سوره روم، ازجمله سوره‌هایی است که قرائت آن در «شب قدر» که متعلق به امام زمان (عج) است، بسیار سفارش شده و امام صادق (ع) برای عظمت این سوره، «قسم جلاله» یاد کردند و البته سرّ و حکمت آن، از تدبر در محتوای آیات این سوره، مشخص می‌شود.

اولین آیه این سوره، مربوط به حوادث سال‌های ابتدایی هجرت پیامبر به مدینه است. زمانی که دو قدرت بزرگ آن زمان، ایران و روم در نبرد با یکدیگر بودند و قرآن در پیشگویی‌ای شکست رومیان از ایرانیان و در آینده نزدیک شکست ایرانیان از رومیان را خبر می‌دهد.

از زیبایی‌های سوره روم، آن است که با وعده نصرت مؤمنان، آغاز می‌شود و با همین وعده، خاتمه می‌یابد. اولین آیه این سوره، با پیروزی ایرانیان و شکست رومی‌ها، آغاز می‌شود؛ اما در تراث حدیثی، این سوره، حاویِ بشارت به قوم سلمان فارسی و ایرانیان، در آستانه ظهور نیز است. شکوه و اقتدار ایرانیان، مجدداً تکرار خواهد شد؛ البته این بار در کسوتِ پیروان اهل‌بیت (ع)؛ در «عصر ظهور»، رومی‌ها (غربی‌ها و یهود) در منطقه شام و فلسطین، مجدداً از ایرانیان، شکست خواهند خورد و مؤمنان از این پیروزی، خوشحال خواهند شد.

آخرین آیه این سوره، نیز با یادآوری حقانیت و قطعیت وعده الهی به پیروانِ راستین پیامبر (ص) و مؤمنان، خاتمه می‌یابد.

به‌راستی، چه سرّ و حکمتی در اول و آخر سوره روم، وجود دارد که با وعده شکست روم، آغاز و با وعده الهی به پیامبر (ص)، پایان می‌پذیرد؟

«مصطفی امیری» پژوهشگر مباحث مهدویت در کتاب «مارقه الروم» قبل از ظهور به تبیین پیشگویی غیبی قرآن در «سوره روم» درباره جنگ محور شیعی با «مارقه الروم» هم‌پیمان «یهود بنی‌اسرائیل» که مطابق سوره اسرا، قبل ظهور در فلسطین، جمع می‌شوند و مجاهدان مسلمان، آن‌ها را مجازات می‌کنند، پرداخته است. طبق احادیث، این جنگِ سرنوشت‌ساز، با محوریت مسجدالاقصی است که سرانجام با پیروزی جبهه حق، مؤمنان وارد بیت‌المقدس خواهند شد و از این پیروزی، خوشحال خواهند گردید.

«مصطفی امیری» پیش از این دو کتاب «آتش آذربایجان قبل از ظهور» و «آتش مشرق قبل از ظهور» را که آن‌ها نیز درباره وقایع آخزالزمان هستند در همین انتشارات منتشر کرده است.

***در بخشی از این کتاب می‌خوانیم:

در مباحث مهدویت، باید به نکته بسیار مهمی توجه کرد و آن اینکه: احادیث مهدویت، به ویژه حوادث «جغرافیای ظهور» منتهی به نشانه‌های حتمی، قطعه‌های مختلف «پازل واحد»، محسوب می‌شوند و جدا از هم، نباید نگریسته شود و اگر مستقل از یکدیگر بررسی شوند، نتایج واقعی و مطلوب حاصل نخواهد شد؛ همان مُشکلی که برخی از نویسندگان با تحلیل صرفاً «تاریخی» در بررسی مباحث مهدوی بدان گرفتار شده‌اند. زیرا اگر به بررسی تنها یک نشانه ظهور بسنده کنیم، ممکن است به این نتیجه دست یابیم که این نشانه در گذشته و تاریخ واقع شده یا ممکن است شبیه آن در آینده به طور متعدد، تکرار شود. اما اگر مجموعه علامت‌ها و نشانه‌ها را به عنوان قطعه‌های مختلف پازل واحد توجه کنیم، به نتیجه‌ای واقعی‌تر دست خواهیم یافت.