ارتباطات، امیدآفرینی و واقعبینی
۲۷ اردیبهشتماه در تقویم ملی کشور بهعنوان روز ملی ارتباطات و روابط عمومی نامگذاری شده است تا این روز بهانهای برای پرداختن به مسئله مهم ارتباطات و روابط عمومی باشد و در سطح جامعه این مناسبت مهم مورد توجه قرار گیرد.
اهمیت و جایگاه این روز در دنیای امروز که براساس دادهها و دنیای ارتباطات بوده، بسیار مهم و تأثیرگذارتر است.
عصر امروز، عصر ارتباطات است و نهادها و سازمانهایی موفقتر هستند که از ارتباطات قویتر، بهروزتر و بهتری برخوردار باشند و بتوانند تلفیقی از سواد رسانهای و ارتباطات را با خود به همراه داشته و با جامعه ارتباط بیشتری برقرار کنند.
واحد روابط عمومی و ارتباطات، بهمثابه پُلی میان ارکان مختلف هر سازمان و دیگر آحاد جامعه است که نقشی بسزا و بینظیر در اجرای راهبردها و پیشبرد اهداف و برنامههای کلان آن سازمان دارد. از یکسو بهترین آیینه بازتابدهنده اوضاع داخلی هر سازمان است و از دیگرسو، رابط پُرقدرت آن، برای برقراری ارتباط دوسویه با افکار عمومی و مخاطبان خاص و عام که با آگاهی و اطلاعرسانی از مسیر رسانهها، موجبات رشد و تعالی سازمان را فراهم میکند.
اما حوزه ارتباطات دو بخش مهم دارد؛ نخست واقعبینی و دوم امیدآفرینی.
رسانه و روابط عمومی باید در مرحله نخست نگاه واقعبینانه به سازمان و مجموعه داشته باشد؛ ضعفها و قوتها را باهم ببیند، نگاه بیرون به مجموعه را رصد و ضعفها را گزارش کند و تا حل مشکلات، پیگیر آنها باشد و سعی کند سازمان یا مجموعه را اصلاحپذیر و با نشاط بشناساند که اولاً قابل اصلاح و دوماً یک موجود فعال و رو به بهبود است.
دوم اینکه امیدآفرینی در حوزه ارتباطات و رسانه و روابط عمومی بسیار مهم است؛ امید به جامعه نشاط میدهد و جامعه پویا باید با امیدآفرینی و نگاه به آینده همراه باشد.
بههرحال امروز و در دنیای ارتباطات، روابط عمومیها نقش اساسی در موفقیت و پیشرفت هر مجموعه دولتی یا خصوصی دارند و باید هرچه بیشتر امر مهم اطلاعرسانی مورد توجه قرار گیرد؛ مدیدان آشنا به سواد رسانهای بهکار گرفته شوند و از همه مهمتر اینکه پروژهها و برنامههای بزرگ و طرحهای اساسی از اقتصادی تا سیاسی و اجتماعی، همراه با پیوست رسانهای باشند تا جامعه همراهی بیشتری با برنامهها و طرحها داشته باشد.