علی نائینی پدر مهربان و دلسوز برای رسانه‌ها و اهالی فرهنگ از میان ما پر کشید.

علی نائینی مردی با قدی متوسط اندامی لاغر و موی سپید با کیفی بردوش که پر از کتاب و روزنامه بود و هر روز بلااستثنا همه روزنامه‌های شهر را می‌خرید به دفاتر آن‌ها سر می‌زد و برایشان خبرهای فرهنگی آورده و از فرهنگ و ادب شهر همدان می‌گفت.

بازنشسته ارتش و نیروی هوایی و کوهنوردی و طرفداری محیط‌زیست از علایق او بود و همیشه خود را به الوند سرفراز مدیون می‌دانست.

برای بچه‌های تئاتر و نمایش پدر بود کمتر تماشاخانه‌ای بود که نمایش داشته باشد و او کنار درب آن حضور نداشته باشد. بارها با حقوق بازنشستگی‌اش چندین بلیط خریده و رایگان در اختیار دیگران قرار می‌داد.

حمایت‌های بی‌چشمداشت او از فرهنگ و هنر زبانزد همه اهالی فرهنگ بود بنحویکه گویی مدیر کل ارشاد همدان است و حمایت از این قشر را وظیفه خود می‌دانست.

تلاش او برای برگزاری مراسم و بزرگداشت مشاهیر همدانی همچون ایراندخت میرهادی، دبیر همدانی هادی گروسین، احمد خوانساری و...مثال زدنی بود.

اخرین بار روزهای پایانی اسفند 99 که بیماری قدیمی‌اش به او فشار زیادی آورده بود دیدمش همان کیف معروف بر شانه، کتابی درآورد و هچون همیشه به کتابخانه روزنامه سپهر هدیه کرد و گفت توان آمدن تا دفتر را ندارم.به بچه‌ها سلام برسان و عید را تبریک و بگو بعد از عید سراغ آن‌ها خواهم آمد بعد از عید رسید متاسفانه علی نائینی دیگر نیامد.

بی‌شک او به این حقیقت پی برده بود که فرهنگ بزرگترین حلقه مفقوده این سرزمین است.

بنده با بغضی در گلو فریاد می‌زنم که دریغا عجب انسان دوست‌داشتنی از میان ما رفت.

روزهایی که تو دغدغه انسانیت داشتی خیلی‌ها به فکر جیب خود بودند و چه توشه‌ای برای خود بردی، نام نیک تو بر این گنبد گیتی جاودان خواهد ماند خداحافظ مرد فرهنگ