مثلاً فریضه بسیار اساسی و مهم امر به معروف و نهی از منکر که در غربت قرار گرفته، ناشی از همین کج‌راهه و معضل عمدتاً در حوزه اندیشه و سپس رفتار ما است؛ جواب‌هایی که غالب افراد در مطالبه اقدام به این واجب الهی می‌دهند، هیچ‌گونه سازش و هم‌راستایی با تعالیم اعاظم دین ما ندارد، برای نمونه چند مورد از این سؤالات را مطرح می‌کنیم و پاسخ‌های معمول را یادآور می‌شویم «چرا این کار خوب را انجام نمی‌دهی؟ باباجون با یک گل بهار نمی‌شود»، «چرا فلان قضیه و رفتار زشت را به فلانی تذکر ندادی؟ چیزی درست نمی‌شود، فقط خودمان را خراب می‌کنیم»، «به او می‌گفتی چه چیزی خوب است شاید قبول می‌کرد. نه بابا 124 هزار پیامبر آمدند و نتوانستند این مردم را درست کنند»، «جا داشت با این عمل زشت آنان مخالفت می‌کردی. باباجون گوش نمی‌دهند، تازه با ما درگیر شده و زیانی هم به ما می‌زدند»، «چرا جلوی خلاف او نایستادی و گذاشتی حقت ضایع بشود؟ ای‌بابا چه کسی از عهده این‌طور آدم‌ها برمی‌یاید.»

همه مثال‌های بالا و ده‌ها مورد دیگر که متأسفانه کارکردهای زیادی در جامعه دارد را که با دقت بنگریم و با آموزه‌های رهایی‌بخش و سیره پیامبر اسلام صلوات‌الله و سلامه علیه محک بزنیم، تحقیقاً خواهیم دید که چرا جامعه ما تا این اندازه با خوبی‌ها کم آشنا است، زیرا بخش قابل توجهی از عقاید و رفتار ما با شاخص‌های دینی و عقلانی فاصله دارد (آیا برای اجرای این واجب الهی دندان پیامبر مکرم (ص) را نشکستند؟ خاکروبه بر سر مبارکش نریختند؟ در همین راه عزیزترین‌های امام حسین علیه‌السلام را به شهادت نرساندند؟) و همین است که باید هر روز برای خود و دیگران یادآور شویم که «اسلام به ذات خود ندارد عیبی، هر عیب که هست، در مسلمانی ماست.»

در همین آموزه‌های راهگشا وکارساز آمده که ما نباید از خودسازی فاصله بگیریم و اگر یک روزمان مساوی روز قبل باشد، ضرر کرده‌ایم. اما در رفتار فرافکنی و صرفاً عیب دیگران را دیدن، از عادات زشت برخی از ما است. همان محتکر، گران‌فروش، کم‌کار در ادارات، ضایع‌کننده حقوق عمومی، دزد نامحسوس و امثالهم، یکسره دیگران را محکوم کرده و مخل حق دیگران معرفی می‌کند. همه‌چیز دنیا را از جهت آسایش و ظواهر زندگی به اندازه کافی و یا حداقل لازم دارد، اما یکسره «وا ندارا می‌زند» و این و آن را لکه‌دار می‌کند. وقتی هم با استدلال محکوم شد، در نقض ادعایش به‌راحتی لیز می‌خورد به سوی اینکه من به‌خاطر دیگران می‌گویم!

بدتر از همه این‌ها آنکه تا کسی با شناسنامه اسلامی خلاف می‌کند، ضمن نادیده گرفتن تخلفات خود، به‌سرعت برای جلب توجه دیگران، می‌گوید «این هم مسلمانمان»‍! این واژه که غالباً نابه‌جا به کار گرفته می‌شود، پوستین وارونه‌ای است که فرد و بعضاً دیگران را به ناکجاآباد می‌کشاند. کسی درحال تماشای خروج نمازگزاران از مسجد بود، گفت «می‌روند صف اول نماز جماعت می‌ایستند و فلان و بهمان می‌کنند»! به او گفتم مثلاً چه می‌کنند؟ «منافقانه با سرعت گفت، شما را نمی‌گویم»، عرض کردم مگر نماز را به جماعت در مسجد و اول وقت خواندن، بد است؟ گفت نه، خوب است. گفتم پس شما بیا در مسجد، اول وقت نماز بخوان و صف اول هم بایست و مانند دیگران فلان و بهمان هم نکن. البته که جوابی برای ابراز وجود نداشت و سرش را پایین انداخت و به راهش ادامه داد، اما به او با تأکید گفتم «اسلام به ذات خود ندارد عیبی» و قابل توجه است که بارها از مخالفان و معاندان نظام مقدس جمهوری اسلامی سؤال شده، بگویید امامین انقلاب اسلامی، امام خمینی (ره) و مقام معظم رهبری مدظله‌العالی چه چیزی خواسته و یا گفته‌اند که مطابق مطالبات مکتب سعادت‌بخش نبوده است و غیر از سکوت مخاطب، واکنش و پاسخ درست و منطقی قابل دفاعی از سوی دگراندیشان ارائه نشده است.