ظاهراً برای رژه امسال هفته دفاع مقدس حضرات مسئولان برنامه‌ریزی کرده‌اند که مراسم در محل نمایشگاه بین‌المللی برگزار شود! دلیل جابه‌جایی از میدان آرامگاه باباطاهر به خارج از شهر هم مسائل ترافیکی و ناراحتی مردم از مسدود شدن بخشی از خیابان‌ها ذکر شده است.
برای فهم اصل موضوع باید جویای فلسفه برگزاری چنین مراسمی با هزینه‌های قابل توجه باشیم؛ به‌راستی چرا در تمام کشورها طی ایامی خاص هزاران نفر از رده‌های مختلف نیروهای نظامی به همراه انواع ادوات در مکانی خاص جمع می‌شوند و مراسم رژه را برگزار می‌کنند؟ آیا به‌جز برای نشان دادن میزان قدرت و توان بازدارندگی خود است؟ مگر جز این است که حضور با تمامی ادوات علاوه‌بر ارسال پیام برای بدخواهان و کشورهای دیگر، برای مردم آن کشور پیام امنیت و خودباوری ارسال می‌کند؟ بنابراین حضور مردم در این مراسم از جایگاه ویژه‌ای برخوردار است.
در کشور ما آن‌هایی که دوران دفاع مقدس را دیده‌اند، به‌خاطر دارند که همیشه چنین برنامه‌هایی با حضور گسترده مردم برگزار می‌شد، اما از آنجایی که تمهید حضور ملت و تشویق آن‌ها برای همراهی مؤثر در این مراسم نیاز به تلاش و برنامه‌ریزی مسئولان دارد، به‌مرور زمان نقش مردم در آن کم‌رنگ شده و مسئولان اصل شده‌اند و این روند چنان قوت گرفته که در همدان، امسال رسماً قلم بر حضور مردم کشیدند و برنامه را به محل نمایشگاه‌های بین‌المللی منتقل کردند! اگر مردم توانستند، بیایند و اگر نتوانستند هم که خوب نتوانستند...
ظاهراً بهانه مسئولان برای چنین تصمیمی ایجاد ترافیک و نارضایتی مردم بوده است؛ درحالی که اگر حضرات کمی زودتر برنامه‌ریزی کرده و نهادهای فرهنگی پای کار بیایند و از قبل برای چنین برنامه‌ای که در تقویت هویت ملی بسیار مؤثر است، جریان‌سازی رسانه‌ای انجام دهند، نه‌تنها مردم ناراضی نخواهند شد، بلکه از قبل برای آن روز برنامه‌ریزی کرده و مسیر تردد خود را تغییر می‌دهند، بدون کمترین نگرانی! درعین‌حال اگر واقعاً به دنبال حضور مردم بوده و به اثرات چنین همراهی باشکوهی ایمان داشته باشیم، باید فضای آن را به بهترین شکل فراهم کنیم. چه اشکالی دارد که قبل از حضور مراسم گروه‌های تئاتر خیابانی با پرداختن به مفاهیم ارزشمند دینی و ملی به هنرنمایی بپردازند؟ چه اشکالی دارد از دانش‌آموزان برتر هر استان یا شهرستان در حاشیه این مراسم قدردانی شود؟ گروه‌های سرود دانش‌آموزی حضور پیدا کنند و سرودهایی با مضمون قدردانی از پدران و برادرانشان در نیروهای نظامی اجرا کنند؟ آیا این برنامه‌ها که هزینه آنچنانی هم ندارد، کار سختی است؟ آیا همین کارهای کوچک باعث نمی‌شود خانواده‌ها هم به همراه فرزندانشان در این مراسم شرکت کرده و به مدافعان خود افتخار کنند؟
نمی‌دانم چه زمانی می‌خواهیم از این کُندی و لَختی دست برداشته و متناسب با آن صفت جهادی که در کنار عنوان مدیریتی یدک می‌کشیم، کار کنیم! ایران امروز برای مقاومت در برابر هجمه‌های شبانه‌روزی دشمن نیاز به قوت و قدرت مضاعف دارد که آن را از همین کارهای ابتدایی هم می‌توان تمهید کرد.
شناسه خبر 86565
