حجت‌الاسلام سیدحسین مؤمنی ضمن هشدار نسبت به القای شبهه درباره مسلمات فقه اسلامی گفت: قرآن می‌فرماید شیطان از مواضع مختلف هجوم می‌آورد: «ثُمَّ لَآتِیَنَّهُمْ مِنْ بَیْنِ أَیْدیهِمْ وَ مِنْ خَلْفِهِمْ وَ عَنْ أَیْمانِهِمْ وَ عَنْ شَمائِلِهِمْ‏...» بر اساس این آیه، خداوند مسیر شیطان را از چهار جهت برای انسان گشوده است تا نوع بشر را در بوته آزمون قرار دهد. بر اساس روایتی در تفسیر مجمع‌البیان، معنای ورود شیطان از سمت راست برای انحراف انسان این است که امر شبهه‌ناک را که هیچ پایه و اساسی ندارد، امری معقول جلوه می‌دهد. قبح معصیت و خروج از بندگی خدا را از چشم افراد می‌اندازد. برداشت‌های جدیدی که افراد بر اساس گمان خود مطرح می‌کنند، از این جمله است.

وی افزود: قرآن به‌صراحت شرب خمر را فعلی پلید و از عمل شیطان معرفی کرده، می‌فرماید؛ «یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا إِنَّمَا الْخَمْرُ وَ الْمَیْسِرُ وَ الْأَنْصابُ وَ الْأَزْلامُ رِجْسٌ مِنْ عَمَلِ الشَّیْطان‏» بعد امر به اجتناب کرده، می‌فرماید؛ امید که رستگار شوید؛ «فَاجْتَنِبُوهُ لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُون.‏» حالا اگر روایتی در تضاد با این حکم قطعی خداوند مطرح می‌شود باید بدانیم؛ آیا از جهت سند به آن خدشه‌ای وارد است یا خیر؟ آیا مخالفتی با کتاب و سنت قطعی اهل‌بیت(ع) دارد یا خیر؟ وقتی می‌خواهیم در فقه حکمی صادر کنیم، مجموع آیات و روایات را می‌بینیم، مقید و محکم و متشابه و خاص و عام را مشاهده می‌کنیم. 

مراجع ما به همین راحتی فتوا نمی‌دهند. رجال‌شناسی و دانستن فقه‌الحدیث و صرف و نحو گوشه دیگری از علم اجتهاد است. گذشته از آن‌که نفس شراب‌خواری مورد نهی عقل و طب و شریعت مقدس است؛ یعنی اگر می‌گویند شراب نخورید، نه‌فقط اینکه قرآن بر آن تأکید دارد بلکه آسیب آن از جهت پزشکی به اثبات رسیده است.

حجت‌الاسلام مؤمنی با اشاره به روایتی از امیر مؤمنان علیه‌السلام درباره قبح شراب گفت: حضرت می‌فرماید «اگر قطعه شرابی در چاهی بیفتد، آن چاه را پر کنند، روی آن مسجد بسازند و بر بام آن مأذنه‌ای بسازند، من بالای آن مأذنه اذان نمی‌گویم.» یا در روایتی است که «اگر قطره‌ای از شراب در چاهی بیفتد، سپس آب آن خشک شود و از زمین آن سبزه‌زاری بروید، هیچ حیوانى را از آن سبزه‌ها نمی‌چرانم.»

وی افزود: نکته بعد اینکه ما نباید در بیان خود طوری عمل کنیم که شبهه ایجاد شود و امری که قرآن نهی می‌کند، در برابر مخاطب سست جلوه دهیم. وقتی به‌صراحت از حرمت شراب سخن می‌گویند، چرا باید به‌گونه‌ای سخن بگوییم تا در دل مخاطب شبهه ایجاد کند. اگر مباحث به‌گونه‌ای مطرح شود که سبب شکستن قبح مسلّمات دین شود، نوعی القای شبهه است و باید مراقبت به‌خرج داد.