نسیم حیات‌بخش یاد حسین‌بن‌علی علیه‌السلام قرن‌ها است قلب هر ایرانی را نوازش می‌دهد و همین ارادت قلبی است که باعث شد گوشه‌وکنار ایران اسلامی میزبان فرزندان رسول‌خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله شود. مردم ما فرزندان علی علیه‌السلام و فاطمه سلام‌الله علیها را از جان دوست‌تر می‌دارند و پایمردی در راه این عشق الهی را در برهه‌های مختلف ثابت کرده‌اند؛ آن‌ها می‌دانند اگر پیامبر خدا صلی‌الله علیه و آله به آن‌ها مژده داده است که علم را اگر در ثریا باشد، این قوم آن را به‌دست می‌آورد، از زانوی ادب بر آستان این خاندان محقق خواهد شد و حسین و غم شهادت او چیز دیگری است؛ همان‌طور که امام حسن علیه‌السلام فرمود: لایوم کیومک یا اباعبدالله.
درواقع این عشق مغموم اما حیات‌بخش باعث شده است در تمام طول سال مردم این سرزمین تکیه‌ای در گوشه قلبشان برای مولایشان داشته باشند و کمتر ایرانی را می‌توانی بیابی که زیارت ضریح حضرت سیدالشهدا علیه‌السلام جزء آرزوهای او نباشد؛ حتی اگر به‌تازگی از کربلا بازگشته باشد. چندسالی است مرکز ثقل تحقق این آرزوی نورانی در اربعین و پیاده‌روی این ایام متمرکز است و بسیاری از ایرانیان از راه‌های دور و نزدیک به سوی کربلا حرکت می‌کنند و البته عده‌ای هم در شهرهای مسیر تردد کاروان‌های اربعین توفیق میزبانی از کاروان‌ها را دارند و به تبع این مهم، از مدت‌ها قبل ستادهایی برای سامان‌دهی و تسهیل حرکت مردمی جهت خدمت‌رسانی به زائران حضرت اباعبدالله‌الحسین(ع) شکل می‌گیرد.
حال این سؤال مطرح می‌شود که آیا از حرارتی که یاد مولای ما در قلوب مؤمنین ایجاد می‌کند، همین میزان می‌توان بهره برد؟ مردم به نیت زیارت از خانه خارج شوند، عده‌ای هم به خدمت کمر ببندند؟ آیا این کل دستاورد ما می‌تواند از این حرکت بزرگ تمدن‌ساز باشد؟ یا حضرت سیدالشهدا از ما بیش از این انتظار دارد؟ آیا نباید حرکت اربعین بخشی از پازل هویتی امت واحده موحدان باشد؟ مگر نه اینکه حرکت حضرت برای احیای شعائر دین خداوند و قیام در برابر انحرافات امت اسلامی بود؟ آیا لازمه احیای شعائر دینی شناخت و عمل به آن نیست؟ در این شور حسینی پیاده‌روی اربعین کمی کلاهمان را قاضی کنیم، آیا صرف طبخ غذا و پذیرایی پاسخگوی نقش بزرگ اربعین در حرکت تمدن‌ساز حسینی خواهد بود؟
این یک واقعیت غیر قابل انکار است که شعار یا لیتنا کنا معکم چیزی بیش از حرف و سخن نخواهد بود، اگر برای ترویج واقعی دین خداوند قدم برنداریم و کسی دست افسوس از عدم توفیق همراهی حضرت سیدالشهدا بر دست می‌کوبد که اکنون در مواکب اربعینی، به چیزی بیش از پخت چند پرس غذا، نمی‌اندیشد. آن ستاد اربعینی که هرسال گِرد هم می‌آیند، جلساتی برگزار می‌کنند و به قدر وسع خدمتی ارائه می‌دهند، وقتی می‌توانند سخن از عضویت در این حرکت خروشان کنند که در طول سال برای تمام اجزا و حرکات و سکنات خادمان، مواکب و ایستگاه‌های صلواتی برنامه‌ریزی کرده و حرکت خودجوش مردمی را برای کاری بزرگ‌تر هماهنگ و منسجم کنند. کاری که محدود به محرم و صفر امسال یا سال آینده نشود، بلکه تمام طول سال برای خدمت به قلب و روح زائران اربعین تلاش کند.
شناسه خبر 85689
