 زهره پوروهابی

سپهرغرب، گروه خبر: حکما معتقدند انسانیت آدمی به اراده اوست، اینکه انسان می‌تواند امری را انتخاب کند یا نه، نشان از حیات انسانی بشر دارد و دیگر سطوح حیات از این قدرت برخوردار نیستند؛ به عبارت دیگر به آدمی این اجازه داده شده است که شخصیت خود، محیط پیرامونی و حتی آینده خویشتن را بسازد. او می‌تواند با هر انتخاب خود بخشی از مسیر تعالی یا خدای نخواسته اضمحلال را طی کند، بستگی دارد اراده‌اش به چه چیزی تعلق پیدا کرده و انتخابگر کدام مسیر باشد.

البته موضوع اراده به همین‌جا ختم نمی‌شود، با هر انتخاب انسان حجمی از پیامدها و نتایج کوتاه‌مدت، میان‌‌مدت و بلندمدت گریبان‌گیر او خواهد شد؛ این یکی از سنت‌های الهی است که ما گروگان انتخاب‌های خود هستیم تا ابد و هیچ مفری از نتایج خوب و بد خواستن‌ها یا نخواستن‌هایمان نداریم و از آنجایی که انتخاب نکردن هم نوعی انتخاب است، باز رهین آن خواهیم بود. در همه سطوح حوزه‌های زندگی وقتی که جو می‌کاریم، نمی‌توانیم توقع داشته‌ باشیم گندم درو کنیم.

از سوی دیگر انسان‌ها در جمع و اجتماع زندگی می‌کنند و برای مدیریت این جامعه به برخی اجازه و قدرت مدیریت داده می‌شود؛ اینکه چه کسی یا کسانی و چگونه جامعه را راهبری کنند، به انتخاب اعضای آن جمع و اجتماع خواهد بود. هرچقدر مردم مشارکت کنند، همان اندازه قدرت مسئولان افزایش می‌یابد و اراده ملت بیشتر و بهتر جاری خواهد شد؛ اراده‌ای که از تک‌تک خواستن‌ها شکل گرفته‌ است و اینک به‌عنوان هویتی واحد و مؤثر خودنمائی کرده و خواست خود را به متولیان امر تحمیل می‌کند.

درواقع اگر اراده آحاد ملت، هویت اراده جمهور را شکل دهد، می‌تواند اثر انکارناپذیری بر اکنون و آینده جامعه داشته باشد و قطعاً هیچ‌یک از آحاد ملت نمی‌توانند از خوب و بد پیامدهای آن انتخاب حتی درصورت سکوت رهایی یابند.

موضوع اهمیت دوچندان می‌یابد وقتی در جامعه‌ای با رویکرد دینی زندگی کرده و معتقد باشیم در برابر هر تأیید و یا تکذیبمان، روزی پاسخگو خواهیم بود و سال‌ها شاهد ایثار و نثار خیل عظیمی از مردان و زنانی باشیم که ثمره زندگی خود را برای اعتلای کشور و ملت خود هدیه کرده‌اند؛ در چنین فضایی چگونه می‌توان ساکت بود و از حق قانونی خود یعنی انتخاب شخص دوم کشور سرباز زد و یا اینکه با کمترین میزان بررسی و یا فقط از سر حب و بغض‌های جناحی دست به انتخاب زد. درچنین شرایطی عقل سلیم حکم می‌کند هرچقدر هم از وضع فعلی ناراضی هستیم که کمتر ایرانی پیدا می‌شود که از ناکارآمدی بسیاری از مدیران، عدم کارشناس‌محوری در اجرای پروژه‌ها و در نتیجه حیف و میل شدن بیت‌المال، عدم امنیت شغلی و اقتصادی و غیره ناراضی نباشد، اما آنچه که بدیهی به نظر می‌رسد این است که تنها راه و نخستین گام برای رفع مشکلات تغییر حوزه اجرایی کشور است. حوزه‌ای که به‌طور مستقیم بر سفره، سلامت و امنیت ما اثرگذار بوده و می‌تواند آینده فرزندانمان را اصلاح کرده و یا به تباهی بکشاند.

یادمان باشد رأی دادن و ندادن ما در وضعیت امروز و فردای کشورمان مؤثر است، اما اگر رأی بدهیم، نظر و اراده خود را اعمال کرده و می‌توانیم به همان اندازه خواهان حرکت جامعه به سمت بهتر شدن باشیم.