روزی روزگاری نه چندان دور در گوشه‌ای از کرمانشاه، جایی بین پاساژ "قصر" و "کویتی‌ها" که حالا یک پست بانک آنجا قد علم کرده، تعمیرگاهی بود که آن روزها بروبیایی داشت.
صاحب این تعمیرگاه چند برادر ارمنی بودند که شروع کننده قصه یک رشته رزمی پرطرفدار در کرمانشاه شدند. آن‌ها عاشق بوکس بودند و بعد از اینکه این رشته را در خارج از کرمانشاه یاد گرفته بودند، تصمیم گرفتند آن را در شهر خودشان هم راه‌اندازی کنند و این طور بود که دهه 20 بوکس با تلاش این چند برادر وارد کرمانشاه شد.
بوکس کرمانشاه شروعی فقیرانه داشت، اتاقی کوچک در گوشه حیاط تعمیرگاه برادران ارمنی،نخستین سالن این رشته در کرمانشاه شد. هرچند سالنی کوچک بود، اما پاتوقی شده بود برای مشت زنان کرمانشاهی.
چندسالی گذشت و هر روز بر تعداد طرفداران بوکس در کرمانشاه اضافه می‌شد تا اینکه سال 1326 از راه رسید. سالی که بوکس این دیار برای اولین بار اسم و رسم دار شد. هیئت بوکس استان در این سال شکل گرفت و اولین سالن اختصاصی آن رسما راه اندازی شد.
درست همین جایی که این روزها دفتر هیئت بسکتبال در مجموعه ورزشی تختی خیابان گمرک واقع شده، سالنی زیرپله ای بود که سال 1326 آن را به عنوان سالن بوکس کرمانشاه راه اندازی کردند، سالنی که از سال 52 تا 57 قهرمان بزرگی را در دلش پرورش داد که بوکس کرمانشاه را به اوج رساندند. جعفر طیاری اولین نشان آور بوکس کرمانشاه، ماسیس هامبار سومیان و نام آوران با اخلاق و جوانمرد دیگری همچون علی اصغر جوادیان، خلبان یحیی شمشادیان، ابوالحسن یاری و کیومرث یزدانفر که بعدها همگی شهید شدند.
کمی بعدتر انقلاب و بعد هم که جنگ شد سالن بوکس کرمانشاه هم زیربمباران صدامی‌ها رفت. بوکس کرمانشاه چند دهه ای ساکت و خاموش بود، نه قهرمانی ظهور کرد و نه صدای نعره قهرمانانه ای شنیده شد.
اواسط دهه هشتاد بود که از زیر خاکستر بی‌جان و بی‌رمق بوکس کرمانشاه به یکباره قهرمانانی بزرگ زبانه کشیدند و شعله‌ور شدند. بوکس کرمانشاه جانی دوباره گرفته بود و به سوی طلایی‌ترین روزهایش پیش می‌رفت. در این سال‌ها قهرمانان بوکس کرمانشاه یکی دوتا نبودند.
روزگار بر وفق مراد بوکس کرمانشاه می‌گذشت، اما این دوران خوشی شش هفت سالی بیشتر دوام پیدا نکرد و از شروع دهه 90 بوکس این دیار با گرفتار شدن در چنگال حواشی و مشکلات به رکودی نفس گیر وارد شد.
در این سالها بوکس کرمانشاه به قهقهرایی رفته بود که جعفر طیاری درباره آن روزها می‌گوید: همه پاپس کشیده بودند و من احساس می‌کردم بوکس کرمانشاه گرفتار شرایطی شده که دیگر به سختی می‌توان آن را جمع کرد.
این قهرمان سالهای دور که اولین نشان را از مسابقات قهرمانی کشور و انتخابی تیم ملی در سال 1352 برای بوکس کرمانشاه به ارمغان آورد در گفت و گو با ایسنا با یادآوری روزهای اوج بوکس در دهه پنجاه، اینطور ادامه می‌دهد: زمانی بین سالهای 52 تا 57 به حدی در کرمانشاه بوکسور داشتیم که بوکسورهای چند استان همجوار دیگر را هم تامین می‌کردیم. در این سالها بوکس کرمانشاه در اوج بود و تعدادی ملی پوش داشتیم.
