مرحوم آیت‌الله آقامجتبی تهرانی، استاد اخلاق در یکی از سخنرانی‌هایش به مناسبت ماه رجب اظهار کرد: در روایتی از امام‌باقر (ع) دارد که حضرت فرمود: «الْإِصْرَارُ أَنْ‌ یُذْنِبَ‌ الذَّنْبَ فَلَا یَسْتَغْفِرَ اللَّهَ»؛ اصرار بر گناه، این است که مرتکب گناه شود بعد هم استغفار نکند. «وَ لَایُحَدِّثَ نَفْسَهُ بِتَوْبَةٍ فَذلِکَ الْإِصْرَارُ». به این می‌گویند اصرار به گناه. اینکه از درون استغفار نکند و حالت پشیمانی برایش ایجاد نشود. توبه؛ یعنی پشیمانی. «فَذلِکَ الْإِصْرَارُ» (الکافی، ج 3، ص708- وسائل‌الشیعه، ج 15، ص338). لذا این را بدانید که! من این نکته را قبل از آن که به آثار گناهان برسیم همین‌جا می‌گویم و آن، اینکه یکی از آثار زشت اصرار بر گناه، چه کبیره و چه صغیره فرقی نمی‌کند، به این معنا که مرتکب گناه شود و بعد توبه نکند، این است که طاعات انسان دیگر مقبولیت نخواهد داشت. من روایت می‌خوانم.