. باید یکی از دعاهای ما این باشد که خدایا! ما را در دنیا عقوبت کن و به آخرت موکول نکن.
آقا میرزا جواد آقای ملکی (ره) آن عالم ربانی، در کتاب اعمالالسنه و در اعمال ماه شعبان میگوید: در دنیا به قدری معصیت کنید که در آخرت تحمل عقوبت آن را داشته باشید. چون عقوبت اُخروی قابل تحمّل نیست؛ لذا در دنیا به هر مقدار معصیت میکنید، استغفار هم کنید.
در روایات متعدّد آمده است که در قیامت همه حتی انبیاء (ع) غیر از پیغمبر اکرم (ص) فریاد وانفسا سر میدهند. من که نمیدانم این تعبیر به چه معناست؛ یعنی انبیاء (ع) همانطورکه از بعضی روایات، برداشت میشود، امّت خودشان را فراموش میکنند؟!
شناسه خبر 55482