هدف‌های عالی نظام تعلیم و تربیت جمهوری اسلامی ایران ناظر بر رشد ابعاد مهمی از شخصیت، رفتار و منش دانش‌آموزان است و نظام برنامه‌ریزی و اجرایی آموزش‌وپرورش خود را متعهد می‌داند که در جهت تربیت نسلی معتقد به مبانی دین و عامل به احکام الهی و برخوردار از سجایا و فضایل اخلاقی، تلاش کند و آنان را در ساحت‌های 6 گانه براساس سند تحول بنیادین تربیت کند.

بدون شک عوامل متعددی در این راستا کارساز و مؤثر هستند که از میان آن‌ها محتوای دروس، شیوه، روش تدریس معلمان، فعالیت‌های ورزشی، فوق برنامه و نحوه برخورد با دانش‌آموزان از اهمیت بیشتری برخوردار هستند، اما نقش معلمان و مربیان آگاه، متخصص در کار و متعهد به رسالتی که پذیرفته‌اند و سیاست آموزش‌وپرورش، معطوف به بهره‌گیری کامل از ظرفیت هریک از عوامل یادشده جهت تحقق آرمان‌های تربیتی نظام آموزش‌وپرورش است.

تحقق اهداف مورد نظر بعد از سیاست‌گذاری و برنامه‌ریزی، مستلزم مدیریت صحیح و نظارت بر برنامه‌های تربیتی است و «مدیریت» و «تربیت» دو امر پیچیده‌اند؛ چنانچه «کانت» می‌گوید، در بین ابداعات بشر دو چیز از بقیه مشکل‌تر است: 1- هنر مملکت‌داری و حکومت کردن 2- هنر تعلیم و تربیت.

تربیت اساس و پایه یک جامعه است. دوام و بقا، حیات و ممات، سعادت و شقاوت و صعود و سقوط هر جامعه‌ای به تربیت آن بستگی دارد؛ هر جامعه‌ای که به این مقوله و گفتمان اهمیت داده، اثرات مثبت آن را دیده است.

شهیدرجایی مربیان امور تربیتی را سربازان انقلاب در آموزش‌وپرورش نامید و بنا به گفته شهیدباهنر، «مربیان زمانی با انبیا هم‌صف و با امام عادل هم‌ردیف هستند که آموزش را از محتوای تزکیه پُر کنند» و چه پُرمعناست کلام امام (ره) که می‌فرمایند «اگر تهذیب در کار نباشد، علم توحید هم به درد نمی‌خورد.»

این نهاد از بدو شکل‌گیری تا به امروز مجموعه وسیعی از عملکردها و وظایف متعدد و گوناگونی را به عهده داشته و تحقق امر تربیت را منوط به حضور مربی و فعالیت‌های رسمی غیر کلاسی در کنار آموزش‌های کلاسی می‌داند. اهداف و اصول این نهاد انقلابی پرورشی هستند که عبارتند از: انتقال ارزش‌های دینی و فرهنگی انقلاب اسلامی به مدارس، تربیت و بازسازی دانش‌آموزان در فضایی انقلابی و اسلامی، زمینه‌سازی برای ورود نگرش‌های دینی و ارزش‌های انقلاب اسلامی به نظام آموزش‌وپرورش و حفظ مدارس از آفات فرهنگی و سیاسی، شناخت و پرورش استعدادهای دانش‌آموزان در رشد دینی، عقلی، اجتماعی و عاطفی آنان و حفظ ارزش‌ها.

بنابراین ضمن توجه به احیای امر تربیتی به معنای واقعی کلمه و مرتفع کردن کمبود مربیان تربیتی، فعالیت در این عرصه را باید به افرادی سپرد که دارای علم، تخصص، آگاهی و بصیرت لازم هستند. مربی تربیتی که موضوع کارش تربیت انسان است، باید با شناخت انسان، ویژگی‌های او در سنین مختلف، صفات مثبت و منفی او، عوامل و مقتضیات رشد و موانع آن، تفاوت‌های فردی و راهزن‌های مسیر تربیت و عوامل مؤثر بر تربیت و رشد انسان، تلاش کند کار‌های او به دور از آزمون و خطا صورت بگیرد تا کار و تلاشش مقرون به صواب و ثواب باشد.