امان‌الله قرایی‌مقدم گفت: جوانی دورانی پر از غرور و کنجکاوی می‌باشد و جوانان دوست دارند تا همه چیز را امتحان کنند و والدین به دلیل تجربه و نگرانی‌هایی که دارند دوست دارند فرزندشان را از برخی کار‌ها منع کنند. یک جوان به سنی رسیده است که خودش را بزرگسال خطاب می‌کند و توقع دارد که دیگران هم بزرگسالی او را قبول کنند و به استقلال او احترام بگذارند.

وی افزود: منظور از استقلال داشتن به معنی قطع رابطه میان والدین و جوان نمی‌باشد. آن‌ها نیاز دارند تا یک رابطه قوی و عاطفی میان آن‌ها باشد، اما دوره جوانی دوره ترک محیط امن خانه و ورود به اجتماع می‌باشد و لازم است تا والدین کنترل کمتری بر فرزندشان داشته باشند و عرصه را تا حدودی برای آن‌ها باز بگذارند.جوانانی که در خانواده به اندازه کافی آموزش مهارت‌های زندگی در زمینه رفع مشکلات فردی ندیده اند و دائما از طرف پدر و مادر از پذیرش نقش‌های اجتماعی و کسب مسئولیت و درنتیجه پرورش اعتماد به نفس، منع شده یا مورد سرزنش و تحقیر قرار گرفته باشند، ممکن است به سمت بزهکاری گرایش پیدا کنند.

این جامعه‌شناس گفت: جوانان غالباً نه تنها توانایی به دست آوردن خواسته‌ها و نیاز‌های خود را ندارند، بلکه ممکن است هویتی منفی و ناسازگار هم پیدا کنند. کانون خانوادگی به عنوان یک سرمایه اجتماعی با بزهکاری جوانان رابطه‌ای معنادار دارد. یعنی والدین جوانان بزه کار در برخورد با رفتار و اعمال نابهنجار فرزندان خود مهارت کافی برای هدایت و تربیت را ندارند. حتی در مواردی برخورد‌های غلط والدین، خود موجب سوق دادن فرزندان به رفتار نابهنجار و بزه کارانه می‌گردد، در بسیاری از موارد، والدین عمدتا وقت خود را خارج از خانه، و در محیط کار سپری می‌کنند.

وی افزود: مواجه شدن پسران با بحران جنسی می‌تواند آنان را به سوی رفتار بزهکارانه بکشاند، چون جوان با چنین رفتاری نقش خود را به عنوان یک پسر متمایز کرده و به نوعی استقلال و هویت کاذب دست می‌یابد. ازاین رو توجه و صرف وقت جهت تربیت صحیح فرزندان توسط والدین که شامل اصول اخلاقی مناسب و منسجمی که ویژگی تنبیهی نداشته باشد امر مهمی است. در مقابل؛ نظارت دقیق بر کار جوانان، نزدیکی احساسی و عاطفی والدین در زندگی روزمره با جوانان، اطلاع از فعالیت‌های فرزندان، در کنار آموزش مهارت‌های زندگی همراه با شیوه‌های حل مسئله می‌تواند از گرایش جوانان به رفتار نابهنجار و بزه کاری پیشگیری کند.

قرایی‌مقدم افزود: زبان نوجوانان و جوانان امروز زبان نوجوانان دهه‌های قبل نیست و راهکار و بیان خود را می‌طلبد. اگر با ادبیات خاصی که نشان دهنده و برخاسته از فرهنگ ملی و دینی خودمان نباشد به سراغ آنان برویم، وضعیت نابسامان این قشر جامعه ساز بیش از پیش به خطر می‌افتد چرا که هر روز متوجه حضور و نفوذ بیگانگان با فرهنگ‌های وارداتی شان بر جوان‌ها هستیم. متاسفانه زبان والدین کوتاه شده و دیگر تاثیر قابل توجهی بر ذهن و رفتار فرزندان خود ندارند. باید آستین‌ها را بالا زد و با آموزش و یادگیری و پیدا کردن زبانی نو مفاهیم با ارزش و غنی فرهنگی و دینی خود را به جوانان عرضه کنیم.

وی مطرح کرد: وظیفه ما صیانت از جوانان است تا بتوانیم جامعه‌ای سالم، بانشاط و امن داشته باشیم. آسیب‌های اجتماعی، سلامت روانی و سلامت جسمی، مهمترین حوزه‌هایی هستند که باید برای جوانان مورد توجه قرار داد. در حوزه آسیب‌های اجتماعی، مصرف مواد دخانی از جمله قلیان، رو به افزایش است. همچنین مصرف مواد مخدر صنعتی و روان گردان ها، خطر سلامت جنسی، جزء خطرات حوزه سلامت جسم و روان جوانان محسوب می‌شود. افسردگی، ناامیدی، از جمله مسائل مهمی است که در سلامت روان به آن‌ها توجه خواهیم کرد و باید برای آن برنامه مناسبی تدوین کنیم.

وی گفت: تغذیه سالم و تحرک کافی موجب می‌شود که جوانان سالمی داشته باشیم و در صورت عدم توجه به این مسائل، اضافه وزن و چاقی آن‌ها را تهدید می‌کند و موجب می‌شود که زودتر بیمار شوند و سلامت آن‌ها به خطر بیفتد. جوانان نیروی انسانی و موتور توسعه کشور هستند؛ شرط اینکه جوانان بتوانند در حوزه ثروت و قدرت و خدمات و سلامت نقش آفرینی کنند این است که جوان آموزش درست ببیند، سازماندهی و توانمند شود. جوانان باید به گونه‌ای آموزش ببینند که مسئولیت بپذیرند و از زندگی خود و اطرافیان خود صیانت کنند. در حال حاضر سن مصرف مواد مخدر پایین آمده است و قلیان مصرف بسیار بالایی دارد و مشکلاتی را همراه خودش داشته است.

وقتی روی روانگردان صنعتی تاکید داریم دلیل آن این است که جوانان را از ما می‌گیرد و یاس، ناامیدی و افسردگی به همراه خودش می‌آورد. در این حوزه ما می‌توانیم جوانان را توانمند کنیم و از آن‌ها برای صیانت از سلامت جامعه کمک بگیریم.