سپهرغرب، گروه اجتماعی: به تازگی یک هتل سوئیسی کارمندانی با عنوان «social media sitter » استخدام کرده‌است. ظاهرا این افراد همراه مسافرانی که به این هتل مراجعه می‌کنند، بیرون می‌روند و به‌جای آن‌ها، عکس می‌گیرند و در اینستاگرام‌شان منتشر می‌کنند.

حرف‌هایی از جنس زندگی شعار این افراد این است: «تو با خیال راحت تفریح کن، ما حواس‌مان به انتشار عکس‌هایت در اینستاگرام هست.» این ماجرا واکنش‌هایی در پی داشته‌ و کاربری درباره آن نوشته است: «ترسناک نیست؟ آدم استخدام کنی که از ‎اینستاگرام جا نمونی!». در ادامه نگاهی روان‌شناسانه به این ماجرا داریم.

     چر ا انسان نیاز به توجه دارد؟

کودک انسان با نیاز به توجه و تحسین به دنیا می‌آید. این نیاز به دلیل فوایدی که برای رشد و بقای کودک دارد، به صورت تکاملی در درون او نهادینه شده‌است. رفته‌رفته با رشد کودک و دریافت توجه غیرمشروط از والدین، این نیاز به‌شدت کاهش می‌یابد. به‌طوری‌که پس از مدتی او می‌تواند بدون حساسیت و نیاز مفرط به تایید و نظر دیگران به زندگی خود ادامه دهد. اگر این فرایند به شکل ناسالمی پیش برود، تمام ابعاد زندگی فرد تحت تاثیر قرار خواهد گرفت.

     میل به توجه چه زمانی آسیب‌زاست؟

امروزه شبکه‌های اجتماعی بخشی از زندگی اجتماعی ماست. افراد در این فضا شخصیت خود، الگوهای رفتاری، نیازها، گرایش‌ها و دغدغه‌های خود را به نمایش می‌گذارند. گاه به دلیل شکل نگرفتن هویت فردی، نیاز به توجه و تایید در افراد شدت می‌گیرد. این مسئله ممکن است تا جایی پیش برود که فرد در هر شرایطی و در هر لحظه‌ای درصدد نمایش خود و دریافت تایید و تحسین دیگران باشد. هرچند تمایل برای به اشتراک گذاشتن برخی از لحظه‌ها با دیگران می‌تواند طبیعی باشد اما زمانی‌که این میل از تعادل خارج شود، نشان از بروز نوعی ناهنجاری است. درواقع آن چه اهمیت دارد چرایی اعمالی است که یک فرد انجام می‌دهد. درصورتی‌که عملی دلایل طبیعی نداشته باشد و برای خود یا دیگری تولید رنج کند، مسئله جای بحث و بررسی دارد. تصور کنید چه دلیلی باعث می‌شود، کسی را برای ثبت تمام لحظه‌های سفر و به اشتراک گذاشتن آن در شبکه‌های مجازی استخدام کنیم؟ باید بیاموزیم به اعمال خود بیندیشیم و توانایی تامل کردن در انگیزه‌های خود را بیابیم. با این مهارت می‌توانیم تشخیص دهیم چه زمانی رفتار ما از حالت طبیعی خارج شده‌است.

     از ارتباط با خودتان غافل نشوید

انسان همان اندازه که دیگری را در زندگی خود به رسمیت می‌شناسد، باید درصدد برقراری ارتباط با خود نیز باشد. شما می‌توانید لحظه‌هایی را برای تنهایی خود ترتیب دهید و تجربه‌هایی را بدون حضور دیگری به دست بیاورید که بتواند به همان اندازه، شما را خشنود کند. برقراری رابطه اصیل با خود، توانایی برقراری رابطه اصیل با دیگری را نیز فراهم می‌کند. چنین انسانی درحالی‌که قادر است برای خود حیاتی مستقل و ارزش‌ها و باورهایی منحصربه‌فرد داشته‌باشد می‌تواند دیگران را نیز همچون افرادی مستقل که دارای ارزش‌ها و علاقه‌های شخصی هستند به رسمیت بشناسد. در چنین حالتی اگر دیگری ارزش‌ها و هویت او را تایید نکند با آن‌که ناخوشایند است اما فاجعه نیست. ارتباط با خود سنگ بنای ارتباط با دیگری است که باید جدی گرفته‌شود.