آن زمان هم اداره‌ کل دارایی و هم شهرداری، درگیر این پروژه بودند و در خبرها به‌عنوان یک خدمت بزرگ از آن یاد می‌کردند! اما بسیار زود سرمایه‌گذار خارجی عطای سرمایه‌گذاری را به لقایش بخشید و رفت... البته در حوزه مدیریت شهری این نخستین سرمایه‌گذاری ناکام نیست؛ کارخانه سیمان شهرداری نیز یکی از سرمایه‌گذاری‌های مشارکتی است که از دهه 80 تاکنون فقط هرازگاهی خبر فعال شدن آن و معدن زیرمجموعه‌اش را می‌شنویم. از دیگر پروژه‌های با آینده نامعلوم، کارخانه بازیافت هواپیماهای فرسوده بوده که از سال 1400 فقط از مسئولان استان و شهر می‌شنویم قرار است چنین کارخانه‌ای ساخته شود! اما اینکه به کجا رسیده، ان‌شاءالله به‌زودی معلوم خواهد شد.
از شاهکارهای دیگر مدیریت شهرداری همدان در ادوارهای گذشته، سرمایه‌‌‌گذاری در شرکت سیاحتی علیصدر و مجتمع گردشگری گنجنامه بوده است؛ اما تاکنون معلوم نشده آورده این سرمایه‌گذاری‌ها از جیب شهروندان همدانی برای شهر همدان چه بوده‌ است؟ در این میان ما بسیار امیدواریم به‌زودی بخت احداث میدان‌ بار همدان و پارکینگ آقاجانی‌بیگ نیز باز شود و بعد از سال‌ها زیان‌دهی، آبی از سرمایه‌گذاری‌های ریزودرشت مدیریت شهری برای پایتخت تاریخ و تمدن ایران‌زمین، گرم شود.
قطعاً همه ما از جذب سرمایه‌گذار و تلاش برای ساختن شهرمان همدان، خوشحال می‌شویم، اما نگاه به فهرست نیمه‌کاره‌ها، قطعاً مردم را از دو جهت نگران می‌کند؛ نخست اینکه از خدمتی که باید در زمان مناسب دریافت می‌کردند، محروم و ای‌بسا به‌لحاظ مادی و معنوی متضرر شده‌اند، مانند پروژه مکانیزه کردن پُل‌های عابر پیاده که هنوز بسیاری از آن‌ها آسانسور ندارند و پله‌برقی شکسته مثل زخمی چهره شهر را زشت کرده است و مردم نیز باید هرطور که هست، خود را با این وضع هماهنگ کنند! درحالی که این حق شهروندان همدانی است که ایمن از خیابان عبور کنند.
همان‌طور که گفته شد، زمان‌بر شدن پروژه‌های شهری در وهله نخست کیفیت زندگی شهروندان را تحت تأثیر قرار می‌دهد و در وهله بعد با توجه به تورم موجود در کشور، رقم تمام‌شده پروژه‌ها را افزایش می‌دهد؛ به‌عنوان نمونه سال 95 پروژه میدان بار همدان 170 میلیارد تومان هزینه داشته‌ است و حالا پس از گذشت هشت سال، به نظر زعمای قوم، به پایان رساندن همین یک قلم برای شهر همدان چقدر هزینه خواهد داشت؟