حجت الاسلام دکتر رضا لکزایی، پژوهشگر حوزوی در این نشست به ارائه بحث در موضوع یادشده پرداخت که مشروح آن در ادامه می‌آید:
مسئله اساسی سیاست، قدرت است و انتظار ظهور حضرت ولیعصر (عج)، انتظار عصر قدرت اسلام است. از منظر آیت‌الله صافی گلپایگانی امام مظهر اسماء الحسنای الهی است. اما اینگونه نیست که به صورت مطلق و مستقل از خدا مظهر اسماء الحسنا باشد، بلکه به اذن خدا خلیفه و مظهر اسماء الحسنای الهی است. از نظر ایشان هر امامی در دوره و زمانه خویش میتواند در امور تصرف کند و مستقلاً به رتق و فتق کارها بپردازد و از این منظر واحد و بىشریک است و به این دلیل که قدرت مهدوی، مظهر اسماء الحسنی است، متعالی نامیده میشود. در هنگام ظهور حضرت بقیة اللَّه ارواحنا فداه براى اینکه از نعمت وجود امام، بیشترین استفاده ممکن برده شود، شرایط لازم فراهم مىشود و موانع ظهور و فعلیت یافتن شؤون و ابعاد امامت، که در عصر سایر امامان علیهم السلام و عصر غیبت خود آن حضرت(عج) وجود دارد، مرتفع مىگردد و اسماء حسناى الهى مثل: الولىّ و العادل و الحاکم و السلطان و المنتقم و المبیر و القاهر و الظاهر به طور بىسابقهاى متجلّى خواهد شد.
به عبارت دیگر: آن حضرت(عج) مظهر این اسما و کارگزار و عامل خداوند متعال است و مقام خلیفة‌الهى او در این ابعاد، ظهور عملى و فعلى خواهد یافت. همه این شؤون الهى که امام(عج) تجسّم ظهور آن خواهد بود، و خدا به حکمت بالغه خود، توسط آن حضرت(عج) تحقّق مى بخشد، اصالت توحیدى دارد و به اذن خداى یکتا و فرمان او انجام مىپذیرد و از جمله امورى که تجلّى توحید را در ظهور حضرت مهدى علیه السلام روشن مىسازد، این است که اهداف توحیدى اسلام مثل وحدت حکومت و نظام، وحدت قانون، وحدت دین، و وحدت جامعه، به وسیله آن حضرت(عج) تحقّق مى یابد.
 منابع قدرت مهدوی
آیت الله صافی(ره) برای این قدرت منابع متعددی را برمی شمارد؛ ایمان از مهمترین منابع قدرت متعالی است. بحث آیت الله صافی در این زمینه کاملاً صبغه سیاسی و اجتماعی دارد. ایشان میان قوت ایمان و افزایش قدرت سیاسی و مقاومت در میدان نبرد و ضعف ایمان و شکست و ذلت رابطه برقرار میکند و مینویسد: «بىایمانى صفت استقامت و ضبط نفس و شهامت او را مىکشد. انسان را نسبت به مخلوق ضعیف، متملق مىسازد تا براى خوشامد اشخاص چاپلوسى کند و از اداى تکلیف خوددارى نماید. ضعف ایمان، قدرت را از انسان سلب کرده و او را تحت نفوذ و مرعوبیت از قدرتهاى موهوم و اعتبارات ظاهری، خوار و زبون مىسازد. ایمان نیرویى است که انسان را توانا و قوى الاراده مىسازد».
ایشان به علم نگاه راهبردی دارد؛ از نظرگاه وی روی دیگر دانایی، توانایی و چهره دیگر نادانی، ناتوانی است، بلکه عزّت و قوّت و استقلال و هر چیز خوبى که فطرت سالم و پاک بشر، طالب آن است، با علم فراهم مىشود و ذلّت و ضعف و زبونى، نتیجه جهل و ناآگاهى است.
تاکید آن مرحوم بر آن است که: علم خدایی به فساد و فرعونیت نمیانجامد. امام زمان(عج) مظهر اسم العالم و القادر خداوند متعال است و هموست که صاحب شئون و وارث انبیاء و عالم به علم کتاب است؛ بنابراین دارای این منبع قدرت به کاملترین شکل ممکن آن است.
آیت الله صافی سه مرحله مهم زندگی امام دوازدهم(عج) یعنی ولادت، غیبت صغری و غیبت کبری را از زوایه قدرت بررسی کرده است و با استناد به وقایع تاریخی و برخی احادیث بیم از کشته شدن را از جمله دلائل غیبت امام منتظَر(عج) برمیشمرد گرچه تصریح میکند که علت اصلی آن بر ما مجهول است.