من و ماسیس هامبار سومیان از بوکسورهای این دوره بودیم که هر دو هم به تیم ملی دعوت شدیم. البته ماسیس از خانواده ای ارمنی بود که پایه گذار بوکس کرمانشاه بودند و سالها باهم در تیم ملی بودیم که بعدها بعد از دوره قهرمانی به استرالیا رفت و اکنون آنجا زندگی می‌کند.
این پیشکسوت بوکس کرمانشاه به وقفه چندساله ای که با وقوع انقلاب و جنگ در این رشته اتفاق افتاد هم اشاره ای می‌کند و می‌گوید: هرچند از سال 70 بوکس دوباره فعال شد و رونق گرفت، اما از سال 86 بود که شاهد ظهور قهرمانانی از کرمانشاه در این رشته بودیم.
از سال 86 تا پنج سال بعد از آن دوران طلایی بوکس کرمانشاه را داشتیم. در این سال‌ها حدود 70 درصد از ملی پوشان تیم ملی بوکس از کرمانشاه بودند و برای مسابقات المپیک آسیایی گوانجو از 10 وزن تیم ملی چهار تا پنج نفر بوکسورهایی از استان ما بودند. بیژن باتمانی، اسفندیار محمدی، هومن کرمی، رضا مهدی پور، محمدقارونی، عمران اکبری، شهروز ترادیده و اسدجوهری از جمله این قهرمانان ملی پوش کرمانشاهی بودند.
متاسفانه از اوایل دهه 90 بوکس ما وارد حاشیه‌هایی شد و دیگر ملی پوشی هم نداشتیم. اوج حاشیه‌ها از زمانی بود که مدیرکلی جدید برای ورزش کرمانشاه روی کار آمد. همزمان با آمدن او مجمع انتخابات بوکس نیز برگزار شد و حسین فشی رئیس هیئت این رشته شد. معمولا همیشه این‌طور است که با روی کار آمدن یک گروه جدید موضع‌گیری‌ها و چوب لای چرخ گذاشتن‌هایی هم از سوی طرفداران گروه قبلی شکل می‌گیرد. اینجا هم همینطور شد.
عده‌ای آن زمان فکر کردند که آقای فشی با لابی‌گری این مدیرکل روی کارآمده و از طرف دیگر او(مدیرکل وقت ورزش و جوانان) مدام در کار هیئت بوکس دخالت می‌کرد و همین مسئله بوکس کرمانشاه را دچار حاشیه و رکود کرد. برخی از بزرگان خودشان را از بوکس کرمانشاه کنار کشیدند. حتی چندباری از خود من هم دعوت کردند که به هیئت بروم و به عنوان پیشکسوت در کنار آنها باشم، اما نرفتم.
بعد از چندسال همه کم کم دیدیم که آقای فشی فردی باحوصله و مدیر است که برای بوکس کرمانشاه زحمت می‌کشد و دنبال حاشیه نیست و می‌خواهد همه باهم باشند تا بوکس کرمانشاه دوباره اوج بگیرد و از آن حالت ضعف خارج شود. برای همین تلاش می‌کند تا همه بزرگان بوکس را دور هم جمع کند.
نتیجه زحمات رئیس کنونی هیئت بوکس کرمانشاه باعث شده تا امروز شاهد باشیم که بوکس کرمانشاه دوباره در حال جان گرفتن باشد و می‌بینیم که در این مدت دو بوکسور از کرمانشاه به تیم ملی دعوت شده اند و این نشان می‌دهد که از آن حالت خارج شده‌ایم.
طیاری در پایان چنین می‌گوید: بوکس کرمانشاه روزگاری را در اوج و روزگاری در قهقهرا عمرش را پشت سر گذاشته. زمانی بود که همه فکر می‌کردند بوکس کرمانشاه ناک اوت شده و دیگر نمی تواند به رینگ بازگردد، اما اکنون می‌بینیم که اینطور نیست و زمان آن است که دوباره اوج بگیرد، برای همین به آن کمک می‌کنیم و من هم برای تحقق این هدف در کنار هیئت پای کار آمده‌ام.