سپهرغرب، گروه دوران طلایی: اینکه در تربیت فرزندمان راه ورود سیگنال‌های کثیف را آزاد بگذاریم تا خود فرد آن را پس بزند، یک پز سیاسی، اجتماعی و فرهنگی است. در واقع همان گزاره‌ای که دنیای غرب در ذهن روشن‌فکران مرعوب وطنی کاشته است.

به گزارش مشرق، نیم نگاهی به مهدهای کودک در کشور بیندازیم. فضاهای متناقض با فرهنگ ایرانی اسلامی و... بیداد می‌کند. مهدهای کودک رها هستند. اصلا «کودک» در کشور صاحب ندارد! سیاست راهبردی ما افزایش جمعیت است، اما حداقل، کودکان پیش‌دبستانی ما که نتیجه این سیاست هستند، رها شده‌اند.

شاید با ملاحظه‌ای بتوان این مثال را زد که هزاران نوجوان هستند که به هر دلیلی به هیئت‌های پرشور مثل «هیئت» حاج محمود کریمی جذب شده و ادامه داده‌اند. همیشه این تداوم، از سر آگاهی و شناخت نیست، بلکه شور (هیجان حماسی و معنوی) و شوق، اولین جاذبه بوده است و این نوعی«هنر» است. وقتی این تمایل هیجانی استمرار پیدا می‌کند، شناخت هم به دنبال آن می‌آید و بتدریج «شاکله» حماسی، شهادت‌طلبی، بصیرت و رفتار عاشورایی شکل می‌گیرد. اما «نقطه عزیمت» آن «تحریک هیجانی» است. ما عمدتا برای سنین نوجوانی، نقطه عزیمت رشد روحی و شخصیتی را «محتوا» قرار می‌دهیم که به نظر من اشتباه است.

در این مثال، کار امثال آقای محمود کریمی به لحاظ تربیتی کار بسیار درست و بزرگی است که کمتر از این زاویه به آن نگاه شده است. امثال وی کار یک دستگاهی مثل آموزش و پرورش را انجام می‌دهند. الغرض، ما تا چه اندازه میدان‌های سالم را برای برپایی عنصر واقعی و غیرقابل انکار هیجان فراهم ساخته‌ایم؟ فقط کلاس، کلاس، کلاس و سخنرانی و محتواسازی...!

متولیان این بخش شامل حاکمیت تا والدین درون خانه‌ها هستند، اما طراحی و برنامه‌ریزی و هدایت آن برعهده حاکمیت است و نمی‌توان آن را به دیگری واگذار کرد. در حال حاضر من این زمینه را نمی‌بینم.

دو؛ دیگر، کار سلبی یا به عبارت بهتر، «مراقبتی» است؛ و آن «کنترل و هدایت» راه‌ها و کانال‌هایی است که سیگنال‌های مثبت و منفی را به ذهن و روح کودکان و نوجوانان می‌رسانند. جالب است شیوه تربیتی قرآن هم همین است. مفهوم «غض» و پوشاندن سر، بدن و ستر عورت‌ها نیز اشاره به کنترل کانال‌های حسی دارد.

 سیگنال‌های تحریک هیجانی را کنترل کنیم

حتما برای اینکه باعث «تصویرسازی‌»های ذهنی کودک و نوجوان نشویم، باید کانال‌های سیگنال‌رسانی و تحریک‌کننده هیجانی نوجوان را کنترل کنیم. منظور کنترل درونی نیست. ایجاد کنترل درونی یک کار محتوایی است. منظور من ایجاد «کنترل بیرونی» و سالم‌سازی محیط است. اینکه راه ورود سیگنال‌های کثیف را آزاد بگذاریم تا خود فرد آن را پس بزند؛ یک «پز» سیاسی، اجتماعی و فرهنگی است. این گزاره‌ای است که دنیای غرب در ذهن روشنفکران «مرعوب» وطنی کاشته است.

ما می‌گوییم وقتی تصاویر تحریک‌کننده‌ای که مخاطب را در میدان تخریب روانی وارد می‌سازند مهار نشوند، طبیعی است «اشتغال ذهنی» و تمایلات او در جهت ارضا و تحقق همان تصاویر سامان می‌یابند و چون نوجوان برای خاموش‌سازی هیجان تحریک شده خود، به «جنس عینی» دسترسی ندارد، دچار اضطراب شدید و گاهی رفتارهای پرخشونت می‌شود. در این ویدیوی اخیر پخش شده در فضای مجازی هم نوجوان اظهار اعصاب خردی و اضطراب بالا و هیجان می‌کند. جالب است که زن مورد نظر هم تصریحا به کنترل کانال تاکید می‌کند!

در این راهکار، حاکمیت نقش اول را دارد. نقش والدین، رسانه و مدرسه با فاصله زیاد بعد از آن است.

سوال این است که می‌توان با مکانیزم‌هایی این کنترل و مصونیت‌سازی را اعمال کرد یا نه؟ اگر آری و می‌توان این کار را انجام داد چرا انجام نمی‌شود؟ دلیل عدم اجرا کجاست؟ عدم اجرای کنترل مکانیزمی، «جرم» است و نمی‌دانم چرا مؤاخذه‌ها صرفا در حد گله مطرح می‌شود؟ ایجاد زمینه انتشار «ویروس روانی و اخلاقی» گناه کوچکی نیست که در حد تذکر باقی بماند.

 کنترل به معنای فیلتر سازی نیست

من ده‌ها تقاضا از والدین و حتی نوجوانان داشته‌ام که چرا ذهن ما و بچه‌های ما باید در معرض این همه کثافت در فضای مجازی باشد؟ خیلی از والدین دست‌های خود را برای مهار فضای مجازی بالا برده‌اند. آنها تقصیر ندارند، نهادهای ارتباطاتی و مخابراتی مقصرند. این کنترل لزوما به معنای فیلتر‌سازی رایج نیست. بلکه راه‌های دیگری از جمله اینترنت ملی و... وجود دارد که موضوع کنترل را ریشه‌ای و مکانیزمی حل می‌کند.

جالب است اوباما در زمان ریاست جمهوری‌اش وقتی با این سوال روبرو شد که دخترش صفحه فیس بوک دارد یا نه، پاسخ داد دختر من در سنی نیست که ذهنش درگیر مسایل ناجور باشد و او «اجازه» استفاده از فیس بوک را ندارد! من فکر می‌کنم ابتدا باید برای مسؤلان ‌ذهنیت‌سازی کرد که منطق و عقل حکم می‌کند که جلوی هرگونه سیگنالی که موجب اختلال ذهنی و روانی می‌شود باید گرفته شود. البته قبول دارم که شیوه اجرا و حتی نحوه بیان آن باید حساب شده باشد نه گل درشت! ‌تا مسؤلان نسبت به این موضوع دارای دغدغه‌مند نشوند، کار اصولی سامان نمی‌یابد.