یکی از معضلات دامن‌گیر امروز ما که میلیون‌ها نفر را در بخش‌های مختلف معیشت و اقتصاد به نوعی زمین‌گیر کرده و موجبات بروز آزاردهنده و فزاینده حرص و طمع را فراهم کرده، همین عدم جامع‌نگری به مسائل و بی‌توجهی به فلسفه خلقت انسان است؛ اینکه تعداد چشمگیری از ما فکر کرده یا در عرصه رفتار چنین عمل کنیم که برای آسایش و خور و خواب در دنیا حضور یافته‌ایم و یا چنان به گیج رنگ و لعاب ظواهر پیچیده‌ایم که گویا آب حیات در تمکن‌های صوری نهفته است، همان مقوله وبال گردنی بوده که ما را به باتلاق نابودکننده سوق می‌دهد.

اساساً کم نیستیم افرادی که در مسائل و پدیده‌های مختلف دچار بخشی‌نگری و جزیره‌ای عمل کردن هستیم؛ مثلاً این واقعیت منحرف را می‌توان در عرصه اقتصاد خانواده و فراتر از آن دید. کمتر کسی است که در این مقوله نگرشی بلندمدت داشته باشد؛ مصداق بارز نحوه برخورد بخش قابل توجهی از افراد جامعه ما با مسائل فرهنگی در مقایسه با مطالبات اقتصادی و معیشتی بوده که قهراً آسیب‌های جدی محسوس یا نامحسوس وارد کرده است.

حال با توجه به مضمون و مفهوم بسیار جامع و کلیدی آیه‌ای که موضوع بحث است، دیدن دنیا و آخرت آن هم با لحاظ جنبه‌های مادی و معنوی جهت فرد و جامعه، می‌تواند زیرساخت نافعی برای عرصه اندیشه و رفتارهایی شود که ملاقات با انواع شاخصه‌های سعادتمندی میسر خواهد شد و این نکته‌ای است که باید در تمام موقعیت‌ها مورد توجه مستمر قرار گیرد، وگرنه شک نکنیم که اگر چنین شیوه‌ای نداشته باشیم، به ترکستانی می‌رسیم که خود را ورشکسته می‌یابیم. به‌علاوه به یاد داشته باشیم که فرصت عمر طوری است که در موردش چه خوب گفته‌اند «خیلی زود، دیر می‌شود» و زرنگ حقیقی فرد و جامعه‌ای است که زیرکانه فرصت‌ها را از دست ندهد و به همین خاطر است که در دعاها یا احادیث وارده داریم که «خداوندا هر چیزی را آن‌گونه که هست، به ما بنمایان» و این مطلوب وقتی به منصه بروز و ظهور می‌رسد که کلام الهی را که اعلی است، همواره مد نظر و الگوی عمل داشته باشیم، ان‌شاءالله.