بلوغ پدیده‌ای طبیعی است ولی برای کسی که گذشته ناآرامی را گذرانده با آمادگی پذیرش آن را نیافته، امری طبیعی و عادی نیست. بلوغ دگرگونی‌ها و تغییراتی را در خلق و خوی اجتماعی فرد پدید می‌آورد که تشبیه آثار آن به شوک عصبی یا اختلال روانی ساده تر از جنبه‌های دیگر آن است.
اینک نوجوان می‌خواهد از محیط محدود و تنگ خانواده بیرون آمده با دنیایی وسیع‌تر آشنا گردد. دوران وابستگی او به سر آمده و می‌خواهد زندگی مستقل خود را پایه ریزی کند. از همین رو به جست و جوی اسوه‌های گوناگون در اجتماع می‌رود و به زندگی خود رنگ و روی اجتماعی می‌بخشد.
زندگی در جمع برای نوجوانان فوایدی به همراه دارد؛ از جمله سبب نجات از تنهایی هاست که در این سنین ممکن است موجد خطرهای بسیار باشد، مثل انزواطلبی، افسردگی، حیای افراطی، فرهنگ آموزی و آشنایی با طرز فکرها و فلسفه‌ها و آداب و رسوم و هنر و ارزش ها، که ممکن است بر اثر آن، تنقیح فرهنگی پدید آید. از سوی دیگر زندگی در جمع، خود سبب اجتماعی شدن، پذیرش میزانها و رعایت قواعد و مقررات است. آنها در سایه چنین حیاتی موفق به خودشناسی می‌شوند. با مقایسه‌ها و به خود پرداختن‌ها در می‌یابند که در چه مرحله ای از رشد جمعی، ذهنی و روانی هستند و شناخت خود، مقدمه ای است برای خودسازی. در مجموع می‌توان به این نتیجه دست یافت که حیات اجتماعی و زندگی با همسالان و مسافران به او فرصت می‌دهد رشد روانی مناسبی داشته باشد. و این مسئله کوچکی نیست، قدر آن زمانی معلوم می‌شود که نوجوان در چنین شرایطی قرار گیرد.
از دیگر فواید آن، پذیرش نقش جنسی در سایه حیات جمعی است. پذیرش یا رد طبعیت از مردان و قبول نقش خود به عنوان یک زن (فعال یا غیرفعال) و مسئولیت پرورش نسل آینده از مسائل این دوره از زندگی به شمار می‌رود. زن، طبق طبیعت خود از همان سنین نوجوانی و بلوغ، بخشی از افکارش متوجه زندگی آینده، تشکیل خانواده و حتی همسرداری است، او در جست و جوی اطلاعات و مقررات زندگی احساساتی و هنر دوست داشتن است تا در زندگی زنانه اش کامیاب گردد. انس با دوستان و معاشرت‌ها می‌تواند تا حدود زیادی این اطلاعات را تأمین کند و اندکی وسوسه او را در این جنبه کاهش دهد.
 ارتباط در عین محدودیت
سنین نوجوانی و به گفتۀ گزل، «چهارده سالگی، سن اوج ارتباطات است». مکالمه‌ها با خنده ها، بی حساب گویی ها، سخن چینی ها، انواع رفتارهای ظاهری بی اهمیت برای آنها معنی دار است. اگر به تلفن‌ها یا معاشرت هایشان توجه کنید در می‌یابید که تا چه حد تشنه معاشرت و انس و علاقه مند به برقراری رابطه با دوستانند.در سنین نوجوانی دوستی‌ها عمدتا مبتنی بر احساس بوده و بعد عقلانی در آن اندک است و چه بسا همین احساس روزی وارونه شود و مثلا از یک محبت شدید به کینه ای عمیق بدل گردد؟در عین حال هم در ایجاد رابطه و هم در رابطه ای که دارند محدودیت‌هایی قائل اند. زود قهر میکنند و برخلاف دوران کودکی آشتی شان زیاد به تأخیر می‌انجامد.
تا روزی که باهم مأنوس اند سر از پا نمی شناسند و اصرار دارند به هرگونه ای باب رابطه و آشتی باز بماند و هنگام قهر به کندی با هم انس پیدا می‌کنند و اغلب قهرها به کینه‌های ریشه دار می‌انجامد.
از دید دیگر، آنها با همه علاقه مندی به دوستی وانس، خود را در این جنبه محدود نگه می‌دارند. طبق برخی بررسی ها، دختران نوجوان دوست ندارند با همگان در رابطه باشند از آن بابت که از افشای اولین تأثرات خود می‌ترسند. آنها رازشان را به دوستان و پدر و مادر خویش نمی گویند، زیرا می‌اندیشند ممکن است از شنیدن آن خنده شان بگیرد و حق هم دارند. این خود رمز بزرگی در محدود داشتن آنها در امر ارتباط است.
 رابطه با همسالان
منظور از گروه همسالان کسانی هستند که با اعضای خویش جرگه اجتماعی را تشکیل میدهند. و حتی ممکن است هم سن و سال نباشند ولی با هم دوست و مأنوس اند، باهم می‌نشینند، به گردش و تفریح می‌روند و اسرار خود را با هم رد و بدل می‌کنند، همرازند، هم مسئله اند و... غرق شدن در گروه همسالان و قبول هنجارهای آنان به عنوان هنجارهای مصون از خطا به دور شدن نوجوان از خانواده کمک می‌کند، در حالی که او هنوز نیازمند حمایت منابع خارجی برای کنترل نفس است.
برخی از آنان، مخصوصا آنها که در محیط خانواده از محبت والدین اقناع نشده یا دچار نوعی نابسامانی هستند وابستگی شان به گروه همسال بیشتر است. کمبود مهر خود را با انس با دوستان و مهرطلبی‌های مرموزشان جبران می‌کنند. گاه نیز در دوستی افراط می‌ورزند و برای اثباتش، خود را به زحمت می‌اندازند، حتی گاهی بدنشان را می‌سوزانند و زخمی می‌کنند.
در سنین نوجوانی دوستی‌ها عمدتا مبتنی بر احساس بوده و بعد عقلانی در آن اندک است و چه بسا همین احساس روزی وارونه شود و مثلا از یک محبت شدید به کینه‌ای عمیق بدل گردد؟