شورایی که از مشکلات فرهنگی جا مانده است
«مطالعه، تجزیه و تحلیل و ارزیابی سالیانه وضع فرهنگ عمومی استان براساس شاخصهای تدوینشده در دبیرخانه شورای فرهنگ عمومی کشور، شناسایی و ارزیابی علمی، پیشبینی و رصد موضوعات اجتماعی و فرهنگی فراگیر استان، انجام تحقیقات مرتبط با فرهنگ عمومی استان و تحلیل و ارزیابی نتایج تحقیقات علمی انجامشده بهمنظور دسترسی به راهکارهای مناسب جهت حل مسائل فرهنگی، شناسایی، سنجش استعدادها، قابلیتها و توانمندیهای فرهنگی استان، بررسی و اظهار نظر نسبت به موضوعات، طرحها و گزارشهایی که از سوی شورای فرهنگ عمومی کشور به شورای فرهنگ عمومی استان ارجاع میشود، تهیه و تدوین و پیشنهاد طرحهای عملیاتی و کاربردی برای بهبود شاخصهای فرهنگ عمومی استان، تلاش در جهت همکاری و هماهنگی و همسویی بین دستگاههای دولتی و غیر دولتی و مجریان فرهنگی استان در زمینه ساماندهی برنامههای فرهنگی استان، تمهید شیوههای تشویقی در استان بهمنظور شکوفایی فرهنگ عمومی در ابعاد مختلف، برنامهریزی کوتاهمدت و میانمدت، تدوین شیوهنامههای لازم برای ایفای وظایف در چارچوب سیاستهای شورای فرهنگ عمومی، برنامهریزی در جهت اجرای مصوبات ابلاغی شورای عالی انقلاب فرهنگی و تصمیمات شورای فرهنگ عمومی کشور در استانها، ارزیابی روند اجرایی سیاستها و برنامههای فرهنگی در استان.»
شاید مخاطبان این نوشتار بگویند چه توقعی دارید؟ مگر شورای مبارزه با مواد مخدر، شورای ساماندهی امور جوانان و غیره به همه اهداف خود رسیدهاند؟ و یا بفرمایند این شوراها حمایت مالی ندارند که توقع اقدام از آنها داشته باشید! قطعاً در کشور ما مشکلات و موانع زیادی وجود دارد و درعینحال این شوراها و جلساتی از ایندست، حتماً خدماتی هم ارائه میدهند، اما واقعیت این است که وقتی مسئولیتی را میپذیریم، آن را با تمام مسائلش پذیرفتهایم و قطعاً با پذیرش آن، مدعی شدهایم که توانایی حل بسیاری از مسائل جامعه را در قالب مأموریتهای خود، داریم؛ بنابراین از شورای فرهنگ عمومی و بهویژه دبیرخانه آن انتظار میرود اندکی در مسیر تحقق این اهداف حرکت کند، اما دریغ و صددریغ!
یکی از مصادیق دریغ و افسوس از عملکرد شورای فرهنگ عمومی استان این است که در جلسه اخیر آن استعمال سیگار الکترونیکی، خریدوفروش مو در آرایشگاههای زنانه و رواج تتو زدن بهویژه در میان کودکان را از مهمترین معضلات فرهنگی استان برشمردهاند! یعنی دبیرخانه این شورا پژوهش و تحقیق میدانی که هیچ، انگار در همدان بهسر نمیبرد. در استانی که به نسبت جمعیت در پرخاشگری و عصبانیت رتبه کشوری دارد، در خودکشی رتبهدار است، معتادان متجاهر و خُردهفروشان در محلات و حتی بازار آن یکهتازی میکنند، سالها است که در کنکور نتواسته رتبه خوبی بهدست بیاورد، در مهاجرفرستی نخبگان حرف برای گفتن دارد و درعینحال پذیرش مهاجر از استانهای غربی باعث چندپارگی فرهنگی آن شده است و در افواه عمومی کمتر شاهد جملاتی هستیم که نشان از افتخار به هویت بومی باشد، موضوعات فرهنگی مهمتری برای پرداختن به آنها، وجود دارد.
اینها و هزاران مشکل دیگر، مواردی است که باید برای رفع آنها برنامهریزی کرد و بیش از این نباید از فرصتهایی که در استان مغفول مانده، چشمپوشی کرد؛ باید برای به فعلیت رسیدن ظرفیتهای بالقوه، اقدام کرد و همه موارد گفتهشده وظایفی است که در حوزه فرهنگی تعریف میشود و از شورای فرهنگ عمومی و بهویژه دبیرخانه آن، انتظار ورود به آنها میرود؛ اما دریغ و صددریغ...