افزایش سن بازنشستگی از راهکارهای برخی کشورها برای کاهش هزینه‌های مالی عنوان شده است، چراکه با وقوع بحران سالمندی در دنیا و افزایش امید به زندگی و به منظور حفظ تعادل منابع و مصارف صندوق‌های بازنشستگی، سن و سابقه لازم برای بازنشستگی در اکثر کشورهای دنیا افزایش یافته است.

چندی پیش مرکز پژوهش‌های مجلس شورای اسلامی در گزارشی ضمن بررسی وضعیت صندوق‌های بازنشستگی به موضوع سن بازنشستگی پرداخت و طی این گزارش و مطالعات به عمل آمده اعلام کرد که در یک دوره 20 ساله از سال 1995 تا پایان دسامبر 2015، 50 کشور ازجمله آلمان، اسپانیا، کره جنوبی، فرانسه، یونان و... به‌منظور کاهش هزینه‌های مالی، سن بازنشستگی را افزایش داده‌اند. اکثر کشورهای سازمان همکاری و توسعه اقتصادی در میانه قرن حاضر دارای حداقل سن بازنشستگی 67 سال خواهند بود. تعدادی از کشورها با ایجاد پیوند مستقیم بین افزایش سن بازنشستگی با روند تکاملی امید به زندگی، از این سن نیز فراتر خواهند رفت.

  تلاش‌های بی‌حاصل برای اصلاح قوانین بازنشستگی

خروج نیروهای کار با روش بازنشستگی جهت رفع مشکل اشتغال جوانان!

اما در ایران نه‌تنها اصلاحاتی رخ نداد، بلکه قوانین و مقرراتی در کشور به تصویب رسیده است که شکاف بین سن و سابقه لازم برای بازنشستگی و امید به زندگی را افزایش داد که می‌تواند بر بحران صندوق‌های بازنشستگی دامن بزند. تلاش‌های انجام‌شده برای اصلاح قوانین مربوط به سن و سابقه بازنشستگی نیز تاکنون حاصلی نداشته و پارادایم غالب، کاهش سن و سابقه لازم برای بازنشستگی یا حفظ وضع موجود است تا شاید از این طریق و با خروج نیروی کار به روش بازنشستگی، بخشی از مشکلات مربوط به اشتغال جوانان حل شود؛ رویکردی که هزینه‌های قابل توجهی به صندوق‌های بازنشستگی و بودجه عمومی تحمیل کرده و با اصول بیمه‌ای در تعارض است.

  سن بازنشستگی 25 سال کوچک‌تر از سن امید به زندگی

مطابق بررسی‌ها، سن امید به زندگی در ایران از سال 1330 تا به امروز از 46 سال به 76 سال افزایش یافته و این در حالی است که طی همین سال‌ها متوسط سن بازنشستگی از 57 سال به 51 سال کاهش یافته. فاصله سن بازنشستگی تا امید به زندگی که عاملی تعیین‌کننده در میزان سال‌های دریافت مستمری توسط مشترکان صندوق بیمه‌ای و هزینه‌های آن محسوب می‌شود، از منفی 10 سال در سال 1330 به حدود مثبت 25 سال در سال 1399 رسیده است. به عبارت دیگر سن بازنشستگی که 10 سال بزرگ‌تر از سن امید به زندگی بوده، اکنون 25 سال کوچک‌تر از آن است.

روند قانون‌گذاری کشور در 6 دهه اخیر نیز به نحوی بوده که نه تنها مطابق با افزایش امید به زندگی، سن و سابقه لازم برای بازنشستگی افزایش نیافته بلکه کاهش نیز یافته است. در شرایطی که مطابق لایحه قانونی بیمه‌های اجتماعی کارگران مصوب 1331، سن بازنشستگی برای مردان 65 و زنان 60 سال تعیین شده بود؛ در قانون بیمه‌های اجتماعی کارگران مصوب سال 1339 سن بازنشستگی برای مردان 60 و برای زنان به 55 سال کاهش یافت. سن بازنشستگی در قانون تأمین اجتماعی مصوب سال 1354 نیز به همین ترتیب بود، تا اینکه بر اساس قانون اصلاح مواد (72 و 77) و تبصره ماده (76) قانون تأمین اجتماعی مصوب 1371 سن بازنشستگی مردان به 50 و زنان به 45 سال کاهش یافت.

نتیجه این شد که در سازمان تأمین اجتماعی متوسط بیمه‌پردازی 23.1 سال و مدت دریافت مستمری 21.2 سال است، فاصله سن بازنشستگی (56٫5 سال) با امید به زندگی به طور متوسط 18.5 سال است و علاوه بر فرد، همسر و وراث اناث تا زمانی که مجرد هستند نیز می‌توانند از مستمری بهره‌مند شوند.

