مطالعات قبلی نشان داده که بین افزایش قرار گرفتن در معرض اشعه ماوراءبنفش خورشید در دوران کودکی و احتمال کمتر ابتلاء به ام‌اس در بزرگسالی ارتباط وجود دارد.

در مطالعه فعلی، محققان دانشگاه کالیفرنیا 332 شرکت‌کننده در رده سنی 3 تا 22 سال را که به طور میانگین هفت ماه به ام‌اس مبتلا بودند، مورد بررسی قرار دادند. مکان و میزان قرار گرفتن آنها در معرض نور خورشید از نظر سن و جنسیت با 534 شرکت کننده بدون ام‌اس مقایسه شد.

در پرسشنامه‌هایی که شرکت‌کنندگان مبتلا به ام‌اس یا والدینشان پر کردند، 19 درصد اظهار داشتند که در تابستان گذشته روزانه کمتر از 30 دقیقه را در خارج از منزل سپری کرده‌اند.

محققان دریافتند شرکت کنندگانی که به‌طور متوسط 30 دقیقه تا یک ساعت در روز را در فضای باز سپری می‌کردند، 52 درصد کمتر از افرادی که به طور متوسط کمتر از 30 دقیقه در روز در فضای باز بودند، با احتمال ابتلاء به بیماری ام‌اس مواجه بودند.

«امانوئل واوبانت»، عضو تیم تحقیق، گفت: «قرار گرفتن در معرض نور خورشید برای افزایش سطح ویتامین D شناخته شده است. همچنین سلول‌های ایمنی پوست را تحریک می‌کند که نقش محافظتی در بیماری‌هایی مانند ام‌اس دارند. ویتامین D همچنین ممکن است عملکرد بیولوژیکی سلول‌های ایمنی را تغییر دهد و به این ترتیب در محافظت در برابر بیماری‌های خودایمنی نقش داشته باشد.»

محققان همچنین خاطرنشان کردند: قرار گرفتن در معرض نور خورشید وابسته به دوز شدت نور است؛ هر چه مدت طولانی‌تر باشد، خطر ابتلاء به بیماری ام اس کمتر است. حتی به نظر می‌رسد قرار گرفتن در معرض نور خورشید در اولین سال زندگی از ابتلاء به ام اس بیشتر محافظت می‌کند.

قرار گرفتن محدود در معرض نور خورشید و یا میزان پایین ویتامین D با بیماری‌های دیگری نیز مرتبط است. این بیماری‌ها شامل بیماری پارکینسون، آلزایمر و سایر انواع زوال عقل، و همچنین اسکیزوفرنی و سایر بیماری‌های خودایمنی مانند دیابت نوع 1، بیماری کرون و لوپوس است.