شاه‌منصور شاه‌میرزا با تاکید بر اینکه ادبیات از فضا و محیطی که در کشور وجود دارد خلق می‌شود، عنوان کرد: اگر به عقب برگردیم مشخص می‌‌شود که چرا در زمان سامانیان ادبیات رودکی پدید آمد؟ به دلیل اینکه در پشت این ادبیات، ‌اسماعیل سامانی وجود داشت.
وی با اشاره به اینکه تاجیکستان از همان سنگ بنای استقلالش تاکید داشت که ادبیات ابدیت است و در انسان‌سازی نقش مهمی دارد، گفت: اما متاسفانه با شروع استقلال، ‌تاجیکستان درگیر جنگ شهروندی شد. دولت ما باز هم روی شعرا و ادیبان تاکید کرد زیرا حرف‌هایشان در جامعه خریدار دارد.
شاه‌میرزا ادامه داد: وقتی پیمان صلح در تاجیکستان امضا شد، استاد لایق شعری گفت مبنی بر اینکه رحم پروردگار ما آمد و صلح در انتظار ما آمد. این شعر در جامعه تاثیر گذاشت و اقشار مختلف جامعه با خود به این فکر رسیدند که وقتی استاد لایق صلح را پذیرفته ما نیز باید بپذیریم و چاره دیگری نداریم.
این نویسنده و شاعر با بیان اینکه ادیبان تاجیکستان رسالت انسان‌سازی خود را در مقاطع حساس جنگ استقلال و جنگ شهروندی ایفا کرده‌اند، گفت: امروز نیز ادبیات ما حرفی برای گفتن در داخل و بیرون دارد و فقط باید ترجمه و اطلاع‌رسانی شوند و تبلیغات شایسته انجام شود. حتی در ایران نیز که هم زبان هستیم و آنچنان فاصله‌ای وجود ندارد باید آثارمان بیشتر معرفی شود.
وی تاکید کرد: به سطح فعلی معرفی آثار ادبی دو کشور قانع نیستم؛ زیرا ظرفیت‌ها به قدری زیاد هستند که حیف است و شاید ما توانسته باشیم فقط پنج درصد از آن را استفاده کنیم.
شاه‌میرزا با بیان اینکه چشم‌انداز روابط و تعاملات دو کشور ایران و تاجیکستان روشن است، توضیح داد: شاهد بودیم اولین سفر رئیس دولت سیزدهم جمهوری اسلامی ایران به تاجیکستان بود و پس از آن ‌ پیشوای ملت تاجیک به ایران سفر کرد و چندین تفاهم‌نامه که قبلا امضا شده بود اجرایی شد. اکنون پرواز بین ایران و تاجیکستان برقرار است و این حرف کمی نیست.
این شاعر تاجیک افزود: زمانی که کرونا آغاز شده بود تمام پروازهای ایران و تاجیکستان لغو شد و ما از طریق کشور سوم به کشورهای یکدیگر سفر می‌کردیم؛ اما اکنون پروازها مستقیم انجام می‌شود.
وی تاکید کرد: تاجیکستان و ایران مانند گوشت و ناخن هستند و نمی‌توانند ما را از یکدیگر جدا کنند. همان طور که رودکی را پدر شعر پارسی می‌‌دانید و از اشعارش لذت می‌برید ما نیز به همان میزان با شعر حافظ که می‌گوید «به شعر حافظ شیراز می‌رقصند و می‌نازند/ سیه‌چشمان کشمیری و ترکان سمرقندی» لذت می‌بریم و درواقع تاریخ ادبیات دو کشور و میراثمان مشترک است.