همه ما از همان دوران نوزادی با مجالسی آشنا می‌شویم که گرما و صمیمیت خاصی دارند؛ همه خاله هستند، همه عمو هستند، همه خواهر هستند و همه برادر هستند. اگرچه شاید هیچ رابطه خونی بین آن‌ها نباشد، اما یک زنجیر نورانی این افراد را به هم وصل می‌کند، طوری که با کمی گسترش، می‌تواند تمام زندگی حاضران در جلسه را در تعاملی تنگاتنگ قرار داده و از برکات آن بهره‌مند کند؛ این زنجیر نورانی امتداد همان زنجیری است که امام رضا علیه آلاف تحیت و ثنا در سفر به مرو در میانه راه به مردم از وجود آن خبر داد و فرمود «لا إلهَ إلّا اللّهُ حِصْنى، فَمَن دَخَلَ حِصْنى أمِنَ مِنْ عَذابى، به شرط‌ها و شُروطِ‌ها، وَ أنا مِنْ شُروطِ‌ها». درواقع وجود نازنین امام رضا علیه‌السلام تصویر کامل و تبیین عمیقی از این ارتباط ایمانی بین مؤمنان ارائه می‌دهد؛ به عبارت دیگر وقتی ایمان به خداوند و ولایت اهل بیت عصمت و طهارت موجب امن و امان از عذاب و هرآنچه که موجب خشم خداوند است، می‌شود و زمانی که این حقیقت نورانی در قلب مؤمنان قرار می‌گیرد، آن‌ها را از اعداد متکثر به وحدت یکپارچه تبدیل می‌کند. حال هرچقدر این محبت و مودت و ایمان قلبی بیشتر شود، این یکپارچگی بیشتر و بهتر در میان مؤمنان شکل می‌گیرد و برکات آن هم تمام زوایای اجتماع را دربرمی‌گیرد. این همان چیزی است که خداوند در آیه 200 سوره آل عمران می‌فرماید «یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اصْبِرُوا وَصَابِرُوا وَرَابِطُوا وَاتَّقُوا اللَّهَ لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُونَ». منظور از صابروا در این مبارکه نورانی، صبر اجتماعی است؛ یعنی مؤمنان برای ماندگاری و تقویت ارتباط‌های اجتماعی، صبورانه عمل کرده و در برابر خطوات شیطان که تمام تلاشش را برای از‌هم‌گسیختگی جامعه ایمانی مصروف می‌دارد، مقاومت کنند و از هر فرصتی برای انس و انسجام بیشتر اجتماعی، بهره ببرند.