در دوران اوج گسترش ویروس کرونا بسیاری از مردم بیکار شدند، دانش‌آموزان و دانشجویان به تحصیل مجازی پرداختند، ورودی مراکز تجاری و فرهنگی روی مردم بسته شد و تردد از طریق وسایل حمل و نقل عمومی به طور باور نکردنی کاهش یافت. در این راستا، رفت و آمد داخل شهری به حداقل رسید و ترددهای خودرویی که تا پیش از این نفس فضاهای عمومی را گرفته بود به یک‌باره ناپدید شد چنان که گویی از ابتدا نیز مالکیت خیابان‌ها از آن این وسایل نقلیه نبوده است. در همین بحبوحه، سازمان بهداشت جهانی به‌طور مرتب مردم را به رعایت فاصله اجتماعی دعوت می‌کرد و این‌گونه بود که بازپس‌گیری خیابان‌ها و دیگر فضاهای عمومی از خودروها به جنبشی جهانی تبدیل شد.

تردد سبز طی مدت زمانی کوتاه و در پی توصیه‌های سازمان بهداشت جهانی مبنی بر بهبود وضعیت سلامت جسمی و روانی همچنین فراهم آوردن امکان رعایت فاصله اجتماعی در سراسر جهان ترویج یافت که در پی آن، شهرنشینان از مقامات محلی، گسترش فضاهایی ایمن برای پیاده‌روی، دوچرخه‌سواری و دویدن را مطالبه کردند. خیابان‌ها متحول شد، پیاده‌روها تغییرات قابل توجهی را تجربه کرد، خودروهای شخصی جایی برای تردد در بسیاری از خیابان‌ها نداشت، فضاهای عمومی مملو از افرادی بود که با پیاده‌روی یا از طریق دوچرخه‌سواری به انجام امور روزمره خود می‌پرداختند، هرروز بر تعداد مسیرهای دوچرخه‌سواری افزوده می‌شد، طرح‌های اشتراک دوچرخه در جهان ترویج یافت و پارکلت‌هایی سبز جای پارک خودروها را اشغال می‌کرد.

طراحی مجدد خیابان‌ها به امری ضروری در میان مدیران شهر تبدیل شد تا بیشترین سازگاری را با شیوه جدید تردد پیدا کند؛ تا پیش از شیوع کرونا، اغلب پیاده‌روهای شهری از پهنایی حدود پنج فوت برخوردار بود که این مقدار نمی‌توانست حداقل فاصله مورد نیاز برای رعایت فاصله اجتماعی را تأمین کند در نتیجه، مدیران به سرعت وارد عمل شده و تلاش کردند بیشترین تغییرات را در این فضاهای عمومی به وجود آورند تا مردم بتوانند با اطمینان خاطر لازم به رفت و آمد بپردازند.

مدیران شهرهای آمریکایی ازجمله افرادی بودند که بیشترین تغییرات را در طراحی شهری به وجود آوردند تا خیابان‌ها و پیاده‌روها را با نیازهای جدید سازگار کنند. بیش از 10 درصد یا چیزی معادل 74 مایل از خیابان‌های کلان‌شهر اوکلند در ایالت کالیفرنیا روی تردد خودروهای شخصی بسته شد و تردد سبز جای رفت و آمد با وسایل نقلیه موتوری را گرفت.

مدیران فیلادلفیا در ایالت پنسیلوانیا به طور موقت 5. 3 مایل از پل Martin Luther King Junior در امتداد رودخانه سکوکل را روی تردد خودروها بستند سپس تصمیم گرفتند طی ماه اوت، یک روز در هفته کل مسیر را روی تردد وسایل حمل و نقل موتوری ببندند تا مردم به‌راحتی بتوانند از طریق دوچرخه‌سواری و پیاده‌روی تردد کنند. اگرچه اغلب برنامه‌ریزان آمریکایی بسیاری از خیابان‌های شهری را روی تردد خودروها بستند اما همه آن‌ها برای آغاز حرکت با مشکل مواجه می‌شدند چراکه انتخاب خیابان نقش مهمی در موفقیت پروژه ایفا می‌کرد.

دائمی شدن رویدادهای خیابان باز در ایالات متحده آمریکا

مفهوم خیابان‌های باز در آمریکا برای نخستین‌بار در سال 1976 مطرح و در دهه 1990 به جنبشی فراگیر در اغلب شهرهای آمریکایی تبدیل شد. طی این رویدادها در ایام خاصی از سال، خیابان‌های مشخصی از کلان‌شهرها روی تردد خودروها بسته می‌شود و مردم در آنجا به ملاقات یکدیگر و برگزاری رویدادهای مختلف می‌پردازند. البته این جنبش تنها محدود به کلان‌شهرهای آمریکایی نیست و امروزه در بسیاری از نقاط دیگر دنیا نیز اتفاق می‌افتد. طی دوران کرونا، برنامه‌ریزانی که برای انتخاب فضاهای عمومی برای بستن روی تردد خودروها مواجه بودند، این خیابان‌ها را گزینه‌های بسیار مناسبی برای آغاز می‌دانستند و پس از آن به بستن سایر مسیرهای تردد وسایل نقلیه فکر می‌کردند.

انتخاب خیابان‌های باز رویدادها برای بستن روی تردد خودروها بسیار خردمندانه بود چرا که پیش از کرونا نیز پیامدهای مثبت ممنوعیت تردد وسایل نقلیه در آن‌های برای همگان آشکار شده بود از سوی دیگر، مدیران شهرها می‌دانستند چه تجهیزاتی برای آغاز کار لازم دارند و چه اقداماتی باید انجام دهند تا از ورود وسایل نقلیه به آن‌ها جلوگیری کنند.

تنها تفاوتی که در این خیابان‌ها بین دوران ماقبل کرونا و در طی آن وجود داشت اینکه، طی رویدادهای خیابان‌های باز، مردم به انجام فعالیت‌های گروهی می‌پرداختند و انرژی سراسر مسیرها را فرا می‌گرفت حال آنکه طی کرونا شهروندان آمریکایی باید با رعایت فاصله حداقل یک متر و 50 سانتیمتری به ارتباط با یکدیگر می‌پرداختند.