ایشان با استناد به احادیثی به گردن نداشتن بیعت را از جمله دلائل غیبت کبرای امام زمان(عج) برمیشمرد و مینویسد: امام دوازدهم(عج) کاملترین مظاهر اسم السلطان، الغالب و الحاکم است و تا زمان ظهور ظل و ذیل هیچ قدرتی غیر از قدرت خدا قرار ندارد؛ بلکه اصولاً یکی از نشانه های مهدی آخرالزمان(عج) این است که بیعت هیچ حکومتی بر ذمه او نیست و مانند پدران بزرگوارش ناچار نمىشود از راه تقیه با سیاستمداران وقت بیعت کند.
 امام غائب منشاء قدرت متعالی
حضور امام غایب(عج) دارای فوایدی است که بر اساس تحلیل آیت الله صافی با اعمال قدرت امام(ع) همراه است... امام(ع) با حضور خویش اقداماتی حیاتی انجام میدهد که گرچه ممکن است ما دقیقاً متوجه آنها و سازوکارشان نشویم اما طبق احادیث، این امری مسلًم است که نشان دهنده تأثیرگذاری اساسی امام(ع) است.
فایده دیگری که آیت الله صافی برای غیبت امام ذکر میکند کاملاً جنبه سیاسی و اجتماعی دارد. ایشان مینویسد بر امام(عج) واجب نیست که شخصاً و بدون واسطه در امور دخالت کند، بلکه مىتواند به دیگران به صورت خصوصی یا عمومی برای انجام کارها مأموریت دهد. به دیگر سخن همانطور که امیر المؤمنین و ائمه علیهم السّلام از طرف خود در شهرهائى که حاضر نبودند، دیگران را منصوب مىفرمودند، امام(ع) هم در زمان غیبت صغرى کسانى را به مقام نیابت خاصه نصب فرمود و در غیبت کبرى به طور عموم، فقها و علماى عادل را که دانا به احکام هستند، براى اجراى سیاسات و حفظ مصالح عالى اسلامى نصب و تعیین کرده که مرجع امور خلق و باشند. بنابراین فقها در عصر غیبت به نیابت از آن حضرت(ع) داراى ولایت هستند.
 ابزار تشکیل حکومت جهانی
مرحوم آیت الله صافی مینویسد بر حسب روایات، وقتى حضرت صاحبالامر(ع) ظهور مىفرمایند، نخست سیصد و سیزده نفر از خواص اصحاب آن حضرت(عج) در مکه معظمه خدمتش حاضر مىگردند و وقتى عده اصحاب به ده هزار نفر رسید از مکه خارج مىشوند. روشن است که پیوسته بر این جمعیت افزوده میشود بنابراین سیصد و سیزده عدد ثابت یاران حضرت از ابتدا تا انتهای کار نیست. راجع به غلبه آن حضرت(عج) و تشکیل حکومت جهانى اسلام هم ایشان معتقد است ممکن است به طور اعجاز انجام یابد و ممکن هم هست با فراهم شدن امکانات و اسباب ظاهرى و یا با ترکیبی از هر دو انجام شود، چنانکه پیشرفت و غلبه پیغمبر(ص) به هر دو شکل بود.
آیت الله صافی از لحاظ اسباب و علل ظاهرى هم تشکیل حکومت الهى مهدوی را ممکن و عملى میداند. به باور وی آن حضرت(عج) زمانی ظهور مىکند که اوضاع و احوال اجتماعى و اخلاقى و سیاسى کاملًا مساعد باشد. در آن زمان بشریت از مدنیّت معنوى و اخلاقى محروم، و دشمنى و کینه و ظلم و تجاوز، همه را نسبت به یکدیگر بدبین و از هم جدا ساخته و وحدت، همفکرى و همکارى، بهکلى رخت بر بسته و انسانها از اینکه کسى بتواند بدون مدد غیبى جامعه را رهبرى کند، مأیوس مى شوند.
نتیجه آنکه آیت الله صافی از اهداف متعالی قدرت نظام سیاسی مهدوی را بر محورتوحید، عدل، امنیت، سلامت، رفاه و آرامش و آسایش بشر تبیین میکند که در کنار سایر مباحث نشان از آن دارد که قدرت متعالی مهدوی سراسر خیر و برکت برای بشریت است و اینگونه نیست که قدرت متعالی توحیدی بی نظیر و فراگیر مهدوی در پایان تاریخ به فسادی منجر شود.