فرهنگ و عقاید انسان معاصر تحت تأثیر عوامل روزافزونی قرار دارد و عمدتاً هم این جنود شیطان است که با بهره‌گیری از نفس اماره آدمی، بشر را به سمت پرتگاه‌های انحطاط از سجایای انسانی سوق می‌دهد. بشر امروز به دنبال کسب لذت حداکثری از عالم خاکی است و متأسفانه در این مسیر هر آنچه اندک لذتی دارد، انسان را وسوسه می‌کند تا آن را تجربه کند و بعد از مدتی به دنبال لذتی دیگر برود که در آخر این بیراهه، نابودی انسانیت است و شکوفایی حداکثری حیوانیت. این رویداد موجب دور شدن همه‌روزه از هدف خلقت انسان که همان عبودیت و بندگی خدا است، می‌شود.

اما آیا خالق انسان برای این عصیان و سرکشی چاره‌ای نیندیشیده است؟ آیا این سرگشتگی در عالم پُرهیاهو و پُرتحرک ما، طبیعی نیست؟ خالق عالم برای هدایت بشر از روز نخست چاره‌اندیشی کرده است و بعثت پیامبران و عقل که همان رسول باطنی است را برای هدایت بشر و جلوگیری از انحراف، تدبیر کرده تا خلقت عالم در کمال صورت پذیرد.

اگر برای هدایت بشر به سمت کمالات اسباب متعددی را متصور باشیم، کمال این اسباب، ائمه اطهار و امامان ما هستند؛ رخداد شهادت حسین‌بن‌علی (ع) رویداد بی‌نظیری است که همچون چراغی پُرفروغ، راه را برای بشر روشن کرده است. روایت‌های متعدد از خاص بودن علاقه خداوند و پیامبر عظیم‌الشأن اسلام به حسین (ع) و درعین‌حال به قربانگاه رفتن او، خانواده و یارانش برای هدایت بشر، موجب شده که عشق حسین بر قلب‌ها اثر مادام‌العمری بگذارد و هر کسی را در بدو امر، عاشق خود کند. داستان امام حسین و شهادت او همچون فیلم واقعی بیننده را مسحور می‌کند و پیام معنوی او بر دل‌ها می‌نشیند.

گویا خداوند جریان زندگی بشر را همچون قایقی سرگردان در دریاهای بی‌کران سرگشتگی خلق کرده و حسین (ع) همچون چراغ هدایت و کشتی نجات تا ابد می‌تواند نویدبخش نجات بشریت باشد. گریه بر امام حسین (ع) پدیده‌ای منحصربه‌فرد است، به‌طوری که نه‌تنها موجب حزن و اندوه نمی‌شود، بلکه آنچنان نشاط معنوی در دل انسان ایجاد می‌کند که نمونه‌اش در هیچ پدیده دیگری یافت نمی‌شود. اشک ریختن بر سیدالشهدا اثرات روانی شگرفی بر انسان دارد و همانند جوی‌های جاری در بهشت وی را برای دیدن بهتر حقایق عالم، یاری می‌کند.

حسین (ع) برای جویندگان حقیقت مفاهیم عمیقی جهت هدایت ارائه می‌دهد و زندگی و پویایی را در مسیر درست خود ترسیم می‌کند. کشتی هدایت و چراغ هدایت تعابیری است که 14 قرن قبل برای حسین (ع) به‌کار برده‌اند.

همه‌ساله در ایام عزای سیدالشهدا شورشی در خلق عالم رخ می‌دهد که حتی خفتگان در خواب غفلت را نیز با نهیب هل من ناصر خود بیدار می‌کند. کافی است که جویبار حقیقت‌یابی فطری بشر اندک نمی از پاکی را حفظ کرده باشد، آن‌وقت است که رستاخیز عظیم حسینی کورسوهای ناامیدی را به خورشید امیدبخش فلاح و رستگاری بشارت می‌دهد. آری عزاداری برای سیدالشهدا پیشرانی است برای آینده روشن و رستگاری بشریت. امیدی جاویدان و حقیقی که وعده الهی است برای انسانیت مسحور در بلایای آخرالزمانی.

حسین (ع) محبوب‌ترین خلق خالق است؛ در روز عاشورا خالق، محبوب خود را برای هدایت بشر به قربانگاه فرستاد تا چراغ امید همیشه روشن به رستگاری باشد و حتی فرصت بازگشتی که به ابراهیم (ع) داد را از او سلب کرد تا بشر بداند خدایش چقدر انسان‌ها را دوست دارد که حتی حاضر است محبوب‌ترین بنده خود را قربانی هدایت بشر بکند. هزینه‌ای که خدا برای هدایت بشر کرد، موجب برکات عظیم عزاداری سیدالشهدا شد و این برکات جاودان است تا روز رستاخیز.