  قوانین سن و نحوه محاسبه حقوق بازنشستگی نیازمند اصلاحات پارامتریک

در این راستا اما، کارشناس امور بیمه‌ای و بیمه‌شدگان سازمان تأمین‌ اجتماعی، ضمن تأیید ضرورت اصلاح سن بازنشستگی در کشور می‌گوید: در حال حاضر قوانین مربوط به سن بازنشستگی و نحوه محاسبه حقوق بازنشستگی سازمان تأمین اجتماعی نیازمند اصلاحات پارامتریک است، اما این تغییر باید آرام و منطقی انجام شود تا در یک بازه زمانی هدفگذاری شود و قابلیت اجرایی داشته باشد، به گونه‌ای که در پایان برنامه هفتم به شرایط موردنظر دست پیدا کنیم تا هم بیمه‌شده خود را آماده کند و هم بازه زمانی از نظر محاسباتی وجود داشته باشد.

ناهید حیدری، با اشاره به اینکه بازنشستگی در سازمان تأمین اجتماعی دارای طیف مختلفی است، بیان می‌کند: برای اصلاحات پارامتریک باید شاخص‌های مختلفی در کنار یکدیگر دیده شوند که یکی از آن‌ها، شاخص سن بازنشستگی و اصلاح آن است؛ این اصلاحات به‌صورت تدریجی و منطقی صورت گیرد تا بیمه‌شدگان فعلی خود را با آن تغییرات هماهنگ کنند. ضمن اینکه حقوق بیمه‌شدگانی که در آستانه بازنشستگی هستند نیز محفوظ بماند و دغدغه فکری آن‌ها را بر هم نزند.

وی ادامه می‌دهد: مرور گذشته نیز نشان می‌دهد که در سال 80 شاهد تغییراتی در مدت سابقه بازنشستگی بوده‌ایم. در ماده 76 قانون در ابتدا مدت سابقه بازنشستگی 10 سال بود اما با تصویب قانون جدید در سال 80 قرار بر این شد که مدت سابقه از 10 سال به 20 سال برسد به گونه‌ای که در اجرا بازنشستگی به‌صورت تدریجی و سالانه شد و یک سال به سنوات بازنشستگی اضافه و هر شخصی که در آن سال احراز شرایط کرد، با همان سال بازنشسته شود؛ به ‌گونه‌ای که درنهایت، بعد از گذشت 10 سال، سابقه سن بازنشستگی با 60 سال سن برای آقایان به 20 و برای خانم‌ها با 55 سال سن به 20 سال رسید. هرچند که شرایط دیگری هم وجود دارد که طبق تبصره یک ماده 76 قانون، آقایان با 30 سال سابقه و 50 سال سن و خانم‌ها با 45 سال سن و 30 سال سابقه می‌توانند بازنشسته شوند. برای حفظ آرامش بیمه‌شدگان فعلی نیاز است این تغییرات به‌صورت تدریجی اصلاح شود تا بیمه‌شدگان بتوانند چشم‌انداز آینده‌شان را با آرامش ترسیم کنند.

وی با تأکید بر اینکه تغییر در نحوه محاسبه و میزان سن بازنشستگی به‌صورت ناگهانی منطقی نیست، یادآور می‌شود: سازمان تأمین اجتماعی دارای مشترکان فعلی است که براساس قوانین فعلی مشترک سازمان تأمین اجتماعی شده‌اند. نحوه اصلاح سن بازنشستگی باید با آهنگ رشد آرام صورت گیرد و در این راستا باید ساز و کاری در تغییر اصلاحات دیده شود تا بیمه‌شدگان بالقوه‌ای که تمایل دارند مشترک صندوق باشند بتوانند با شرایط روز و با علم به این موضوع وارد صندوق شوند.

این کارشناس بیمه در ادامه با اشاره به لزوم افزایش سن بازنشستگی و مقایسه این نرخ در ایران نسبت به سایر کشورها، می‌افزاید: شاخص‌های مختلفی برای تعیین سن بازنشستگی وجود دارد. گرچه به طور کلی سن بازنشستگی در ایران نسبت به سایر کشورها بسیار پایین است و در کشورهای دیگر سن بازنشستگی مختلف و حدود 66 سال، 76 سال، 75 سال و... است اما در دنیا شرایط سنی متفاوتی وجود دارد که تابعی از امید به زندگی، شرایط اقلیمی و کار است.

حیدری با بیان اینکه معدل سن بازنشستگی در ایران بسیار پایین است، یادآور می‌شود: اصلاحات پارامتریک در سازمان تأمین اجتماعی باید به‌صورت بسته دیده شود.