همه کشورها نیاز دارند انتشار سوخت‌های فسیلی را به میزان عمده‌ای کاهش داده و مرحله گذار به اقتصاد کم کربن را در پیش گیرند تا احتمال دستیابی به هدف کاهش دمای جهانی کمتر از 1.5 درجه بالاتر از سطح قبل از صنعتی شدن وجود داشته باشد.
همچنین با توجه به اینکه بسیاری از کشورها گرفتار وقوع حوادث شدید آب و هوایی مکرر هستند که امنیت غذایی و ثبات جهانی را تهدید می‌کند، باید اقدامات فوری برای کمک به کشورها با هدف سازگاری با کره زمین اتخاذ کنند.
به گزارش سایت اطلاع‌رسانی سازمان ملل، در ادامه به روش‌های آزمایش شده اشاره شده که کشورها می‌توانند در مواجهه با تغییرات آب و هوایی انعطاف‌پذیرتر شوند.
1- سیستم‌های هشدار اولیه: نتایج تحقیقات نشان می‌دهد که سیستم هشدار 24 ساعته در مورد وقوع موج گرما یا توفان می‌تواند آسیب‌ها و خسارت‌های بعدی را تا 30 درصد کاهش دهد. سیستم‌های هشدار اولیه که پیش‌بینی‌هایی از وضعیت آب و هوایی ارائه می‌کنند، یکی از مقرون ‌به‌صرفه‌ترین اقدامات سازگاری و انطباق‌پذیری هستند که به ازای هر دلار سرمایه‌گذاری شده، حدود 9 دلار سود کلی به همراه دارد.
با هشدارهای به‌موقع، افراد می‌توانند با مسدود ساختن درهای ورودی با کیسه‌های شن به هنگام پیش بینی سیل یا تخلیه خانه‌های خود اقدامات اولیه را انجام دهند. اما در حال حاضر، یک سوم جمعیت جهان هنوز به اندازه کافی تحت پوشش سیستم‌های هشدار اولیه قرار ندارند و در حالی که تلاش‌ها بیشتر بر وقوع حوادثی همچون توفان، سیل و خشک‌سالی متمرکز شده‌، خطرات دیگر مانند موج گرما و آتش‌سوزی‌ جنگلی باید شامل این سیستم هشدار اولیه شده و در نظر گرفته شوند.
2- بازسازی و ترمیم اکوسیستم: دهه احیای اکوسیستم سازمان ملل که توسط برنامه محیط زیست این سازمان (UNEP) و شرکای آن در سال 2021 راه‌اندازی شد، یک جنبش جهانی برای احیای اکوسیستم‌های جهان است. این تلاش جهانی برای بازسازی نه تنها کربن را جذب می‌کند، بلکه «خدمات اکوسیستم» برای دفاع از جهان در برابر مخرب‌ترین تأثیرات آن را افزایش می‌دهد.
در شهرها، احیای جنگل‌های شهری باعث خنک شدن هوا و کاهش موج گرما می‌شود. در یک روز آفتابی معمولی، وجود یک اصله درخت اثر خنک‌کننده‌ای معادل دو دستگاه تهویه مطبوع خانگی دارد که به مدت 24 ساعت فعال است.
3- زیرساخت‌های مقاوم در برابر شرایط آب و هوایی: زیرساخت‌های مقاوم در برابر شرایط آب و هوایی به دارایی‌ها و سیستم‌هایی مانند جاده‌ها، پل‌ها و خطوط برق اشاره دارد که می‌توانند در برابر شوک‌های ناشی از تأثیرات شدید آب و هوایی مقاومت کنند. زیرساخت عامل 88 درصد از هزینه‌های پیش‌بینی شده سازگاری با تغییرات آب و هوایی است.
4- تأمین آب و امنیت: موضوع تغییرات اقلیمی از جنبه‌های بسیاری مسائل مربوط به آب ازجمله سیل، خشک‌سالی، بالا آمدن سطح آب دریاها یا حتی آتش‌سوزی‌های جنگلی را شامل می‌شود. انتظار می‌رود تا سال 2030، از هر دو نفر یک نفر با کمبود شدید آب مواجه شود. همچنین سرمایه‌گذاری در کارآمد ساختن شیوه‌های آبیاری بسیار مهم خواهد بود زیرا کشاورزی 70 درصد از مجموع مصرف آب شیرین در جهان را تشکیل می‌دهد. علاوه بر این، تحقیقات نشان می‌دهد که سرمایه‌گذاری در سیستم‌های جمع‌آوری آب باران باید پایدار باشد تا آن‌ها را به طور گسترده‌تر در دسترس قرار دهد.
5- برنامه‌ریزی بلند مدت: راه حل‌های سازگاری با شرایط آب و هوایی اگر در راهکارها و سیاست‌های بلندمدت ادغام شوند مؤثرتر هستند. برنامه‌های ملی سازگاری یک مکانیزم حکمرانی حیاتی برای کشورها به‌منظور برنامه‌‌ریزی برای آینده و اولویت‌بندی نیازهای سازگاری است. بخش کلیدی این برنامه ها، بررسی سناریوهای آب و هوایی در دهه‌های آتی و ترکیب آن‌ها با ارزیابی آسیب‌پذیری بخش‌های مختلف است. این اقدامات می‌تواند به برنامه‌ریزی و هدایت تصمیمات دولت در مورد سرمایه‌گذاری، تغییرات چارچوب نظارتی و مالی و افزایش آگاهی عمومی کمک کند.