احمد نوربالا، با اشاره به روزه داری در بیماران دارای اختلالات روانی، بیان کرد: حدود 400 اختلال روانی داریم که یک درصد اختلالات نوروتیک و عصبی است؛ مانند افسردگی، اضطراب و وسواس.
وی ادامه داد:‌ یک دسته بیماری‌های روان‌پریشی و سایکوتیک یا حالت‌های روانی شدید مانند اختلالات اسکیزوفرنیا، اختلالات خلقی و روان‌پریشی است.یک گروه بیماران دارای مشکلات شناختی بوده و گروه دیگر بیماران دارای مشکل بروز تشنج و گروه بعدی بیماران داری اختلال شخصیت است.
این استاد روان‌پزشکی یادآور شد:‌ در خصوص بیماران دارای اختلال شخصیت روزه‌داری هیچ اشکالی ندارد و و خیلی خوب است. برای افرادی که دچار اختلالات عصبی خفیف و نروتیک هستند اگر به صورت حاد است روزه‌داری توصیه نمی‌شود.
نوربالا ابراز کرد:‌ اما اگر بیماری این افراد با دارو درمان کنترل شود روزه گرفتن اشکالی ندارد و می‌تواند مفید هم باشد. همچنین اگر وضعیت بیماری حاد باشد و گروهی که اختلال روان‌پریشی دارند و اختلال قطع شدن با واقعیت دارند به روزه‌داری توصیه نمی‌شوند.
وی اضافه کرد:‌ گروهی که اختلال تشنجی دارند به دلیل اختلال در گلوکز آن‌ها روزه گرفتن توصیه نمی‌شود؛ ضمن اینکه در خصوص بیماران دارای اختلال عملکرد شناختی دو گروه وجود دارند؛ گروهی که کم‌ذهن هستند و گروهی که دچار زوال عقل هستند که روزه‌داری در بیماران در حالت خفیف این بیماری اشکالی ندارد اما بقیه بیماران این گروه نباید روزه بگیرند.
این استاد روان‌پزشکی خاطرنشان کرد: در بحث سلامت روان اگر کسی احتمال خوف و ضرر دهد یا یقین به ضرر در روزه گرفتن داشته باشد و احتمال دهد حتی اگر پزشک گفته نباید روزه بگیرد اما احساس ضرر نکند می‌تواند بگیرد و برعکس آن نیز اگر پزشک گفته روزه بگیرد اما خود احساس ضرر کند نباید روزه بگیرد.
نوربالا تصریح کرد:‌ بحث اجتهاد شخصی در چنین بیماران در روزه گرفتن بسیار مهم است؛ البته این اجتهاد باید عقلی و با عرف همخوانی داشته باشد؛ یعنی نمی‌توان به‌صورت کلی گفت و برای هر دسته بیماری روانی با توجه به شدت و خفیف بودن یا مزمن بودن بیماری، فرد بیمار باید با پزشک خود هماهنگ باشد.