نمی‌دانم چند درصد از ما در تمام دنیا طی ماه مبارک رمضانی که تازه پشت سر گذاشتیم، برای دقایقی فکر کردیم که میهمانی خدا چه تفاوت‌هایی با میهمانی‌های معمول دارد. تحقیقاً رازهایی در این تفاوت‌ها وجود دارد که استحصال و توجه به آن‌ها می‌تواند مسیرها و راهبردهای نافعی را برای ما رقم بزند؛ برای مثال دوری از توجه مستمر به امور شکمی و جنسیتی که نمودی از معیشت حیوانی است و تمسک به مائده‌های الهی در قالب‌هایی مانند دعا، تلاوت قرآن و توجه به فقرا و ایتام را می‌توان ازجمله تفاوت‌های میهمانی خداوند با برگزاری میهمانی‌های ما انسان‌ها برای هم‌نوعانمان دانست.
وقتی در خانه رسول معظم اسلام صلوات‌الله‌علیه گوسفندی را قربانی و همه موجودی آن را غیر از پاچه‌ای، بین فقرا و مستمندان تقسیم کردند؛ کسی به پیامبر اعظم (ص) گفت «همه را دادیم رفت، فقط یک پاچه ماند» ایشان فرمودند «همه آنچه بین مستمندان تقسیم کردیم ماند، آنی را که می‌خوریم، رفته است».
بدون تعارف همه ما از بزرگ تا کوچک، زن و مرد، پیر و جوان، مرشد و مقلد، حقیقی و حقوقی، باید بدانیم و باور کنیم برای وصول به سعادت حقیقی و پیروزی، هیچ راهی جز پذیرش اندیشه‌ها و آموزه‌ها و تمکین به احکام الهی وجود نداشته و ندارد و این «من» و «ما» رگه‌هایی از شیطان و مانع‌های پیشرفت هستند. هر کسی اگر دلسوز انسان‌ها و مردم کشوری همچون ایران اسلامی است، باید با تمام قدرت تلاش کند ضمن کنار گذاشتن من‌ها، جامعه را به‌خصوص با تمسک به قوانینی که رنگ‌وبوی الهی دارد، تا جای ممکن به سوی سعادت هدایت کند و همواره در اندیشیدن سیاست‌ها و راهبردهای خود، به یاد داشته باشد که در بین مردم گرامی‌ترینشان، با تقواترین آن‌ها است و نه پُرادعاترین یا کج‌اندیش‌ترین آنان که آلاف و الوف دنیوی را بر اجرای احکام الهی ترجیح می‌دهند.
هر دلسوزی به حال مردم، نمی‌تواند مدعی باشد که از خالق هستی به حال مردم یا جوامع انسانی و یا حتی بخشی از آنان، دلسوزتر است؛ قطعاً در توجه و جاری شدن احکام الهی برکاتی نهفته که بعضاً و حداکثر من و شما، بخش‌های کوچکی از آن‌ها را می‌فهمیم و اگر کسی هم بخواهد روی زمین ادعا و یا حق تسری داشته باشد، شخصی نیست جز نایب و جانشین مشروع خداوند روی زمین و بین انسان‌ها.
پس باید برای حل مشکلات و پیشرفت مجموعه‌ای، راه‌های به‌اصطلاح من‌درآوردی‌ را جهت رشد و آرامش آحاد جامعه کنار گذاشته و تسلیم قواعد پذیرفته‌شده بازی سعادت‌آفرین در قالب‌های منطقی میدان‌های انسانی باشیم، ان‌شاءالله.