او صحبت‌هایش را با خاطرات شروع کار روزنامه‌نگاری‌ از سال ١٣6٠ آغاز کرد و گفت: روزنامه‌نگاری را از سال ١٣6٠ آغاز کردم اما شروع فعالیت در مرکز مطالعات و تحقیقات رسانه‌ها از سال ١٣٧١ بود. در آن زمان زنده‌یاد دکتر افشار؛ ادبیات و صرف و نحو، زنده‌یاد فرج‌الله صبا؛ ویراستاری، زنده‌یاد حسین قندی؛ تیتر، خبر و رفتار ژورنالیستی و زنده‌یاد بهمن جلالی؛ از قله‌های عکاسی، عکاسی را به دانشجویان تدریس می‌کردند. اما حالا هیچ‌یک از آن اساتید نیستند اما آن‌هایی که تربیت کرده‌اند، در مسندهای کلیدی در حال فعالیت بوده و ازعهده کارشان نیز به‌خوبی برمی‌آیند. وی صحبت‌هایش را با توضیح درباره تفاوت وقت و زمان ادامه داد و گفت: زمان از وقت بزرگتر است. شاید توصیف مفهوم زمان و وقت دشوار باشد. اما به‌نظرم زمان، زنبور و وقت، عسل. زمان مثل زنبوری است که به این‌سو و آن‌سو می‌رود اما وقت، چکیده و حاصل آن یعنی عسل است. بنابراین باید آرزو کنیم کسی‌که وارد حرفه روزنامه‌نگاری می‌شود- چون روزنامه‌نگاری شغل نیست؛ حرفه است- باید وقت‌ها را هم دریابد و به آن برسد.
این‌استاد روزنامه‌نگاری‌ در ادامه درباره این‌کار گفت: این‌حرفه مثل یک سیستم است. اجزایی دارد که به هم مرتبط است و بدون این ارتباط، ادامه کار امکان‌پذیر نیست. از سوی دیگر هر کاری، محیطی دارد و محیط روزنامه‌نگاری، اطراف اوست. یک روزنامه‌نگار نمی‌تواند بدون توجه به محیط اطراف کاری از پیش ببرد. اگر حواس روزنامه‌نگار به اطراف نباشد، اتفاقات- مثلاً فضای دیجیتال- مانند ماری روی سنگی سیاه، خزیده و او را می‌گزند. خصیصه سیستم روزنامه‌نگاری، آگاهی‌بخشی، اطلاع‌رسانی و صداقت است. علاوه‌براین، این سیستم وابسته به حضور خبرنگاران، عکاسان و... بوده و حلقه ارتباطی آن را دبیران سرویس‌ها و شورای سردبیری است. شکرخواه در پایان درباره تفاوت روزنامه‌نگاری با دیگر مشاغل گفت: روزنامه‌نگاری، پیشه است و اگر می‌خواهید به چشم شغل به آن نگاه کنید، وارد این پیشه نشوید. تعهد، عدالت، اطلاع‌رسانی درست، تعهد به ایجاد سرگرمی و... از ویژگی‌های این پیشه هستند.