روزی در کنار کشتزاری از گندم ایستاده بودم، خوشه‌هایی از گندم که از روی تکبر سر برافراشته و خوشه‌های دیگری که از روی تواضع سر به زیر آورده بودند، نظرم را به خود جلب کردند؛ هنگامی که آن‌ها را لمس کردم، شگفت‌زده شدم، خوشه‌های سر برافراشته را تهی از دانه و خوشه‌های سر به زیر را پُر از دانه‌های گندم یافتم! با خود گفتم در کشتزار زندگی نیز چه بسیارند سرهایی که بالا رفته‌اند، اما درحقیقت خالی‌اند.

در این حکایت نکات بسیاری وجود دارد؛ ازجمله اینکه در به‌کارگیری افراد و شناخت توانایی‌های آن‌ها، ظاهر را نباید مد نظر قرار دهیم و دانش و توانایی افراد و به‌عبارت بهتر، اندوخته‌های آنان را باید مد نظر داشته باشیم تا بتوانیم از این اندوخته‌ها (دانش) بهره بگیریم.

نکته دیگر اینکه خیلی از افراد توانمند هستند که برای شناخت توانمندی‌هایشان باید به آن‌ها نزدیک شویم تا بتوانیم پی به قابلیت‌هایشان ببریم. ضمن اینکه باید توجه داشته باشیم همه کسانی که در ظاهرسازی و چاپلوسی و غیره مهارت ویژه دارند، الزاماً توانمند نیستند؛ مراقب باشیم تا فقط اندازه قد افراد را ملاک دانایی‌شان قرار ندهیم!