پیاده‌روی و زیارت حرم مطهر امام حسین (ع) در روز اربعین ریشه تاریخی دارد، چرا که صحابی جلیل‌القدر جابر بن عبدالله انصاری و عطیه عوفی با پای پیاده از مدینه حرکت کردند و در صبح اولین اربعینی که از شهادت حضرت سیدالشهدا (ع) می‌گذشت، به کربلا رسیدند و طبق آنچه که در منابع شیعه معتبر مشهود است، در روز اربعین حضرت زینب کبری (س) و امام سجاد همراه با هشتاد و چهار نفر وارد کربلا شدند و پس از گفتگو با جابر عبدالله انصاری، قبر مطهر امام (ع) را زیارت کردند و از آنجا زیارت اربعین آغاز شد.

مراسم پیاده روی کربلا در روز اربعین، از دیرباز در میان شیعیان و دوستداران اهل بیت (ع) اهمیت بسزایی داشته و علما و مراجع نیز همگام با مردم عراق و دیگر سرزمین‌های اسلامی در این مراسم معنوی شرکت می‌کنند. این پیاده روی از مسیرهای گوناگون انجام می‌شود که شلوغ‌ترین مسیر، راه سه روزه نجف به کربلاست. در طول تاریخ، علمای و چهره‌های برجسته شیعه در هدایت و ترغیب شیفتگان حسینی به این پیاده روی و زیارت اربعین، نقش اساسی داشته‌اند و ضمن ارائه رهنمود، خود نیز در این مراسم شرکت کرده‌اند.

به مناسبت فرارسیدن ماه صفر و ایام پیاده روی اربعین حسینی، در سلسله مطالبی، به مهمانی خاطرات این بزرگان از راهپیمایی اربعین و زیارت حرم امام حسین (ع) می‌رویم و می‌توانید تمامی بخش‌های این مجموعه را در اینجا مشاهده نمائید.

یکی از این علما، امام موسی صدر، رهبر شیعیان لبنان بود که در شهریور 1357 توسط رژیم معمر قذافی در هماهنگی با رژیم صهیونیستی ربوده شد. امام موسی صدر در سال 1334 شمسی پس از رحلت پدرش حضرت آیت الله سید صدرالدین صدر به عراق رفت و به مدت 4 سال در حوزه علمیه نجف اشرف از محضر اساتید و مراجع بزرگ آیت الله سید محسن حکیم، آیت الله شیخ محمدرضا آل‌یاسین و آیت الله سید ابوالقاسم خویی در رشته‌های فقه و اصول بهره‌مند شد و به مقام عالی اجتهاد رسید.

او در ایامی که در حوزه علمیه نجف مشغول تحصیل بود، یکی از شیفتگان مراسم پیاده روی از نجف به کربلا به شمار می‌رفت.عبدالرحیم اباذری در کتاب امام موسی صدر امید محرمان به نقل از مرحوم آیت الله سید محمدعلی موحد ابطحی، یکی از عالمان بزرگ اصفهان که در نجف با امام موسی صدر هم بحث بود، می‌گوید:

«وقتی که امام موسی صدر همراه ما با پای پیاده از نجف به کربلا می‌رفت، در این سفر، حضوری عاشقانه داشت و در وقت دعا و زیارت عاشورا، از همه باحال‌تر بود و هنگام گریه، چشمانش از شدت گریه سرخ می‌شد و وقتی نوبت ذکر مصیبت و خواندن اشعار و نوحه سرایی به او می‌رسید، با حال جانکاهی در مصیبت اهل بیت (ع) اشعار فارسی و عربی فصیحی می‌خواند و هنگام کار و حمل اثاثیه سفر، وی بیش از همه کار می‌کرد و هنگام شوخی و مزاح، مزاح‌هایی بیان می‌کرد که بعد علمی و اخلاقی جالبی داشت.»