پیاده روهای این مسیر چنان از بین رفته‌اند که راه رفتن را هم در این شهر گردشگرپذیر سخت کرده است اما هزینه بالای بهسازی یا تعویض سنگ‌فرش این پیاده‌روها موجب شده است این وضعیت سال‌ها دست نخورده باقی بماند.

کارشناسان می‌گویند کاشت درختی به نام «پالونیا» در سال‌های قبل در مسیر پیاده رو دریاچه زریبار مریوان، عامل اصلی تخریب این پیاده‌رو است.

یک کارشناس محیط زیست اهل مریوان در این رابطه گفت: تخریب پیاده‌روها تنها مشکلی نیست که این گونه سریع‌الرشد ایجاد کرده است بلکه این گونه می‌تواند زمینه حذف گونه‌های بومی را هم فراهم کند.

قادر رحمان‌زاده افزود: اگرچه پالونیا از نظر تولید چوب محاسنی دارد، اما در محیط‌های مختلف به راحتی می‌توانند دیگر گونه‌ها را کنار بزنند و به دلیل رشد زیادی که دارد در رقابت با گونه‌های دیگر بسته به شرایط محیط موفق‌تر ظاهر می‌شود و زمینه حذف گونه‌های بومی را فراهم می‌کند.

وی اضافه کرد: بزرگ‌ترین مشکلی که این گونه می‌تواند برای محیط‌های طبیعی مجاور خود ایجاد کند، این است که رشد سریع این گونه و وجود نیتروژن بالا در بافت چوبی آن منجر به ایجاد جذابیت بیشتر برای آفات و بیماری‌ها می‌شود.

وی ادامه داد: بر اساس مطالعاتی که در دنیا روی گونه پالونیا انجام شده است، انواع بیماری‌ها و آفات به این گونه حمله کرده‌اند یعنی پالونیا می‌تواند میزبان انواع مختلفی از آفات و بیماری‌ها باشد که بر هزینه‌های نگهداری از این گونه اثر مستقیم دارند.

این کارشناس محیط زیست با بیان اینکه اگر پالونیا در سطح وسیع و بدون مطالعه و پیش‌بینی کشت شود، می‌تواند بسیار خطرساز باشد، افزود: این گونه هم مانند عرعر که به دلیل رشد سریع، تبدیل به گونه مهاجم در ایران شد، اگر بدون توجه توسعه یابد، می‌تواند به‌سرعت جایگزین گونه‌های بومی در محیط‌های طبیعی شود.

رحمان‌زاده یادآور شد: بر اساس اطلاعات منتشر شده در سایت وزارت کشاورزی اتحادیه اروپا و بسیاری از منابع معتبر علمی، گیاه پالونیا مهاجم است و هر کسی در هر لباسی چنین گیاهی را برای کشت در مریوان یا هر جای دیگر توصیه می‌کند در حالت خوش‌بینانه ناآگاه و در حالت بدبینانه مقاصد دیگری است.

وی گفت: امیدوارم هرچه زودتر این درختان حذف و با گونه‌های بومی منطقه که هم از لحاظ زیبایی شناختی جلوه بهتری دارد و هم از لحاظ اکوسیستمی نزدیک تر به طبیعت مریوان باشد جایگزین شود.

دریاچه زریبار مریوان در یک دره طولی وسیع قرار دارد و از دو طرف غرب و شرق با کوه‌های پوشیده از جنگل احاطه شده و پوشش غالب اراضی منطقه را جنگل و بیشه‌زارهای نیمه انبوه تشکیل می‌دهد که گونه غالب جنگلی آن بلوط ایرانی است و زریبار دارای یک هزار و 200 هکتار نیزار، سه هزار و 400 هکتار پناهگاه حیات وحش و دو هزار و 300 هکتار تالاب است.

زریبار در فاصله سه کیلومتری غرب شهر مریوان قرار دارد و این تالاب به‌عنوان یکصد و دومین اثر طبیعی کشور در 20 بهمن 1389 در فهرست میراث طبیعی ایران ثبت شده و پناهگاه حیات وحش آن بیست و سومین عضو کنوانسیون رامسر است.

طول دریاچه زریبار حدود پنج کیلومتر و عرض آن حدود 1.6 کیلومتر، وسعت تالاب به دلیل تغییرات حجم آبی در فصول مختلف متغیر و حداقل و حداکثر عمق آن به ترتیب دو و 6 متر است.

تاکنون 298 گونه پرنده، 31 گونه پستاندار، 13 گونه خزنده، 11 نوع ماهی یک گونه مارماهی، پنج گونه فیتوپلانکتون و 17 گونه زئوپلانکتون در تالاب بین‌المللی زریبار شناسایی شده است.