یکی از موضوعاتی که حامیان FATF همواره بر آن تأکید می‌کنند این است که حضور در لیست سیاه FATF باعث بسته شدن کانال‌های بانکی ما می‌شود.در پاسخ به این ادعا همین بس که ایران با آن که از سال 88 تا 91 در لیست سیاه FATF قرار داشته است، مراودات بانکی ایران با بانک‌های خارجی انجام می‌گرفت و تنها پس از تحریم‌های آمریکا در سال 91 بود که مراودات مالی ما با مشکل مواجه شد.
با وجود تحریم‌های آمریکا قرار داشتن یا قرار نداشتنِ نام ایران در لیست سیاه FATF تأثیری در وضعیت مبادلات مالی ایران نخواهد داشت. زیرا اساساً محدودیت‌های اعمال شده در برابر ایران، ناشی از لیست سیاه FATF نیست بلکه به دلیل تحریم‌های آمریکاست.
با این حال موافقان FATF ادعا می‌کند در آن سال‌ها تحریم‌ها به میزان فعلی نبوده است و اکنون که تحریم‌ها بیشتر شده، ما باید همکاری خود را با FATF افزایش دهیم تا از فشار تحریم‌ها بکاهیم.
باید توجه داشت که FATF ابزاری است برای شناسایی افراد و نهادهای دخیل در مسیر دور زدن تحریم‌ها و آمریکا برای دقیق‌تر کردن تحریم‌ها نیاز به چنین ابزاری دارد.
استیون منوچین وزیر خزانه‌داری آمریکا در تیرماه سال جاری به این موضوع تصریح کرده و می‌گوید: «آمریکا از طریق FATF به دنبال کشف راه‌های دور زدن تحریم‌ها توسط ایران است.» در چنین وضعیتی، مشخص نیست موافقان FATF با چه توجیهی معتقد است همکاری با این نهاد می‌تواند از فشارهای تحریمی بکاهد.
*القای ترس شیوه موافقان FATF
همچنین موافقان FATF در بخشی دیگر از سخنان خود ادعا می‌کنند حضور در فهرست سیاه FATF باعث می‌شود که حتی با ارز‌های ملی و با بانک‌های معمولی هم نتوانیم مراوده داشته باشیماین ادعا نیز با شواهد موجود ناسازگار است. به عنوان نمونه در سال 94 که نام ایران در لیست سیاه FATF قرار داشت، قبل از این که ایران به شرکای بزرگ تجاری خود پیشنهاد انعقاد پیمان پولی دو جانبه بدهد، روسیه و ترکیه پیشنهاد استفاده از پول‌های ملی را در مبادلات دو جانبه داده بودند.
موافقان همچنین مدعی هستند اگر با FATF تعامل کنیم تنها با تحریم‌های یک جانبه آمریکا مواجهیم، اما اگر با FATF تعامل نکنیم، باید به تحریم‌های گسترده و بین‌المللی تن بدهیم. این سخنان را نیز تنها می‌توان نوعی ایجاد رعب در افکار عمومی به شمار آورد که هیچ پایه و اساسی هم ندارد. زیرا اولاً ما هم اکنون درگیر نسل دوم تحریم‌های فراسرزمینی بانکی آمریکا هستیم که عملاً ماهیت بین‌المللی پیدا کرده است و با تعبیر «تحریم‌های یک‌جانبه» نمی‌توان آن را کوچک نشان داد. از سوی دیگر بر خلاف ادعاها، اساساً FATF ابزار تحریمی ندارد تا بتواند ایران را تحریم کند.
اساساً لیست سیاهی که حامیان FATF این اندازه روی آن تأکید می‌کنند، صرفاً یک نوع رتبه‌بندی است و به کشورهای دیگر اعلام می‌کند در مراودات مالی با این کشورها، اقدامات احتیاطی بیشتری انجام دهند و FATF در هیچ یک از اقدامات مقابله‌ای ذیل توصیه شماره 19، دستور به قطع همکاری با کشورهای لیست سیاه نمی‌دهد.
**تعامل با FATF، راهبرد دراز مدت ایران
موافقان FATF در بخش دیگری از ادعاها خود می‌گویند که ما باید نگاه دراز مدت به این موضوع داشته باشیم، زیرا قرار نیست تا ابد تحت تحریم‌های آمریکا باشیم.در پاسخ به این سخنان نیز باید توجه داشت که راهبرد خارجی کشور باید متناسب با شرایط کنونی اتخاذ شود. این که ما باید در دراز مدت با FATF همکاری داشته باشیم، نباید سبب شود در شرایط تحریمی دست به چنین اقدامی بزنیم. طبیعی است هر زمانی که تحریم‌ها برداشته شود و تضمین‌های کافی برای عدم بازگشت آنها داده شود، همکاری با FATF می‌تواند به عنوان یک راهبرد بلند مدت، از سوی دولتمردان ایران پیگیری شود. با این حال بر اساس اسناد بالادستی سیاست خارجی آمریکا ابزار تحریم سلاح راهبردی آمریکا علیه ایران است و بعید به نظر می‌رسد آمریکا بخواهد از این سلاح راهبردی به این سادگی دست بردارد.
آیا با پیوستن به دو کنوانسیون پالرمو و CFT ایران از لیست سیاه FATF خارج می‌شود؟
اما در نهایت موضوع مهمی که حامیان FATF همواره آن را مفروض در نظر می‌گیرند این است که اگر ما به کنوانسیون‌های پالرمو و CFT بپیوندیم، از لیست سیاه خارج خواهیم شد. با این حال جای این سؤال وجود دارد که چه تضمینی وجود دارد که اگر ایران به این دو کنوانسیون هم پیوست، باز هم از لیست سیاه خارج شود؟ شواهد نشان می‌دهد بر خلاف ادعای حامیان FATF قرار نیست با تصویب این دو لایحه و پیوستن به این دو کنوانسیون، نام ایران از لیست سیاه FATF خارج شود. زیرا اولاً FATF در هیچ بیانیه و سندی، تضمین نداده است که با اجرای برنامه اقدام (از جمله پیوستن به این دو کنوانسیون) نام ایران را از لیست سیاه خارج خواهد کرد.
ثانیاً در بیانیه عمومی نشست تیرماه 95 آمده است: «اگر ایران تعهدات خود را طبق برنامه اقدام در این دوره انجام دهد، FATF گام‌های بعدی را در این زمینه آغاز خواهد کرد.» این بدین معناست که اجرای برنامه اقدامِ فعلی، گام نخست FATF در برابر ایران است و این نهاد هنوز خواب و خیال‌های دیگری علیه ایران در سر دارد. ثالثاً نگاهی به سازوکار تصمیم‌گیری در FATF که مبتنی بر اجماع مؤثر است، نشان می‌دهد خارج شدن نام ایران از لیست سیاه، وعده سرِ خرمنی است که قطعاً تحقق نخواهد یافت.
زیرا برای خارج شدن نام ایران از لیست سیاه، یا باید همه اعضای FATF با این تصمیم موافق باشند یا حداکثر یک مخالف وجود داشته باشد.این در حالی است که هم‌اکنون مخالفان سرسختی همچون آمریکا، رژیم صهیونیستی و عربستان عضو FATF هستند و احتمال این که در این نهاد، تصمیمی به نفع ایران گرفته شود، تقریباً صفر است.