مدت‌ها بود همدان کمتر جلسات اداری استخوان‌داری به خود دیده بود؛ تقریباً بعد از آقای نیکبخت، نمی‌شد امیدی به خروجی جلسات اداری به‌ویژه در استانداری داشت. کرونا هم مسئله را بغرنج‌تر کرد، تا بدان‌جا که جلسات کمتر مورد استقبال رسانه‌ها قرار می‌گرفت.
اما اشتیاق جامعه به‌ویژه فعالان رسانه‌ای به جلسات با خروجی مؤثر را از خبرهایی که در دو هفته اخیر منتشر و دست به دست می‌شود، به‌ویژه جلسه بازآفرینی شهری با حضور معاون وزیر، می‌توان دریافت. اینکه مدیران کشوری و مدیریت ارشد استان به دنبال مطلوب نشان دادن فضا با وجود مشکلات مردم نباشند و بدنه اجرایی استان را به حرکت وادارند، نکته مهمی است که بیش‌ازپیش استان ما به آن نیاز دارد؛ اما در این میان آنچه خبرنگاران حاضر در جلسه را بهت‌زده کرده بود، حجم فرصت‌سوزی مدیران به‌طور خاص در هفت ماه گذشته بوده است. همیشه مسئولان مهم‌ترین عامل گرانی مسکن در همدان را کمبود زمین اعلام کرده‌اند و بارها از تلاششان برای الحاق زمین‌های منابع طبیعی به شهر خبر داده‌اند، اما هیچ‌یک از گره‌گشایی برای بیش از 800 هکتار بافت فرسوده، تاریخی و غیره که به‌راحتی به زیرساخت‌ها و خدمات شهری دسترسی دارند، سخنی به میان نیاورده‌اند؛ این درحالی است که بخش اعظمی از شهر همدان با قانون بدون پشتوانه میراث فرهنگی فریز شده و این وزارتخانه نه اجازه ساخت‌وساز با درنظر گرفتن حق مالکان را می‌دهد و نه خود برای رونق‌بخشی به این منطقه کاری می‌کند!
این وضعیت تا بدان‌جا پیش رفته که اهالی مناطق مذکور یا خانه خود را رها می‌کنند و یا در فضای ناایمن به زندگی ادامه می‌دهند! درواقع میراث فرهنگی غایب جلسه بازآفرینی، بخشی از معضل مسکن شهر همدان است که هیچ لزومی هم نمی‌بیند مسئولیت به‌عهده بگیرد.
درعین‌حال از سوی اداره کل راه و شهرسازی نیز کمترین تحرک برای اطلاع‌رسانی به مردم و تشویق آنان به استفاده از ظرفیت‌های قانونی بازآفرینی محلات را شاهد بوده‌ایم؛ درواقع براساس سخنان معاون وزیر، با وجود افزایش چندبرابری صدور پروانه با توجه به اعمال مشوق‌های بازآفرینی در بسیاری از استان‌ها، سهم همدان به‌خاطر کم‌کاری مدیران در این زمینه، تقریباً هیچ بوده است.
این سستی برخی از بخش‌های بدنه اجرایی استان فقط به میراث فرهنگی و راه و شهرسازی محدود نمی‌شود؛ بنا به اظهارات نماینده همدان در مجلس شورای اسلامی، ظاهراً سرمایه‌گذاران پتروشیمی ابن سینا یقه همدان را محل باج‌خواهی و فرصت‌سوزی شناخته‌اند! حاجی‌بابایی در بخشی از سخنان خود بیان می‌کند: «ما با التماس خوراک پتروشیمی را از مارون و الوند می‌گیریم، اما آن‌ها محصول تولیدشده را با دلار 60 تومان می‌فروشند. هر وقت هم خوراک نمی‌دهیم، حقوق کارگران را نمی‌دهند. تا چه زمانی باید این سرمایه‌گذار را در استان تحمل کنیم؟»
درواقع باید از متولیان امر پرسید تا چه زمانی مردم باید تماشاگر این روند باشند؟ پتروشیمی ابن سینا چه تأثیری بر رونق اقتصادی همدان داشته و چه کمکی به استان کرده است؟ به‌جز به‌کارگیری کارگرانی که ظاهراً حقوق آن‌ها را به‌عنوان گرو نگه می‌دارد.
البته در حوزه‌های فرهنگی و اجتماعی نیز وضع خوبی نداریم؛ فقط در یک قلم همدان، با معنی واقعی کلمه فاجعه، مواجه است و آن‌هم عادی شدن خبر خودکشی افراد در معابر شهری است! از ابتدای سال تاکنون چند نفر و اکثراً خانم جوان اقدام به خودکشی کرده‌اند که هنوز کمتر اقدامی از مسئولان در این زمینه دیده‌ایم...
کوتاه سخن اینکه استان همدان با ظرفیت‌های کم‌نظیری که دارد، وقتی به جایگاه واقعی خود در تمدن‌سازی و اثرگذاری در کشور می‌رسد که مدیران آن از روزمرگی درآمده و با جلب مشارکت و همراهی مردم، گره از کار استان باز کنند؛ در غیر این صورت برگزاری جلسه، شورا، کارگروه و غیره، هنر نیست.
شناسه خبر 88524
