وی افزود: این تغییرات موجب تغییر در وضعیت عرضه و تقاضا و افزایش شدید رقابت در این صنایع شده است و شرکت‌های پتروشیمی پیشرو به‌دنبال راهبردهای جدید برای حفظ توان رقابتی، ارتقای سطح ارزش‌افزوده و کاهش نرخ بازگشت سرمایه طرح‌های جدید هستند.

این کارشناسی حوزه نفت و گاز تصریح کرد: این شرکت‌ها برای حضور موفق در بازار، ارتقای جایگاه رقابتی، افزایش بهره‌وری و بهبود عملکرد، از پیشرفت‌ها و دستاوردهای تکنولوژیک بهره می‌برند، پیشران اولیه تغییرات فناوری در صنعت پتروشیمی، فرآیندهای جدید تبدیل، تغییر، جداسازی و ترکیب مواد شیمیایی برای تولید محصولات با حداکثر ارزش‌افزوده و کمترین هزینه است؛ این تغییرات باعث شده تا تجهیزات ثابت و دوار، تجهیزات دیجیتال، آنالیزورهای پیشرفته، کارایی کاتالیست‌ها و مواد شیمیایی به‌صورت مستمر ارتقا یابند.

مولوی با اشاره به وضعیت فناوری در صنعت پتروشیمی کشور تصریح کرد: با اینکه چندین دهه از عمر صنعت پتروشیمی در کشور می‌گذرد، بررسی وضعیت تکنولوژی در این صنعت نشان می‌دهد که به‌رغم پیشرفت‌های اخیر، همچنان وابستگی کامل به دانش فنی خارجی مشهود است و جهت‌گیری مشخصی برای توسعه فناوری دیده نمی‌شود.

وی افزود: بر اساس گزارش شرکت ملی صنایع پتروشیمی، 117 لایسنسور با 286 مورد دانش‌فنی در صنعت پتروشیمی کشور وجود دارد که بیشترین آن‌ها متعلق به کشورهای اتحادیه اروپا و آسیا است، بیش از 12 میلیون تن از تولیدات مجتمع‌های پتروشیمی کشور در سال 99 به لایسنس شرکت‌های آلمانی وابسته بوده است.

وی همچنین ادامه داد: در حوزه پایین‌دست پتروشیمی، کشورهای چین و تایوان از تأمین‌کنندگان عمده فناوری و دانش فنی هستند، تنها طرحی که دارای لایسنس ایرانی است، واحد پلی‌اتیلن سنگین پتروشیمی تبریز است که توسط مرکز پژوهش و فناوری شرکت ملی صنایع پتروشیمی بومی‌سازی شده است.

این کارشناسی حوزه نفت و گاز تأکید کرد: صنعت پتروشیمی ایران در زمینه انتقال موفق، خلق و توسعه لایسنس جدید، موفقیت چندانی نداشته و به‌دلیل استفاده از فناوری‌های وارداتی، اختلاف سطح فناوری با کشورهای صاحب‌فناوری افزایش یافته است.

مولوی بیان کرد: کشورهای رقیب مانند عربستان با ایجاد مراکز تحقیقاتی و توسعه فناوری داخلی، در تلاش برای تبدیل مزیت نسبی خود به مزیت رقابتی هستند، این در حالی است که در کشور ما فقدان یک ارگان مسئول هدایت جریان انتقال و توسعه فناوری و عدم توجه به تکنولوژی به عنوان یک عامل راهبردی، مانع از پیشرفت در این زمینه شده است.

وی تأکید کرد: نیاز ما به صنایع تبدیلی بیشتر از پالایشگاه‌ها است و جلوگیری از خام فروشی باید نخستین هدف باشد، خوراک تولیدی در پالایشگاه‌ها باید در صنایع پایین‌دستی استفاده شود و از صادرات خام آن جلوگیری شود.

این کارشناس حوزه نفت و گاز تصریح کرد: در حال حاضر ضرورت ایجاد یک مرکز برای سیاستگذاری‌های کلان در امور فناوری، شناخت فناوری مورد نیاز، اولویت‌بندی آن‌ها و بهبود مدیریت و اثربخشی فرآیند انتقال فناوری در صنایع پالایشگاه و پتروشیمی نیاز است.