دکتر نازنین حبیبی درباره گله و شکایت برخی دانش‌آموزان دبستانی و به ویژه کلاس اولیها نسبت به قلدری همکلاسی‌هایشان در مدرسه و نحوه مواجهه والدین با این امر، اظهار کرد: خیلی اوقات والدین شنونده‌های خوبی برای فرزندان نیستند، برای مثال از فرزند خود می‌پرسند که «مدرسه چه خبر؟» اما به جواب او گوش نمی دهند و با فرزند خود زمان نمی‌گذرانند.
وی با تاکید بر اینکه باید از دانش‌آموز کلاس اولی و ابتدایی درباره اتفاقات مدرسه سوال پرسید و جویای اتفاقات شد، خطاب به والدین توضیح داد: از دانش‌آموز ابتدایی خود بپرسید «امروز در مدرسه چه اتفاقاتی افتاد و چطور بود؟». باید به حالات بچه‌ها توجه کرد.
بچه‌ای که اصطلاحا در خودش فرو می‌رود، کابوس می‌بیند، رفتارهای وسواس گونه از خود نشان می‌دهد و یا وقتی به او می‌گوییم به مدرسه برو بهانه‌هایی نظیر دل درد و... برای نرفتن به مدرسه می‌آورد و یا واضح بیان می‌کند که نمی خواهم به مدرسه بروم، حتما دلیلی برای این کار خود دارد.
 رد نشانه‌ها را بگیرید
این روانشناس کودک با بیان اینکه گاهی مسائل روانشناختی این چنین نشانه‌های جسمانی واقعی نظیر دل درد و حتی تب نیز همراه خود دارد، خطاب به والدین افزود: اگر فرزند شما درباره اتفاقات مدرسه صحبت نمی‌کند اما تمایلی به رفتن به مدرسه ندارد و نشانه‌های یاد شده را در او می‌بینید، حتما باید رد این نشانه‌ها را بگیرید تا متوجه شوید دقیقا چه اتفاقی در مدرسه رخ داده است. شاید یکی از دانش‌آموزان فرزند شما را در مدرسه اذیت می‌کند، یا فرزند شما مهارت بازی کردن یا دوست‌یابی در مدرسه ندارد و یا نمی‌تواند با هم کلاسی‌ها ارتباط بگیرد و از این رو آنها او را در بازی با خود راه نمی‌دهند. حتی ممکن است از طرف مدرسه و با معلمان مشکل خاصی داشته باشد از این رو حتما باید رد این نشانه‌ها را بگیرید.
 چرا برخی بچه‌ها درباره قلدری صحبت نمی‌کنند؟
به گفته حبیبی خیلی از بچه‌ها ممکن است درباره مسائل خود در مدرسه اعم از قلدری همکلاسی‌ها و... با والدین خود در منزل صحبتی نکنند که این عدم بیان مسائل می‌تواند نشات گرفته از درونگرا بودن کودک و یا ترس او از بیان مسئله با والدین باشد. وی ادامه داد: گاهی کودکان می‌ترسند که اگر مسائل خود را با والدین مطرح کنند از سوی والدین تنبیه یا سرزنش شوند. گاهی نیز می‌ترسند والدین آنها را مقصر دانسته و با آنها دعوا کنند. در چنین شرایطی لازم است والدین به کودک این اطمینان را دهند که تحت هر شرایطی و هر مسئله‌ای که در مدرسه رخ داده باشد آنها او را مقصر نمی دانند چراکه در بسیاری از مواقع افراد در اتفاقات ناخوشایند رخ داده، نقشی ندارند.
این روانشناس کودک با بیان اینکه والدین باید شروع کننده صحبت با کودک خود باشند و فضای گفتگو با او را ایجاد کنند، خطاب به والدین توصیه کرد: کنجکاو باشید که دوستان فرزند شما در مدرسه چه افرادی هستند؟. سعی کنید با دوستان مدرسه فرزند خود و با والدین آنها آشنا شوید تا فرزندتان در محیط سالم، دوستان سالمی پیدا کند.
 خودت گلیم خودت را از آب بیرون بکش؟
حبیبی در بخش دیگر سخنان خود درباره نحوه مواجهه والدین با قلدری هم کلاسی فرزندشان در مدرسه خاطر نشان کرد: ابتدا باید دید آیا هم کلاسی قلدر فرزند دچار اختلال است و تحت هر شرایطی قلدری انجام می‌دهد و یا اینکه فرزند ما در برابر پاسخ صحیح به این قلدری ناتوان است؟. این دو مسئله جدا از هم هستند. اگر فرزند ما در برابر این قلدری ناتوان است والدین حتما باید در این امر مداخله کنند. باید مسئله را با مدرسه مطرح کرده و از سوی دیگر بر روی مهارتهای زندگی، افزایش اعتماد به نفس و دوست یابی و... فرزند نیز کار کنند. اما در شرایطی که فرزند ما توانایی مقابله با این قلدری را دارد اما همکلاسی دچار مشکل است و تحت هر شرایطی قلدری به خرج می‌دهد باید این مسئله را حتما با مدیر مدرسه مطرح کرد تا از سوی اولیای مدرسه این امر پیگیری و آن کودک درمان شود.
وی در پاسخ به اینکه بعضا والدین اصرار دارند بچه‌ها باید خودشان از پس مشکلات و مسائل مدرسه بر آیند و در برابر این قلدری باید خودشان گلیم خودشان را از آب بیرون بکشند و شکایت آن را نزد والدین نیاورند، تصریح کرد: خیر این مسئله غلط است؛ حتما باید قلدری گزارش و از سوی والدین به آن رسیدگی شود چراکه اگر این بچه از پس خودش بر می‌آمد که نیاز به گزارش آن نداشت. قلدری موضوعی نیست که فکر کنیم فرزند باید خودش از پس آن بر آید. وقتی کودک شکایت آن را به ما عنوان می‌کند یعنی خودش نتوانسته از پس آن برآید و نیاز به کمک دارد.